Πιο καθαρό δε μπορούσε να το κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Σε όσους δεν κατάλαβαν το βαθύτερο νόημα της συγκεκριμένης επιλογής του για τη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής, ανέλαβε να το κάνει πιο λιανά.
Δε θέλω τάσεις και μάλιστα με αυτήν την παγιωμένη μορφή και τον εκφυλισμό τους σε μηχανισμούς αναπαραγωγής μιας εσωκομματικής εξουσίας, αντί της λειτουργίας τους ως ρευμάτων ιδεών.
Η θέση αυτή του Αλέξη Τσίπρα, μας έφερε στο νου τη σύγκρουση που εκτυλίχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία κορυφώθηκε στο 4ο Συνέδριο του Κινήματος, στα τέλη του 1996, λίγες μέρες μετά το θάνατο του ιδρυτή του Κινήματος.
Θα άξιζε τον κόπο να ανατρέξει κανείς στο Google και να αναζητήσει το βίντεο με την ομιλία του Κώστα Λαλιώτη, στο «πάρα πέντε» της λήξης των εργασιών του Συνεδρίου. Μια ομιλία «Μπεν Χουρ» διάρκειας μιας ώρας και 15 λεπτών, που η ουσία της βρισκόταν στην πύρινη καταγγελία κατά των ομάδων, στελεχών και μελών, που στήριζαν τους δύο υποψηφίους για τη διαδοχή του ιστορικού ηγέτη, Κώστα Σημίτη και Ακη Τσοχατζόπουλο.
«Πυρ στις ομάδες και τα εξαπτέρυγά τους» ήταν η χαρακτηριστική φράση του ιστορικού στελέχους, που άγγιξε βαθιά τις καρδιές της συντριπτικής πλειοψηφίας, της κομματικής βάσης, χωρίς όμως να μεταβάλλει τους ήδη διαμορφωμένους συσχετισμούς και το αποτέλεσμα που αυτοί παρήγαγαν. Κάτι βέβαια που ήξερε ο έμπειρος και ευφυής Αρκάς.
Χτυπούσε όμως, εκείνη η παρέμβαση, πολύ ένα καμπανάκι, για τον κίνδυνο που εγκυμονούσε αυτού του είδους η μετάλλαξη του Κινήματος, σε «τιμάρια» ομάδων (φράξιες στην αριστερή κομματική αργκό) που είχε διαγνώσει και καταγγείλει ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ομάδων, που είχαν μεταβάλει σε αυτοσκοπό τη δική τους επικράτηση, άρα την εξόντωση της αντίπαλης φράξιας. Αυτά τα φαινόμενα είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται από τους πρώτους μήνες, μετά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.
Αντιλήφθηκε με τη σπάνια οξυδέρκειά του, ότι η συνέχιση αυτής της κατάστασης θα οδηγούσε σε εκφυλιστικές καταστάσεις, εν τέλει δε την ακύρωση της ελπιδοφόρας προσπάθειας, που είχε ξεκινήσει την 3η Σεπτέμβρη 1974.
Τα όσα διαδραματίστηκαν, στα παρασκήνια της μάχης για τη διαδοχή του, που είχε ξεκινήσει άτυπα το φθινόπωρο του 1988, μετά τη δημοσιοποίηση του πολύ σοβαρού προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε, δικαιώνουν απολύτως τη σύγκρουση και ρήξη που προκάλεσε, τους πρώτους μήνες του 1975.
Που ήταν ακριβώς μια μάχη για τη διάλυση των τάσεων και την αποκατάσταση της ιδεολογικής και οργανωτικής ομοιογένειας του Κινήματος.
Που ήταν έτοιμος να ξαναδώσει, τον Σεπτέμβριο του 1990, στο «Πεντελικό» όταν εμφανίστηκαν τα ίδια φαινόμενα.
