Δεν ήθελε πολύ μυαλό, αλλά ούτε κληρονομικό χάρισμα
προβλέψεων για να μην πέσει κανείς από τα σύννεφα με την
χθεσινή, φρικιαστική, εικόνα του αιμόφυρτου φοιτητή στο Βιολογικό
του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, που τραυματίστηκε από την
ευθεία βολή της βομβίδας κρότου-λάμψης.
Το αίμα που χύθηκε χθες ήταν σχεδόν προαναγγελθέν και
προαποφασισμένο, αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση συνολικά και το
υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ειδικότερα, έχουν αποφασίσει
να ρίξουν λάδι στη φωτιά της έντασης και να προχωρήσουν σε
επίδειξη «δύναμης» και «εξουσίας» στα Πανεπιστήμια. Υπουργοί
που χτίζουν προφίλ «μεταρρυθμιστή» και «σκληρού δεξιού» με
εξυπνακίστικες διαρροές του τύπου «ώσπου να χτιστεί η
Βιβλιοθήκη στον χώρο της πρώην κατάληψης, θα υπάρχει κάθε
μέρα μία διμοιρία ΜΑΤ στον χώρο», θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι
παίζουν με τη φωτιά. Ο χώρος των πανεπιστημίων, αλλά και της
νεολαίας γενικότερα, είναι «εύφλεκτος», καθώς πολλές φορές οι
νέοι «πιάνουν» πρώτοι την «βοή των πλησιαζόντων γεγονότων»
και αντιδρούν όταν κανείς δεν το περιμένει. Το 2008, δύο μόλις
μήνες μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και ενώ η χώρα
συνέχιζε, ανυποψίαστη, να ζει στην «καραμανλική» παραλυσία
των δίδυμων ελλειμμάτων και του απίστευτου δημοσιονομικού
εκτροχιασμού που μας οδήγησε εκεί που μας οδήγησε, η
απόπειρα ενός αστυνομικού να επιδείξει τσαμπουκά σε έναν
15χρονο οδήγησε ένα παιδί στον θάνατο και μία νεολαία σε
εξέγερση.
Θα ήταν συνετό, λοιπόν, όσοι έχουν ποντάρει στην στρατηγική της
έντασης στα Πανεπιστήμια νομίζοντας ότι θα «φτιάξουν» προφίλ ή
πως θα κάνουν καλό στην κυβέρνηση δείχνοντας ότι αυτή… σπάει
αβγά, να το ξανασκεφτούν. Θα ήταν ευκταίο αυτές οι σταγόνες
αίματος που κύλησαν χθες στο πάτωμα του Βιολογικού να
σταθούν ικανό μήνυμα ώστε να καταλάβουν κάποιοι πως όταν
παίζουν με τη φωτιά, είναι φύσει αδύνατον να υπολογίσουν την
«έκρηξη», αν αυτή έλθει. Οι νέοι σήμερα έχουν την αβεβαιότητα
του αύριο, τη βεβαιότητα ότι θα είναι η πρώτη γενιά που δε θα
ζήσει καλύτερα από τις δύο προηγούμενες, αλλά και την αγωνία
για το θολό τοπίο που διαμορφώνεται τόσο για τη χώρα, όσο και
για τον πλανήτη γενικότερα. Κι όλα αυτά, έχοντας ζήσει 2,5 χρόνια
πανδημίας, με περιστολή στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων
και ελευθεριών. Με άλλα λόγια, έχουν όλους τους λόγους του
κόσμου να εξεγερθούν. Και θα το κάνουν, αν το αίμα που χύθηκε
χθες στο ΑΠΘ δεν είναι το τελευταίο.
