ΜIα προεκλογικH (το 2009) αστειότητα του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και διψώντος για την πρωθυπουργία κ. Γιώργου Παπανδρέου βάλθηκαν να δικαιώσουν και να επιβεβαιώσουν κατ’ αρχάς ο ίδιος ο δημιουργός της αστειότητας ως πρωθυπουργός πια, αλλά και οι μετέπειτα πρωθυπουργοί κ.κ. Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας, αλλά και οι συνεργοί τους ως υπουργών Οικονομικών κ.κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Ευάγγελος Βενιζέλος, Γιάννης Στουρνάρας, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάνης Βαρουφάκης και ο σημερινός Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Πρόκειται για την ιλαρή προεκλογική ρήση «Λεφτά Υπάρχουν»!!!
Όλη αυτή η περιπέτεια μετά τη μεταπολίτευση και, κυρίως, μετά το 2009, μού θυμίζει τον «Προμηθέα Δεσμώτη». Στην τραγωδία «Προμηθεύς Δεσμώτης» ο Αισχύλος πραγματεύεται την ηρωική αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα να υποκύψει στο θέλημα του Δία. Ο πυρήνας του έργου «Προμηθεύς Δεσμώτης», είναι το θέμα ενός ασταμάτητου αγώνα κατά της δύναμης της εξουσίας, που στην προκειμένη περίπτωση συμβολίζεται με το Δία. Το θέμα της τραγωδίας είναι η τιμωρία του Τιτάνα Προμηθέα από το βασιλέα των θεών. «Δίας», λοιπόν, όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί έως το 2009, «Δίας» οι κ.κ. Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας, αφού έδεναν και συνεχώς δένουν στο φορολογικό «Καύκασο» οικονομία, συνταξιούχους, φορολογούμενους,, επιχειρήσεις, που ήταν και είναι μόνιμα γενναιόδωροι προμηθείς σε φόρους προς το Δία – Δημόσιο.
«Λεφτά υπάρχουν», λοιπόν. Διότι, δεν δικαιολογείται διαφορετικά η μανία που έχει πιάσει όλους κυβερνήτες μας να λεηλατούν συνεχώς με αύξηση υπαρχόντων και επιβολή νέων φόρων και με δραστικές μειώσεις των μισθών και συντάξεων την οικονομία και το οικογενειακό εισόδημα για να συνεχίζονται οι εφιαλτικές δημόσιες δαπάνες και σπατάλες. Απογοητευτική είναι η διαπίστωση ότι κυρίως μετά το 1982 οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι τα μόνιμα υποζύγια του συνεχώς αυξανόμενου φορολογικού βάρους, με ρεκόρ 65,9% και 62,2% το 1985 και 1983 αντίστοιχα. Επίσης, οι μισθωτοί είναι διαχρονικά «πρωταθλητές» στη συγκέντρωση άμεσων φόρων, με ρεκόρ 48,2% το 1985, και οι συνταξιούχοι «δευτεραθλητές» με ρεκόρ 21,6% το 2010! Ακόμα, μελαγχολική είναι η διαπίστωση ότι όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να «βγάλουν από τη μύγα ξίγκι», με τη φορολόγηση ανύπαρκτων εισοδημάτων, δηλαδή που δεν ανταποκρίνεται στη μεταβολή του ΑΕΠ, αφήνοντας στο απυρόβλητο ή «χαϊδεύοντας» τους φοροφυγάδες με τις συνεχείς «περαιώσεις εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων».
