Διαβάζοντας κανείς τοποθετήσεις, όπως αυτή του Αυστριακού υπουργού Εξωτερικών, αναρωτιέται αν κάποιοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, είναι σε θέση να… δουν πέρα απ` τη μύτη τους, σε ότι αφορά το Προσφυγικό. Θα μου πείτε ότι ο εν λόγω πολιτικός, θεωρείται υπερσυντηρητικός και εκφραστής ακραίων απόψεων, αλλά πολύ φοβόμαστε, παρακολουθώντας συστηματικά τα όσα λέγονται και γράφονται, πως, στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τείνει να καταστεί κυρίαρχη η αντίληψη, πως οι προσφυγικές ροές θα ανακοπούν, μόνο με τη λήψη κατασταλτικών ή προληπτικών μέτρων.
Πιστεύουν, δηλαδή, ότι αν η Ευρώπη καταστεί «απόρθητο φρούριο», με κλείσιμο συνόρων, κατασκευή φραχτών κ.λ.π., αυτό από μόνο του θα αποθαρρύνει τους δυστυχισμένους αυτούς ανθρώπους, να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη, στην Ευρώπη.
Τους διαφεύγει, όμως, κάτι ουσιώδες. Το πρωτογενές αίτιο, που προκαλεί τα τεράστια προσφυγικά κύματα (και αναφερόμαστε, εν προκειμένω, μόνο στους αποδεδειγμένα πρόσφυγες), που δεν είναι άλλο από τις πολεμικές συρράξεις, που μετατρέπουν τις πατρίδες τους σε «κρανίου τόπο».
Πιστεύει, κανείς, στα σοβαρά, πως στην Συρία, επί παραδείγματι, με αυτή την κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων, συνοδευόμενη μάλιστα από την απειλή χερσαίας επέμβασης, οι άνθρωποι που βρίσκονται στο μέσο αυτής της «επίγειας κόλασης», θα αποθαρρυνθούν από τις όποιες μορφές αποτροπής, θα σκαρφιστούν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών;
Είναι τόσο αποκομμένοι από την πραγματικότητα, εθελοτυφλούν ή, απλώς, οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι την ακραία φρασεολογία ορισμένων όπως οι «χώρες του Βίζεγκραντ», επιχειρούν να καλύψουν τη δική τους τεράστια ευθύνη, για τη χαοτική κατάσταση που αυτοί προκάλεσαν (με ή για λογαριασμό των Αμερικανών) στην Μέση Ανατολή, σε χώρες όπως η Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και, τώρα, η Συρία.
Οι διογκούμενες, ανεξέλεγκτες προσφυγικές ροές, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της «τυφλής» πολιτικής τους σ` αυτές τις χώρες, καθώς και εκεί που πέτυχαν βίαιες αλλαγές ηγεσιών (Καντάφι, Σαντάμ), τους «δικτάτορες» αντικατέστησαν το χάος και ο εμφύλιος μεταξύ φυλών και πολέμαρχων. Οσο για τα αποτελέσματα της ανάλογης παρέμβασης του στην Συρία, τα βλέπουμε και τα υφιστάμεθα και στην Ευρώπη, με τις προσφυγικές ροές. Αντί, λοιπόν, για «φράχτες» και «σφράγισμα συνόρων», καλύτερα να συζητήσουν, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, για αλλαγή της πολιτικής, που προκαλεί την προσφυγιά.
