Στις δύο πρώτες δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η προσπάθεια
δημιουργίας χώρου, στα δεξιά της ΝΔ, στηριζόταν στην αξιοποίηση των
νοσταλγών της χούντας και των, κάπως περισσότερων, νοσταλγών της
νοσταλγίας.
Η άδοξη κατάληξη της ΕΠΕΝ, κατέδειξε και τα όρια αυτής της
στρατηγικής. Κανένα νόημα δεν είχε πια η επένδυση σε «φαντάσματα»
του παρελθόντος. Πολύ λιγότερο καθώς, όσο περνούσαν τα χρόνια,
λιγόστευαν οι πιθανότητες, για οποιαδήποτε παλινόρθωση, είτε προς
αντικοινοβουλευτικές λύσεις, είτε πολύ περισσότερο, προς αλλαγή του
ισχύοντος πολιτεύματος.
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης, δεν είχε καμιά σχέση με την Ελλάδα του
μεσοπολέμου. Ετσι κι αλλιώς, διαμορφώνονταν νέα δεδομένα, τόσο
στην εσωτερική πολιτική σκηνή, όσο και στο διεθνή περίγυρο, που
καθιστούσαν αναγκαία την επανεξέταση όλων των σταθερών της
μεταπολίτευσης, σε όλα τα επίπεδα.
Κατέστη ως εκ τούτου προφανές και σε όσους δραστηριοποιούνταν στο
χώρο της ακροδεξιάς ή της σκληροπυρηνικής δεξιάς, πως δε μπορούσε
να υπάρξει ο χώρος, με όρους νοσταλγίας, με μετεμφυλιακά σύνδρομα.
Ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, προέκυψε, στην είσοδο του 21ου
αιώνα, μέσα από τέτοιες διεργασίες, αλλά και από τη συνειδητοποίηση
της ανάγκης για συνένωση των κατακερματισμένων δυνάμεων του
χώρου.
Βέβαια, τόσο τα αρκτικόλεξα του ονόματος (Λαϊκός Ορθόδοξος
Συναγερμός) όσο και η προϋπηρεσία και οι ιδεολογικές
προσλαμβάνουσες του αρχηγού και κορυφαίων στελεχών, παρέπεμπαν
σε ό,τι πιο αντιδραστικό θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Οι νυν υπουργοί (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης) είναι χαρακτηριστικά
παραδείγματα ως προς τα ανωτέρω, ενώ στο σχήμα ενσωματώθηκαν μέχρι και στελέχη της «Χρυσής Αυγής», όπως ο μετέπειτα βουλευτής Ηλίας Παναγιώταρος.
Ο ίδιος ο αρχηγός του κόμματος, στον οποίο πιστώνεται η συνένωση
όλων αυτών των δυνάμεων, μπορεί να εξέφραζε ακραίες αντιλήψεις,
αλλά ας μη μας διαφεύγει, ότι μέσα στη ΝΔ αναδείχθηκε πολιτικά και
εκλέχθηκε βουλευτής.
Στη δεκαετία του ‘80 μάλιστα ήταν η «αιχμή του δόρατος», υπό τη
δημοσιογραφική του ιδιότητα, καθώς είχε δημιουργήσει ένα παράνομο
τηλεοπτικό δίκτυο, το «Press TV», που είχε εξελιχθεί σε όργανο της πιο
σκληρής, στα όρια της χυδαιότητας, κριτικής κατά της τότε κυβέρνησης
του ΠΑΣΟΚ.
Αποκορύφωμα αυτής της πολεμικής ήταν η προσωπική επίθεση
εναντίον της Δήμητρας Λιάνη, από τη στιγμή που έγινε γνωστή η σχέση
της με τον τότε πρωθυπουργό.
Μετά τη θεσμοθέτηση, με διακομματική μάλιστα συναίνεση, της
δυνατότητας ίδρυσης ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, το κανάλι του
Γιώργου Καρατζαφέρη λειτουργούσε νόμιμα πια, διατηρώντας την ίδια
σκληρή γραμμή.
Στήριξε με πάθος τον Κώστα Καραμανλή, μετά την εκλογή του ως
προέδρου της ΝΔ, έχοντας πλέον και τη βουλευτική ιδιότητα.
Εως ότου φτάσουμε στις εκλογές του 2000.
