Εκ πρώτης όψεως, όταν κάποιος ακτινογραφεί τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας αναφορικά με τα ελληνοτουρκικά, δεν έχει κανέναν λόγο να αθροίσει τη Ρωσία με τις χώρες που στηρίζουν τις ελληνικές θέσεις και εμμένουν στην ανάγκη τήρησης του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας. Εξάλλου, μόλις την περασμένη εβδομάδα, στο σημαντικό ραντεβού που είχαν στη Μόσχα οι υπουργοί Εξωτερικών Ρωσίας και Ελλάδας,
Σεργκέι Λαβρόφ και Νίκος Δένδιας αντιστοίχως, ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας επαναβεβαίωσε το σεβασμό της χώρας του στο Δίκαιο της Θάλασσας, που, ως γνωστόν, επιθυμεί η Ελλάδα ως βάση συζήτησης και ως πλαίσιο διεξαγωγής του (όποιου…) διαλόγου με την Τουρκία. Το ίδιο ισχύει και για το Κυπριακό, καθώς η Ρωσία στηρίζει την εξεύρεση λύσης για την επανένωση του νησιού στη λογική της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως ακριβώς θέλουν Αθήνα και Λευκωσία. Όμως, κατά τα λοιπά, η Ρωσία έχει έναν ουδόλως εποικοδομητικό ρόλο στη μεγάλη γεωπολιτική εικόνα, αφού από προχθές παροξύνει επικίνδυνα την κρίση στην Ουκρανία.
Αυτό, όμως, δεν είναι ένα θέμα αποκομμένο από τα ελληνοτουρκικά, ούτε από τα ελληνικά συμφέροντα εν γένει. Βλέπετε, αν το ουκρανικό περιοριζόταν μόνο στο τί κάνει ο Πούτιν στο Ντονιέτσκ και το Λουκάνσκ, τότε τα πράγματα θα ήταν καλά. Το πρόβλημα είναι ότι στο διάγγελμά του, με το οποίο δικαιολόγησε την αναγνώριση των αποσχισθεισών περιοχών ως ανεξάρτητων κρατών, ο Πούτιν ξεδίπλωσε ένα σκεπτικό που μοιάζει πολύ με την τουρκική επιχειρηματολογία: ο Πούτιν, μ’ άλλα λόγια, «νομιμοποίησε» για μία ακόμη φορά το «δίκαιο της ισχύος», παρουσιάζοντας ως κάτι εύλογο, λογικό και επόμενο την παραβίαση των συνθηκών και την, εξ αυτής, αλλαγή των συνόρων των κρατών.
Πρόκειται, μ’ άλλα λόγια, για μία αναθεωρητική λογική που απειλεί το σύνολο του status quo έτσι όπως αυτό είχε συνομολογηθεί παγκοσμίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτή η αναθεωρητική λογική, λοιπόν, σε συνδυασμό με την εξίσου επικίνδυνη επίκληση στο «δικαίωμα άμυνας» του… επιτιθέμενου, ουσιαστικά ευθυγραμμίζεται και στηρίζει την αντίστοιχη επιχειρηματολογία της Τουρκίας.
Εξάλλου, η Άγκυρα κάνει τα ίδια: αποτελεί τον ταραξία της ανατολικής Μεσογείου επιχειρώντας να αμφισβητήσει την Συνθήκη της Λωζάννης, αμφισβητεί την κυριαρχία των ελληνικών νησιών του Αιγαίου επικαλούμενη την στρατιωτικοποίησή τους και, άρα, το… τουρκικό δικαίωμα στην «άμυνα» και ο ίδιος ο Ερντογάν, ξεδιπλώνοντας το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» επιχειρεί να ξαναγράψει από την αρχή τα σύνορα και την επιρροή όλων των δυνάμεων της περιοχής, όπως αυτή αποκρυσταλλώθηκε μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μ’ άλλα λόγια, η Ουκρανία, ή, μάλλον, η επιχειρηματολογία επί τη βάσει της οποίας γίνονται όσα γίνονται εκεί, δεν απέχει τόσο μακριά από την Ελλάδα, όσο αρχικά μπορεί κάποιος να νομίζει.
