Τυπικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επικαλέστηκε, για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, στο λυκαυγές της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, τον Νοέμβριο του 1977, την επίκληση μείζονος εθνικού θέματος, σύμφωνα με όσα διαλάμβανε το, δικής του επινόησης και έμπνευσης, Σύνταγμα του 1975. .
Συγκεκριμένα, επικαλέστηκε, στην τυπική του επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο, επικείμενες εξελίξεις στο Κυπριακό. Εξελίξεις όμως που δεν υπήρχαν στον ορίζοντα και δεν υπήρξαν.
Πραγματικός όμως λόγος, που δεν μπορούσε φυσικά να διατυπωθεί δημόσια ήταν η συντήρηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, στα ελάχιστα έστω επίπεδα (των 180 βουλευτικών εδρών) που θα επέτρεπαν την εκλογή του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας (δηλαδή του ίδιου του Καραμανλή) χωρίς την αναγκαστική παρεμβολή νέων εκλογών. Η αλήθεια είναι πως όλοι γνώριζαν τον πραγματικό λόγο της εσπευσμένης προσφυγής, αλλά κανείς δεν τον διατύπωσε ανοιχτά.
Αλλωστε, για τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, οι εκλογές εκείνες ήταν καλοδεχούμενες, αφού θα δινόταν η ευκαιρία να αποτυπωθεί και εκλογικά, αλλά και κοινοβουλευτικά, η ευδιάκριτη δυναμική του Κινήματος, όπως και η προσωπική ακτινοβολία του ιδρυτή του.
Ούτως ή άλλως ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε διαβλέψει, με το μοναδικό πολιτικό του αισθητήριο, την πρόθεση του τότε πρωθυπουργού και είχε έγκαιρα προετοιμαστεί. Απέμενε έτσι να διαμαρτύρεται ο δυστυχής Γεώργιος Μαύρος, που, προς γενική έκπληξη, έδειξε να αιφνιδιάζεται από κάτι που ψιθυριζόταν σε κάθε γειτονιά. Αντιλαμβανόταν βέβαια, μετά τα αποσυνθετικά φαινόμενα, που είχαν συμβεί στο σχηματισμό του οποίου ηγούνταν, θα πήγαινε σ’ εκείνες τις εκλογές ως «πρόβατο επί σφαγή».
Το μόνο όμως που πέτυχε ήταν απλώς μία μικρή παράταση του προεκλογικού χρόνου. Το εκλογικό αποτέλεσμα επιβεβαίωσε τους φόβους του Μαύρου και των παλιών κεντρώων παραγόντων, αλλά αποτέλεσαν μία μικρή ψυχρολουσία και για τον ίδιο τον Καραμανλή.
Καθώς, ναι μεν η ΝΔ διατήρησε την πρωτοκαθεδρία και ο Καραμανλής την πρωθυπουργία (άλλωστε κανείς δεν ανέμενε κάτι διαφορετικό) αλλά το «ξεφούσκωμα» από το αφύσικο 54% του Νοεμβρίου 1974, ήταν τόσο μεγάλο, ώστε έθετε σε κίνδυνο τον προσωπικό σχεδιασμό του Καραμανλή, για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Το κρίσιμο σημείο δεν ήταν η κατά 13 ποσοστιαίες μονάδες μείωση της εκλογικής δύναμης, της συντηρητικής παράταξης, όσο η αντίστοιχη μείωση της κοινοβουλευτικής της δύναμης, από το ανεπανάληπτο 220 στις 171 βουλευτικές έδρες.
Που σήμαινε πρακτικά ότι έλειπαν εννιά βουλευτές, για τη συγκρότηση της λεγόμενης Προεδρικής πλειοψηφίας (180 έδρες), έστω στο ελάχιστο όριο. Ελειπαν δηλαδή εννιά βουλευτές, που έπρεπε να βρεθούν εντός εκείνης της νέας Βουλής, από άλλους σχηματισμούς. Βλέπετε, μεταγραφές δεν γίνονται μόνο στο ποδόσφαιρο.
