Οι διαγραφές βουλευτών

Οι διαγραφές βουλευτών Αυτό που συνέβη με τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, με τη διαγραφή του
από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι το πρώτο, ούτε
πρόκειται να είναι το τελευταίο.

Πριν λίγο καιρό, είχαμε μία ανάλογη διαγραφή, από την
κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Γενικότερα οι διαγραφές βουλευτών
αποτελούν τον πιο εύσχημο τρόπο, σε κάθε αρχηγό, μεγαλύτερου ή
μικρότερου κόμματος, να κάνει, σχετικά ανέξοδη, επίδειξη δύναμης,
αφού ο συνδυασμός του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής,
παρέχει στον αρχηγό του κόμματος, που είναι και επικεφαλής της
Κοινοβουλευτικής Ομάδας ex oficcio, την αποκλειστική ευχέρεια και
δυνατότητα, να προβαίνει σε τέτοια πράξη.

Εχουμε και την εξαίρεση, βέβαια, του σημερινού προέδρου του ΚΙΝΑΛ,
που δεν είναι βουλευτής. Αν και η στενή προσωπική του σχέση με τον
βουλευτή Ηλείας Μιχάλη Κατρίνη, που ο ίδιος υπέδειξε ως επικεφαλής
της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, του τρίτου σε δύναμη κόμματος, δεν
αφήνει περιθώρια να πιστεύει κανείς ότι θα υπάρξει πρόβλημα, αν
παραστεί ανάγκη.

Το αποκλειστικό αυτό δικαίωμα, του αρχηγού, υπόκειται βέβαια σε
αντικειμενικούς περιορισμούς. Ειδικά σε μία πλειοψηφούσα δύναμη,
πάντα πρέπει να συνυπολογίζεται ότι υπάρχει ένα όριο, που σχετίζεται
με το εύρος της εκάστοτε πλειοψηφίας.

Στο παρελθόν, όταν η «φαραωνική» κυριαρχία του δικομματισμού,
μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από το 1977 μέχρι και το 2009, παρήγαγε, σε
συνδυασμό με τα εκλογικά συστήματα, ενισχυμένης ή και
υπερενισχυμένης αναλογικής, ευρύτατες κοινοβουλευτικές
πλειοψηφίες, μεταξύ 160 και 170 βουλευτών, διευρύνοντας τα
περιθώρια «πειθαρχικού» ελέγχου των αρχηγών.
Πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη ότι, η διαγραφή από την
Κοινοβουλευτική Ομάδα, δεν σημαίνει αυτόματα και την αντίστοιχη
διαγραφή από το κόμμα.

Υπάρχουν περιπτώσεις, όπως η πρόσφατη με τον Κωνσταντίνο
Μπογδάνο στη ΝΔ, που δεν επιθυμεί η ηγεσία να υπάρξει εξοβελισμός
από το κόμμα. Είναι αλήθεια πως και για τον Παναγιώτη Κουρουμπλή
δεν έχει ακουστεί κάτι σχετικό, ως προς τη σχέση του με το κόμμα της
Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Ετσι κι αλλιώς δεν αποτελεί μία τέτοια κίνηση, μία «ευχάριστη
απασχόληση» για τον αρχηγό ενός κόμματος. Ακόμη και μία
μεμονωμένη διαγραφή, όπως αυτή που συζητάμε, προκαλεί
αναταράξεις, έως και μικρές ή μεγαλύτερες κρίσεις, όπως θα δούμε στη
συνέχεια.

Αν μη τι άλλο, προσφέρει ευκαιρία στους πολιτικούς αντιπάλους, που
την αξιοποιούν με όποιο πρόσφοροι τρόπο, όπως έγινε στις δύο
τελευταίες περιπτώσεις.

Είναι όμως μία ελεγχόμενη διαδικασία, που, σε καμιά περίπτωση, δεν
θέτει υπό διακινδύνευση την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία,
ειδικά όταν πρόκειται για αυτοδύναμες κυβερνήσεις, όπως στην
προκείμενη περίπτωση.

Ούτε βέβαια, προκαλεί αισθητή αλλοίωση των κοινοβουλευτικών
συσχετισμών και πολιτικές εξελίξεις.