ΤελικA, μάς τελείωσε άδοξα, όπως και πολλά άλλα, το μεγαλεπήβολο έργο της εκτροπής του Αχελώου, που κόστισε εκατοντάδες εκατ. ευρώ.
Όπως ανέφερε ο υπουργός Περιβάλλοντος Πάνος Σκουλέτης, το φράγμα της Μεσοχώρας θα λειτουργήσει ως υδροηλεκτρικό έργο, αποσυνδεδεμένο από τα έργα της εκτροπής. Η ΔΕΗ έχει έτοιμη πρόταση, την οποία κοστολογεί στα 20 εκατ. ευρώ, ενώ άλλα 90 εκατ. ευρώ θα διαθέσει η ΔΕΗ για την επέκταση προς τα πάνω του χωριού Μεσοχώρα, μέρος του οποίου θα κατακλυστεί από την πλήρωση του φράγματος με νερό.
Πρόκειται για ένα έργο που θα μείνει, όπως και το Πετροχημικό εργοστάσιο το 1977, ως κηλίδα στην πολιτική και οικονομική ιστορία της χώρας μας. Θυμήθηκα ότι πριν από … 29 χρόνια, τον Μάϊο του 1987 δημοσιεύονταν σε όλες τις εφημερίδες και περιοδικά μια τεράστια διαφήμιση για το έργο αυτό που ακόμα δεν … είχε τελειώσει και που δεν έχει τελειώσει έως σήμερα. Στην τεράστια αυτή διαφήμιση υπό τον τίτλο «Η εκτροπή του Αχελώου είναι ένα έργο τεράστιας σημασίας στην εθνική οικονομία», αναφέρονταν μεταξύ πολλών άλλων τα εξής: «Τα έργα κατασκευής άρχισαν ήδη από το 1984 και αφορούν τους νομούς Καρδίτσας, Λάρισας, Μαγνησίας και Τρικάλων. Το κόστος κατασκευής του έργου έχει προϋπολογιστεί ότι θα φτάσει τα 250 δισ. δραχμές…».
Ήταν, λοιπόν, τόσο τεράστιας σημασίας το έργο αυτό ώστε σήμερα, ύστερα από 32 περίπου χρόνια, δεν είχε ακόμα τελειώσει και, τελικά, τα 600 εκατ. ευρώ που κόστισε έως τώρα συνολικά πετάγονταν σε… σήραγγες. Σημειώνεται ότι το έργο έχει ακυρωθεί πέντε φορές από το Συμβούλιο της Επικρατείας, καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις επέμεναν να αναζητούν τρόπους να παρακάμψουν τις αντιρρήσεις του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου και να μετατρέψουν σε Κρανίου Τόπο άλλες περιοχές από όπου διέρχεται και εκβάλλει ο Αχελώος ποταμός.
Υπενθυμίζεται ότι άδοξο τέλος είχε κι ένα άλλο μεγαλεπήβολο κρατικό έργο, το Πετροχημικό Εργοστάσιο, το οποίο προώθησε το 1978 η τότε κυβέρνηση χωρίς να έχει… πετρέλαια και χωρίς να το δέχεται καμιά από τις περιοχές, όπου κάθε φορά αποφασιζόταν να εγκατασταθεί. Τότε, και η επένδυση αυτή είχε διαφημισθεί ως μία από τις μεγαλύτερες στη χώρα μας κατά τη δεκαετία του 1980!. Σημειώνεται ότι τα πανάκριβα (41 δισ. δραχμές) μηχανήματα του περιβόητου αυτού έργου, το οποίο αποτελεί μιαν άλλη επονείδιστη σελίδα στη μεταπολιτευτική οικονομική ιστορία της χώρας μας, βρέθηκαν στις… αποθήκες της Αγγλίας, πληρώνοντας φύλακτρα 1.700 δολαρίων την ημέρα επί 17 χρόνια, και τελικά πουλήθηκαν ως παλιοσίδερα στην τιμή των 105 εκατ. δραχμών το 1998!!!
