Είναι εύκολο αν θέλει να κάνει κανείς κριτική στο προσφυγικό και
τη διαχείρισή του, να επικαλεστεί το θυμωμένο ύφος και τον
κάθετο τρόπο με τον οποίο η αρμόδια επίτροπος, Ίλβα Γιόχανσον,
αξιώνει εξηγήσεις και «έρευνα» από τον αρμόδιο υπουργό, Νότη
Μηταράκη, κάθε φορά που έρχονται στο προσκήνιο καταγγελίες
για επαναπροωθήσεις, pushbacks κτλ.
Ωστόσο, πριν η επίτροπος δείξει τον –εύλογο, εν πολλοίς- εκνευρισμό της, θα πρέπει να
κοιτάξει καλύτερα όχι τόσο τί γίνεται στην Ελλάδα και στα ελληνικά
χωρικά ύδατα, αλλά ποιο κλίμα έχει διαμορφωθεί στις Βρυξέλλες.
Η Ευρώπη, έπειτα από αρκετά χρόνια που το προσφυγικό την έχει
διχάσει και με την Μέρκελ που κράτησε μία στιβαρή και σοβαρή
στάση να βρίσκεται σε αποδρομή, δείχνει ότι δεν έχει καμία όρεξη
να εμπλακεί ξανά στη διαχείριση αυτού του ακανθώδους θέματος.
Οι μισές και πλέον χώρες δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για
κατανομή προσφύγων, η συζήτηση για το νέο Σύμφωνο Ασύλου
και Μετανάστευσης καρκινοβατεί επί 1,5 χρόνο διότι ουδείς θέλει
να πάρει αποφάσεις επί του θέματος και, έστω άρρητα, οι
Βρυξέλλες έχουν κατά καθαρή πλειοψηφία, προσχωρήσει στο
δόγμα της «Ευρώπης-φρουρίου».
Στο πλαίσιο αυτό, η Ισπανία επιδοκιμάζεται ακόμη και από το αρμόδιο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
όταν θέτει τη ζωή μεταναστών και προσφύγων σε κίνδυνο
κάνοντας επικίνδυνα pushbacks, ενώ εδώ και αρκετές ημέρες που
Λουκασένκο-Ερντογάν-Πούτιν έχουν εργαλειοποιήσει το
προσφυγικό στα σύνορα Λευκορωσίας-Πολωνίας, οι Βρυξέλλες
κάνουν ότι δεν βλέπουν τις αγριότητες στις οποίες επιδίδονται οι
Πολωνοί συνοριοφύλακες και αστυνομικοί.
Οι Βρυξέλλες δηλώνουν ότι στηρίζουν την Πολωνία, καταγγέλλουν «υβριδική
απειλή» και δηλώνουν ότι δε θα επιτρέψουν σε κανέναν να
«εργαλειοποιεί» το προσφυγικό.
Όσο για το πώς μεταχειρίζονται οι Πολωνοί τους φουκαράδες που έχει όντως εργαλειοποιήσει το καθεστώς Λουκασένκο, ούτε κουβέντα. Αυτή η «ανοχή» των
Βρυξελλών δεν εκδηλώνεται μόνο στη μεθόριο Πολωνίας-
Λευκορωσίας, αλλά και σε ό,τι αφορά επαναπροωθήσεις και
αγριότητες σε βάρος προσφύγων από την Κροατία, όπως και στην
«δυναμική» αντίδραση που έχει υιοθετήσει το ελληνικό Λιμενικό
Σώμα –κατ’ εντολήν της κυβέρνησης κεντρικά, προφανώς.
Με άλλα λόγια, έπειτα από αρκετά χρόνια δολιχοδρομίας και
έχοντας αποδεχθεί ότι δε θα βρεθεί κοινός τόπος επί του θέματος,
η Ευρώπη κλείνει τα μάτια για τις ζωές που τίθενται καθημερινά σε
κίνδυνο, μόνο και μόνο επειδή δεν θέλει να αναγκαστεί να
ασχοληθεί επί της ουσίας με το προσφυγικό.
Ο πνιγμένος Αϊλάν σε παραλία της Λέσβου ξεχάστηκε, όπως επίσης και το
Φαρμακονήσι, τα δεκάδες ναυάγια στον «υγρό τάφο» της
Λαμπεντούζα και όλες οι φορές που η ανθρωπότητα έχει
ανατριχιάσει από τους πνιγμούς αθώων ανθρώπων. Όμως, όσο κι
αν το προσφυγικό έχει κουράσει, οφείλουμε ως Ευρωπαίοι να μην
συνηθίσουμε το τέρας.
Και, κυρίως, να μην κλείνουμε τα μάτια
κάθε φορά που μία ζωή κινδυνεύει ή τίθεται σε δεύτερη μοίρα ο
ανθρώπινος πόνος.
