Από την αρχή της μνημονιακής περιπέτειας, είχαμε το φαινόμενο της αποκληθείσας «τρόικα εσωτερικού». Σα συνεννοημένοι από καιρό, σχημάτισαν έναν «στρατό προθύμων», που προσφέρθηκαν αυτοβούλως, να αποτελέσουν ένα είδος εσωτερικής «πέμπτης φάλαγγας», υποστηρικτικής προς τις πολιτικές και δράσεις, που ήθελαν να επιβάλλουν οι δανειστές. Ο λόγος τους, μάλιστα, αποκτούσε, τουλάχιστον το πρώτο διάστημα, ένα είδος νομιμοποιητικής βάσης, αφού εμφανιζόταν ως μια «ειλικρινής αυτοκριτική», για τις πρότερες «αμαρτίες» μας. Το θέμα, εν προκειμένω, δεν είναι αν, σε επιμέρους θέματα, μπορεί να είχαν δίκιο, επισημαίνοντας, όψιμα βέβαια, υπαρκτές παθογένειες, αλλά στην άκριτη στήριξη ενός προγράμματος, που, πέραν των άλλων, αποδεικνυόταν, όσο περνούσε ο καιρός, ανεδαφικό και ανεφάρμοστο. Συγκάλυπταν, με άλλα λόγια, για μακρό χρονικό διάστημα, όχι μόνο την έντονα ιδεολογική διάσταση, αλλά και την, επί του πρακτέου, τεχνοκρατική αποτυχία του «σωτήριου» προγράμματος. Παραβλέπουμε το πασίδηλο γεγονός, ότι, σε πολλές περιπτώσεις, πίσω από τέτοιες συμπεριφορές, κρύβονταν ιδιοτελείς σκοπιμότητες, επί παραδείγματι στα εργασιακά. Σήμερα, που η αποτυχία ομολογείται ακόμη και από τον ίδιο τον κ. Σόιμπλε (αυτό ήταν το νόημα των προχθεσινών δηλώσεων του, για όσους θέλουν να καταλάβουν), έχει αλλάξει, κάπως, το «περιτύλιγμα», αλλά διατηρείται αναλλοίωτη η ουσία, δηλαδή η «εκλογίκευση» και πάση θυσία επιβολή των θελήσεων, των δανειστών. Ανέλαβαν, λοιπόν, με παραδειγματικό ζήλο, να μας πείσουν για την ορθότητα των ενστάσεων της τρόικα, κυρίως ως προς το Ασφαλιστικό, αλλά και για το πόσο αναπόφευκτο είναι, στο σημείο που έχουμε φτάσει, σύμφωνα με την καινούργια, αναπροσαρμοσμένη επιχειρηματολογία, να προχωρήσουμε σε νέες περικοπές συντάξεων, ακόμη και κύριων! Αποφεύγουν, βέβαια, όπως ο «διάολος το λιβάνι», να μας εξηγήσουν, γιατί και πως κατέστη αναπόφευκτη η νέα περικοπή, γιατί και πως, δηλαδή, φτάσαμε, σύμφωνα τουλάχιστον με την κυρίαρχη επιχειρηματολογία, στην οριακή κατάσταση των Ασφαλιστικών μας ταμείων. Παραβλέπουμε δε τον απίστευτο κυνισμό κάποιων βολεμένων που, αφού έχουν λύσει το δικό τους οικονομικό πρόβλημα, αδιαφορούν επιδεικτικά για τον πόνο και τις αντοχές της υπόλοιπης κοινωνίας. Είναι ο ίδιος κυνισμός, που διαπερνά και την πρόταση ενός άλλου «εκπροσώπου», που δηλώνει ότι είναι επιθυμητό το κλείσιμο κάποιων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και η μετατροπή των ιδιοκτητών τους σε «υπαλλήλους»! Οι τελευταίοι, τουλάχιστον, ομολογούν ότι είναι η «φωνή του κυρίου» τους.
