Το αξίωμα που λέει ότι όποια κυβέρνηση υποτίμησε την καθημερινότητα, το πλήρωσε στις κάλπες, είναι γνωστό και έχει αποδειχθεί αδιάψευστο στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό από την Μεταπολίτευση και έπειτα.
Ακόμη και κυβερνήσεις με μεγάλα «αφηγήματα» και μεγάλες ιδέες προσέκρουσαν με πάταγο στο περίφημο «καλάθι του νοικοκυριού», στην ακρίβεια, στον «τιμάριθμο» (παλιότερα) και σε όλα εκείνα που οι εκάστοτε κυβερνώντες αδυνατούσαν να δουν, κλεισμένοι στον γυάλινο πύργο τους.
Τώρα, το θέμα της ακρίβειας επανέρχεται με ορμή στην πολιτική ατζέντα και η κυβέρνηση αυτή τη φορά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να το αποκρύψει: καίτοι τα ΜΜΕ συνεχίζουν να λειτουργούν προστατευτικά προς το Μέγαρο Μαξίμου, η καθημερινότητα των πολιτών έχει επιβαρυνθεί τόσο πολύ που, κάθε προσπάθεια να αποκρυβεί το θέμα θα ισοδυναμούσε με αυτοχειρία των ίδιων των ΜΜΕ.
Με άλλα λόγια: όσο κι αν ορισμένοι θα ήθελαν να προστατέψουν την κυβέρνηση, το θέμα «φωνάζει» και δεν μπορεί να αγνοηθεί: οι λογαριασμοί ηλεκτρικού ρεύματος «καίνε», οι λογαριασμοί φυσικού αερίου «τσουρουφλίζουν», ενώ όποιος έχει κάνει τον κόπο να πάει σούπερ μάρκετ ή λαϊκή, έχει διαπιστώσει ότι τα «ψώνια της εβδομάδας» έχουν ακριβύνει από 30 έως 50%. Για να μην πιάσουμε και το θέμα της βενζίνης ή του πετρελαίου που επίσης «καίει», κάθε φορά που θέλοντας και μη πηγαίνουμε στο πρατήριο καυσίμων…
Το θέμα, λοιπόν, «φωνάζει» και δεν μπορεί να κρυφτεί. Ταυτοχρόνως, ευλόγως η αντιπολίτευση αναδεικνύει το κύμα ανατιμήσεων και το εξ αυτού ροκάνισμα της αγοραστικής δύναμης του κάθε νοικοκυριού. Βλέπετε, με την ακρίβεια ενδεχομένως να μπορεί να γίνει αυτό που δεν έγινε με την πανδημία: ενώ, δηλαδή, ο φόβος του κορωνοϊού συσπείρωσε την κοινωνία γύρω από τους κυβερνώντες (όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη κρίση όπου επικρατεί ο φόβος για ένα αβέβαιο μέλλον…), το θέμα της ακρίβειας είναι «βούτυρο στο ψωμί» της αντιπολίτευσης –και δη της αξιωματικής. Όχι μόνο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή ήδη από τα μέσα καλοκαιριού, όταν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ δεν ασχολούνταν καν. Αλλά και διότι, μέσω της ακρίβειας και της συζήτησης που έχει ανοίξει για τα μέσα ανάσχεσής της, η Κουμουνδούρου προβάλλει για άλλη μία φορά μία εναλλακτική πολιτική στρατηγική: η κυβέρνηση ψάχνει «πλέγμα προστασίας» με… συμψηφισμούς φόρων και κάποια ήσσονος σημασίας μέτρα, αλλά το βασικό μότο της είναι «κάντε κουράγιο, το φαινόμενο είναι παροδικό, η αγορά θα ρυθμιστεί μόνη της».
Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει παρεμβατική πολιτική, ζητεί ακόμη και νομοθετικές παρεμβάσεις όπως και θέσπιση πλαφόν σε κάποια προϊόντα, ενώ επιμένει στο θέμα της γενναίας αύξησης μισθών –μία πρόταση που, εκτός από τον πρόεδρο Μπάιντεν στις ΗΠΑ, φαίνεται πως είναι έτοιμες να υιοθετήσουν και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν τις ανισορροπίες μεταξύ προσφοράς και ζήτησης.
Συμπερασματικά: ο συλλογικός φόβος για το άγνωστο μέλλον κατέστησε το «γήπεδο» της πανδημίας ακατάλληλο για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς επ’ ωφελεία του. Ωστόσο, η ακρίβεια και το κύμα ανατιμήσεων μπορούν όχι μόνο να αποτελέσουν αστάθμητη πολιτική μεταβλητή, αλλά και να φέρουν την μπάλα εκεί που θέλει η Κουμουνδούρου για να βάλει το γκολ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
