Δεν είναι η πρώτη φορά, που εισάγεται στον πολιτικό διάλογο ο όρος «Κέντρο». Κατά τούτο, μάλλον δεν πρωτοτύπησε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έστω και αν πρόσθεσε και τον όρο «μεταρρυθμιστικό». Δεν πρωτοτύπησε ούτε καν, ο κος. Βενιζέλος, επικαλούμενος την ιστορική διαδρομή του Κεντρώου χώρου-ως επιχείρημα, για να «κτίσει» τη διαφορετική του «ατζέντα», από τη διάδοχο του.
Το έχουμε «ξαναδεί το έργο» ουκ ολίγες φορές, με τον συγκεκριμένο όρο να χρησιμοποιείται ως «πολιτικό ελιξήριο», για να καλυφθούν προσωπικές στρατηγικές ή ένδεια προτάσεων και ιδεών. Αλλά για πιο «Κέντρο» μιλάμε, κυρίως δε, τι αντιπροσωπεύει αυτός ο όρος, στα σημερινά δεδομένα και την υπάρχουσα πολιτική «αρχιτεκτονική»;
Λυπούμαστε, που θα απογοητεύσουμε κάποιους, αλλά το «Κέντρο», ως διακριτή πολιτική πρόταση, πολύ περισσότερο ως ιδεολογική έννοια, έπαψε να έχει οποιοδήποτε νόημα, μετά την πτώση της χούντας και την απαρχή της αποκαλούμενης Μεταπολίτευσης.
Εξηγούμαστε: Στη μετεμφυλιακή περίοδο και αφού η προηγούμενη διχοτομία μεταξύ Λαϊκών και Φιλελευθέρων είχε εξαντλήσει τα όρια της, οι δυνάμεις του Κέντρου, με οποιονδήποτε επιθετικό προσδιορισμό, απέκτησαν, ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του `60, ζωτικό και διακριτό ρόλο, ως ο κύριος φορέας αντίδρασης, στους περιορισμούς δικαιωμάτων, τη συντήρηση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος (το αποκληθέν «νομικό φάσμα» του εμφυλίου), αλλά και την παραθεσμική λειτουργία δυνάμεων, όπως το Παλάτι και οι Ενοπλες Δυνάμεις.
Αυτή η δομή εξουσίας, έπαψε να ισχύει, στην ουσία από την επιβολή της δικτατορίας, καταργήθηκε δε και τυπικά, μετά την πτώση της χούντας.
Ο πρώτος που είχε αντιληφθεί τα νέα δεδομένα, ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, γι` αυτό και επίμονα, από την εποχή του στρατιωτικού καθεστώτος, αρνούνταν να αναλάβει την ηγεσία του Κέντρου, που, απλόχερα του προσφερόταν.
Οι βασικοί άξονες της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά το την αποκατάσταση της δημοκρατίας (νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κατάργηση της Μοναρχίας, περιορισμός των Ενόπλων Δυνάμεων στο θεσμικό τους ρόλο) αφαίρεσε κάθε περιθώριο αυτόνομου ρόλου του Κέντρου, με οποιαδήποτε μετονομασία.
Στην πολιτική πράξη, η όποια προοπτική αναβίωσης του Κεντρώου χώρου, με την προδικτατορική του μορφή, εξαλείφθηκε παντελώς, με το αποτέλεσμα των εκλογών του 1977, με την «εξαϋλωση» της ΕΔΗΚ και την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Ας σταματήσουν, επομένως, ορισμένοι ν` ασχολούνται με φαντάσματα…
