Επειδή ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, αν μη τι άλλο, μετράει προσεκτικά κάθε φράση του, αναρωτιόμαστε τι να ήταν εκείνο που τον οδήγησε στην πρωτοφανή, ακόμη και για το δικό του χαρακτήρα, λεκτική ακρότητα;
Να ήταν μόνο οι «απείθαρχοι» Ελληνες, που του «μπήκαν στο μάτι» και τον ανάγκασαν να παραφερθεί ή, μήπως, είναι τα πολλά ανοιχτά μέτωπα, που εξελίσσονται ή τείνουν να εξελιχθούν σε εστίες αμφισβήτησης της κυρίαρχης γερμανικής αντίληψης, περί «δημοσιονομικής ορθοδοξίας»; Κατά σύμπτωση, οι χθεσινές ειδήσεις από την Μαδρίτη, αναζωπυρώνουν τις ελπίδες, για επανάληψη του «πορτογαλικού πειράματος» και στην Ισπανία, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξακολουθεί να… πατάει σε δύο βάρκες. Εν τούτοις η υπερβατική πρόταση των Podemos, που αποδέχονται την ανάληψη της πρωθυπουργίας και την πρωτοκαθεδρία, στη σύνθεση της κυβέρνησης, στους Σοσιαλιστές, θέτοντας ένα μίνιμουμ πλαίσιο συμφωνίας, ώστε να καταστεί δυνατή η συγκατοίκηση «αλλά πορτογαλικά». Δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για ν’ αντιληφθεί κανείς, πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο προκαλεί «ταχυπαλμίες» σε Βερολίνο και Βρυξέλλες. Πολλώ μάλλον, που η Πορτογαλική κυβέρνηση της «πληθυντικής» Αριστεράς, υπό τον Σοσιαλιστή κ. Κόστα, ετοιμάζεται να δώσει την πρώτη μάχη με το Ευρωπαϊκό Διευθυντήριο, για τα μεγέθη του προϋπολογισμού και τη δυνατότητα εφαρμογής των κοινωνικών-φιλολαϊκών πτυχών της πολιτικής τους.
Δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, ότι αυτές οι εξελίξεις συντελούνται στο Μεσογειακό Νότο, την ίδια στιγμή, που, Γαλλία και Ιταλία δείχνουν διατεθειμένες, κάτω και από την πίεση του Προσφυγικού, αλλά και της απειλής των τζιχαντιστών, να αντιταχθούν στη συνέχιση της καταστροφικής λιτότητας. Μάλιστα, ο πρόεδρος Ολάντ, προανήγγειλε πρωτοβουλία της Γαλλίας, για αλλαγές στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, κάτω και από την πίεση των ανωτέρω προκλήσεων. Πέρα, όμως, από τις πιέσεις για, τουλάχιστον, χαλάρωση της λεγόμενης «δημοσιονομικής πειθαρχίας», πέρα και από την πρόκληση των προσφυγικών ροών, που αναδιατάσσει και τις προτεραιότητες, για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, οι «κλειδοκράτορες» των Βρυξελλών και του Βερολίνου, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν και τους «απρόβλεπτους», όπως είναι η πολωνική κυβέρνηση, με τα ακραία ευρωσκεπτικιστικά χαρακτηριστικά που, για πολλούς λόγους, δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί, όπως φάνηκε και από τη σχετική συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πριν λίγες μέρες.
Είναι προφανές πως όλοι αυτοί, μάλλον δεν κατανοούν το «μεγαλείο» της μονοδιάστατης αρχιτεκτονικής, που έχει επιβάλει, εν πολλοίς, ο κ. Σόιμπλε, εξ ου και ο γνωστός χαρακτηρισμός, θα μπορούσε εν δυνάμει να τους αφορά.
