Έχουμε δει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες να αξιοποιεί η κυβέρνηση την πανδημία -αλλά κυρίως την καραντίνα και τα περιοριστικά της κυκλοφορίας μέτρα- προκειμένου να ξεδιπλώσει την κυβερνητική της ατζέντα. Μάλιστα, για κάποια νομοσχέδια που έγιναν νόμος του κράτους, έχει λεχθεί -και μάλλον όχι άδικα, αν δούμε, για παράδειγμα, μία προς μία τις προβλέψεις του τελευταίου εργασιακού νομοσχεδίου…- πως «θα περνούσαν μόνο με καραντίνα».
Το 8ωρο, λοιπόν, έγινε 10ωρο. Οι υπερωρίες έγιναν… δωρεάν και με αποζημίωση σε είδος. Οι απευθείας αναθέσεις πάνε κι έρχονται και λογαριασμό δεν δίνουν, ενώ την περασμένη Παρασκευή ψηφίστηκε και το νέο χωροταξικό του υπουργείου Περιβάλλοντος, με την αντιπολίτευση να καταγγέλλει ότι μόνο φιλοπεριβαλλοντικό δεν το λες -για να μην αναφέρουμε τις αντιδράσεις των οργανώσεων του χώρου. Επιπροσθέτως, ο υπουργός Εσωτερικών ετοιμάζεται, αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά -δηλαδή της καραντίνας ισχύουσας, προφανώς- να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή το «νέο ΑΣΕΠ», που θα ανατρέψει πλήρως την διαδικασία διορισμού στο Δημόσιο. Με άλλα λόγια, τα νομοσχέδια που περνούν δεν είναι διαδικαστικά ούτε ήσσονος σημασίας -δεν συνιστούν «χαμηλή πολιτική», ούτε διαχειριστικές ανάγκες. Πρόκειται για μείζονες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που έρχονται να ανατρέψουν κατακτημένα με αίμα δικαιώματα, παραδόσεις χρόνων, καταστάσεις που έως τώρα ήταν άρρηκτες συνδεδεμένες με τη ζωή και την καθημερινότητά μας.
Όμως, αυτό είναι αντιδημοκρατικό. Βεβαίως, για μία κυβέρνηση που αδιαφορεί ακόμη κι όταν η αντιπολίτευση τής ζητεί να καταθέσει συμβάσεις και πρακτικά στη Βουλή, αυτό δεν εκπλήσσει κανέναν. Ωστόσο, αυτή η αντιδημοκρατική πρακτική, που καταφανώς παραβιάζει κάθε έννοια ευαισθησίας για την ανάγκη στοιχειώδους διαλόγου και δημοκρατικής ενσυναίσθησης, δεν μπορεί να περάσει έτσι. Όπως όλοι έχουμε «παγώσει» τις ζωές μας και περιμένουμε να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί ο εμβολιασμός, προκειμένου να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, έτσι και η κυβέρνηση οφείλει να κάνει το ίδιο. Αν θέλει να προχωρήσει σε ιδεολογικά φορτισμένες αλλαγές, που φέρνουν τα πάνω-κάτω στους τομείς τους, να αφήσει την καραντίνα να περάσει και τον εφιάλτη να τελειώσει, ώστε μετά να γίνουν τα πράγματα ακριβώς όπως γίνονται στις Δημοκρατίες: με διάλογο, με ανταλλαγή επιχειρημάτων, ακόμη και με συγκρούσεις και διαδηλώσεις. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση, είναι καταφανώς άδικο μία κυβέρνηση να νομοθετεί χωρίς να υπολογίζει κανέναν και να βάζει πρόστιμο για παραβίαση των περιοριστικών μέτρων σε όποιον τολμήσει να διαδηλώσει για να διαμαρτυρηθεί για όσα κάνουν για εκείνον, χωρίς εκείνον.
