ΚαλΕς οι διεργασίες για την… ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, αλλά θα πρέπει να θυμούνται όσοι φιλοδοξούν να συμμετάσχουν, αυτό που, με τον κυνισμό που τον διακρίνει, είχε διατυπώσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ότι, δηλαδή, τα κόμματα χρειάζονται και οπαδούς!
Το πρόβλημα, δηλονότι, με την ημέτερη Κεντροαριστερά, ή την ελληνική εκδοχή Σοσιαλδημοκρατίας, είναι το πως θα καταστεί και πάλι ελκυστική, για ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού. Το πώς, με άλλα λόγια, θα καταφέρει να αποκτήσει, ξανά, διαύλους επικοινωνίας, με εκείνες τις κατηγορίες των πάλαι ποτέ «μη προνομιούχων», αυτών, δηλαδή, των κοινωνικών στρωμάτων, που κατέστησαν ηγεμονική δύναμη το ΠΑΣΟΚ, επί 20 και πλέον έτη και, τώρα, σε μεγάλο βαθμό, έχουν μετακινηθεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλούνται, μάλιστα, όσοι αναλαμβάνουν τη σχετική πρωτοβουλία, να απαντήσουν σε ένα καίριο ερώτημα: Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Χώρου, που υπέστη αυτή την καθίζηση, έχοντας οδηγηθεί στο περιθώριο της εσωτερικής πολιτικής σκηνής; Τα άλλα Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα, στην Ευρώπη, παρά τον ιδεολογικό τους αφοπλισμό, έχουν καταφέρει να παραμείνουν ο εναλλακτικός πόλος εξουσίας, απέναντι στις κεντροδεξιές δυνάμεις και τώρα επιχειρούν, με καλύτερους όρους και από καλύτερη θέση, την, ιδεολογική τους, πρωτίστως, επαναθεμελίωση. Αυτό οφείλεται στο ότι τα κόμματα αυτά, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές τους, προσπαθούσαν να αναδείξουν στοιχεία της διακριτής φυσιογνωμίας τους. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), που, για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση συνασπισμού με τις συντηρητικές δυνάμεις, υπό την κ. Μέρκελ, διαπραγματευόταν επί μήνες, σημεία αιχμής που η ηγεσία του θεωρούσε μείζονα, όπως το ζήτημα του κατώτατου μισθού.
Στην Ελλάδα, έχουμε φτάσει στο σημείο, πολλοί από τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως Κεντροαριστερούς, να νιώθουν γοητευμένοι από τον «μπρουτάλ» νεοφιλελευθερισμό (με ολίγο από σκληροπυρηνική δεξιά) του καινούργιου προέδρου της ΝΔ. Πρόκειται για το, μάλλον αναμενόμενο αποτέλεσμα, μιας πορείας, που ξεκίνησε το 1996, με την άνοδο του Κώστα Σημίτη και του «εκσυγχρονιστικού» ρεύματος και η οποία οδήγησε στην πλήρη μεταμόρφωση του πάλαι ποτέ ριζοσπαστικού Κινήματος, σε ένα υβρίδιο νεοσυνηρητικού μορφώματος, συμπληρωματικού προς τη ΝΔ. Ηταν σ` αυτό το πλαίσιο που μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπό την ανερμάτιστη ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου, παραδόθηκε στο ΔΝΤ και τους δανειστές. Πρωτίστως, λοιπόν, απαιτείται μια γενναία αυτοκριτική και ένας αναστοχασμός αυτής της πορείας, ως προϋπόθεσης, για να ξαναβρεί ο χώρος το νήμα της σχέσης με τους «μη προνομιούχους» ψηφοφόρους.
