Θεωρητικά, ακόμη και μία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που μπορεί να έχει ως σχέδιο την συρρίκνωση του συστήματος δημόσιας υγείας και το «outsourcing» σε ιδιώτες, την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την μείωση των κονδυλίων για το κοινωνικό κράτος, θα έπρεπε να αποδεχθεί την αυτονόητη ανατροπή του προγράμματός της λόγω του κορωνοϊού. Όχι επειδή η πανδημία και ο συλλογικός φόβος που αυτή προκάλεσε ανέδειξε εκ νέου την ανάγκη ενίσχυσης του δημοσίου συστήματος υγείας και του κράτους εν γένει –δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις από τους νεοφιλελεύθερους να μεταπειστούν έτσι απλά από την πραγματικότητα. Όμως, θεωρητικά, φαντάζει αυτονόητο ότι οι νεοφιλελεύθεροι θα έβαζαν στην άκρη –έστω θα «πάγωναν» για λίγο- τις ιδεοληψίες τους- ώστε να μην χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές και να μην πληρώσουν οι ίδιοι βαρύ πολιτικό κόστος.
Το επικίνδυνο, λοιπόν, δεν είναι οι ιδεοληψίες αυτές καθ’ εαυτές. Το επικίνδυνο είναι ότι παρά την κρίση, η κυβέρνηση δεν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω. Για παράδειγμα, αρνείται να ενισχύσει τα νοσοκομεία, στο σύστημα προστίθενται κλίνες ΜΕΘ από δωρεές ιδιωτικών ιδρυμάτων και την ίδια στιγμή στον προϋπολογισμό έχουν εγγραφεί κατά 31 εκατομμύρια ευρώ λιγότερα κονδύλια για την Υγεία! Επίσης, την ώρα που οι ειδικοί παραδέχονται ότι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αποτελούν εστία υπερμετάδοσης του ιού, η κυβέρνηση αποφεύγει να τα ενισχύσει ουσιαστικά και προχωρά μόνο σε κάτι αποσπασματικές όσο και αναποτελεσματικές «ενέσεις» στα δρομολόγια πληρώνοντας «αλμυρό» τίμημα στα ΚΤΕΛ. Παραλλήλως, την ώρα που η αγορά ρημάζει και η ανεργία εκτινάσσεται, η κυβέρνηση επιλέγει να θεσπίσει τη 10ωρη εργασία και τις απλήρωρες υπερωρίες. Μία αγορά, δηλαδή που έχει ήδη τραυματιστεί από την πανδημία και η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει χτυπήσει «κόκκινο», μετατρέπεται σε κανονική ζούγκλα,με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον πολλαπλασιασμό των ανέργων, αλλά και για την αυθαιρεσία και τη μείωση εισοδημάτων που θα υποστούν οι νυν εργαζόμενοι.
Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση επιλέγει να εφαρμόσει κανονικά τις ιδεοληψίες της σε μία στιγμή που είναι η χειρότερη δυνατή: όταν η πανδημία του κορωνοϊού απειλεί ζωές, σαρώνει την οικονομία και αναδεικνύει την αδυναμία της «αγοράς» και των ιδιωτών να δώσουν λύσεις. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο ότι είναι δεξιοί και νεοφιλελεύθεροι. Το πρόβλημα είναι πως είναι και απάνθρωποι.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
