ΞεκΙνησαν λοιπόν οι “αντίστροφες” δημοσκοπήσεις – εκείνες που φέρνουν προπορευόμενη την Νέα Δημοκρατία. Και υπήρξε λίγο-πολύ γενικευμένη η τάση των αναλυτών και “αναλυτών” να ερμηνεύσουν την μεταστροφή που υποδηλώνουν οι δημοσκοπήσεις αυτές, με την παρουσία στην ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οταν θα έχουμε και την πρώτη συγκομιδή προσωπικών δημοφιλιών των ηγετών, πιθανολογούμε ότι θα έχουμε και δεύτερη φάση αναλύσεων, ενισχυτική της πρώτης. Καθώς μάλιστα θα δίναμε ψηλές πιθανότητες να δούμε τον Κυριάκο να προπορεύεται σε αποδοχή απο το ίδιο του το κόμμα, όπως ο Αλέξης Τσίπρας προπορευόταν απο τον ΣΥΡΙΖΑ, εύκολα μαντεύεται το συνολικό σκηνικό…
Μ’ όλο τον σεβασμό και στων δημοσκόπων την συμπαθή τάξη, αλλά και στων αναλυτών το (πιο οικείο σ’ εμάς) σινάφι, θα συνιστούσαμε στον αναγνώστη που θα βρεθεί αντιμέτωπος – όπως πάει το πράγμα – μ’ ένα κύμα, τώρα, να το προσεγγίσει κάπως ψύχραιμα.
Πώς αυτό; Είχαμε πρώτα-πρώτα μιαν αφύσικα μακρά περίοδο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε όχι απλώς να κυριαρχεί αλλά σχεδόν να μονοπωλεί το πολιτικό σκηνικό – και μάλιστα ο Αλέξης Τσίπρας να οδηγεί προσεκτικά αυτήν την εικόνα. Και η αποδοχή αυτή δεν περιορίστηκε στην φρέσκια νίκη/ανατροπή του Ιανουαρίου: άντεξε, μάλιστα επιτάθηκε με την παράξενη, ύστερα τραγελαφική, ύστερα αδιανόητη διαπραγμάτευση-πόκερ-χωρίς-χαρτιά. άντεξε πάλι και στην κατάσταση του καλοκαιρού, των αυτάρεσκων capital controls, των διαρροών για αδιανόητες κινήσεις του τύπου του Νομισματοκοπείου, του χειρισμού του δημοψηφίσματος και της “επανερμηνείας” τού ΟΧΙ. συνεχίστηκε και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά με σταδιακή πλέον απόσβεση. Μετά απ’ αυτήν την πρωτοφανή διαδρομή, μια αντιστροφή τάσης ήταν αναμενόμενη.
Ύστερα, μην χάνουμε απο τα μάτια μας την τωρινή ακραία πίεση που αρχίζει με την – αληθινή, πλέον – εφαρμογή του Μνημονίου-3. Το Ασφαλιστικό, το οποίο η διαχείριση Κατρουγκαλου επί της ουσίας (επιβαρύνσεις μέχρι και πάνω από 100% του εισοδήματος μαζί με τον φόρο, αντικειμενική αδυναμία του “επανυπολογισμού”) και η επικοινωνιακή διαχείριση της Κυβέρνησης στο σύνολό της (ποντάρισμα στην διχαστική ζήλεια: παλιοί/καινούργοι, προστατευμένοι/απροστάτευτοι) οδηγεί σε παγίδα, γίνεται αισθητό σε όλους ότι θα είναι βαρύ. Η πολιτική διαχείριση, του να “σιγουρέψει” κανείς τους τωρινούς συνταξιούχους με την προσωπική διαφορά συν τους δημοσίους υπαλλήλους με τις οριακές μισθολογικές αυξήσεις, μπορεί να λειτουργεί μαθηματικά (2.700.000 νυν συνταξιούχοι, 330.000 εν αναμονή, 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι – πολύς κόσμος!), αλλά δεν φτιάχνει δυναμική. Αυτό, πάντως κάτι τέτοιο βγάζουν ήδη στην επιφάνεια οι δημοσκοπήσεις. Άμα η πλευρά ΣΥΡΙΖΑ σταθεί σε τέτοιου είδους την πολιτική διαχείριση των μεγάλων μετώπων, τότε το επερχόμενο κύμα δημοσκοπήσεων θα γίνει αληθινή παλίρροια και όχι απλή αντιστροφή τάσης.
Αν, τέλος, σ’ αυτό προστεθεί και νευρικότητα απο την Κυβέρνηση – όπως την είδαμε όταν … καταγγέλθηκαν οι εργαζόμενοι στις Σκουριές για χαμένη ταξική συνείδηση, ή όταν επιχειρήθηκε η καταπτόηση δημοσιογράφων – τότε το θέμα δεν θα είναι οι δημοσκοπήσεις. Αλλά εκείνο που λέγεται “διαχείριση της εξουσίας”.
