Διεύρυνση

Τα όσα αναπτύχθηκαν σε προηγούμενα κείμενα, αναδεικνύουν µία από τις όψεις του «φαινομένου ΠΑΣΟΚ», που εξηγούν την ιλιγγιώδη πορεία του, τον ηγεμονικό του ρόλο για δεκαετίες στην πολιτική ζωή και την ανθεκτικότητα του ως πολιτικού οργανισμού.

Δεν είναι τυχαίο ότι και σήμερα, παρ` ότι εδώ και αρκετά χρόνια, το όνομα ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει στην πολιτική, έχοντας «απορροφηθεί» από το ΚΙΝΑΛ, εν τούτοις είναι διάχυτη η νοσταλγία και το δυνατό brand, όπως φάνηκε και µε το πρόσφατο βίντεο, από μπαρ της Κέρκυρας.

Όποιος εξάλλου διασχίζει µε τον προαστιακό ή τη γραμμή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την οδό Κωνσταντινουπόλεως, από το Ρουφ προς το σταθμό Λαρίσης, κοντά στον Κεραµεικό, θα αντικρύσει ένα κτίριο, επενδυμένο µε τα χρώματα του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος.

 Τα δύσκολα τελευταία χρόνια, µε τα μνημόνια, αλλά και την πρόσφατη υγειονομική κρίση, έχουν εντείνει την «επαναφορά» στη δεκαετία του `80, στα χρόνια της ευμάρειας, αλλά και του περιορισμού των ανισοτήτων, όπως και της εγκαθίδρυσης του κοινωνικού κράτους, αλλά και του ενταφιασμού των συνεπειών και ψυχώσεων, από τον εμφύλιο και ότι ακολούθησε.

Ένας από τους πολλούς μύθους που ακολουθούν την πορεία του Κινήματος, αλλά και την προσωπική διαδρομή του ιδρυτή του, Ανδρέα Παπανδρέου, αφορά την υποτιθέμενη «στενότητα» του Κινήματος.

Κατηγορείται ο Ανδρέας Παπανδρέου, πιο συγκεκριμένα, ότι απέφευγε την ενσωμάτωση διακεκριμένων προσωπικοτήτων, µε ισχυρό εκτόπισμα, γιατί, υποτίθεται, δεν άντεχε τη σύγκριση ή γιατί ένιωθε ανασφαλής.

Η απάντηση, βέβαια, βρίσκεται κατ’ αρχήν, στην ίδια την πορεία. Όλες αυτές οι διακεκριμένες προσωπικότητες, που στην αρχική περίοδο της Μεταπολίτευσης, βρέθηκαν απέναντι στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο ιδιότυπος ανταγωνισμός, στο πλαίσιο του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, απέβη καταλυτικά υπέρ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αλλά και ως προς τη στελέχωση του, το ΠΑΣΟΚ και ο ιδρυτής του, δεν έδειξαν καµιά διάθεση περιχαράκωσης. Σε καµιά περίπτωση, δεν επιδιώχθηκε μια απλή ενσωμάτωση των παλιών φίλων και συναγωνιστών του ιστορικού ηγέτη, από την εποχή της Ένωσης Κέντρου ή του ΠΑΚ, από τα χρόνια της δικτατορίας.

Είναι γνωστό από τη δημοσιογραφική ή και την πρώιμη ιστορική έρευνα, πως ο Ανδρέας Παπανδρέου, πριν προχωρήσει στην επίσημη ανακοίνωση ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, είχε πραγματοποιήσει σειρά επαφών, που κάλυπταν όλο το φάσμα του παλιού Κέντρου, αλλά και των νεότερων δυνάμεων, που αναδείχθηκαν στους δημοκρατικούς αγώνες της δεκαετίας του ’60 και της επτάχρονης δικτατορίας.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Κώστα Σημίτη, που διαδέχθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, μετά το θάνατο του. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε δραστηριοποιηθεί, στη δεκαετία του ’60, σε οργάνωση που δεν είχε σχέση µε τον αείμνηστο ηγέτη.