Του Αντώνη Συρίγου για την κυριακάτικη Kontranews
(«Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου…Η Ρωμιοσύνη εν να χαθή, όντας ο κόσμος λείψη»)
Στις μέρες μας οι Τούρκοι ξαναμετέβαλαν την Αγία Σοφία σε τζαμί.
Ταλιμπανισμός κρυπτόμενος υπό την μάσκα του νεοοθωμανισμού ή πιο εύστοχα Erdogan-Ιμάμ μπαϊλντί;Ο στόλος τους στο Αιγαίο, του οποίου το όνομα θέλουν να αλλάξουν. Η Λωζάνη σκίζεται ως κουρελόχαρτο.
Μα ότι και να κάνουν, η ιστορία και ο πολιτισμός δενδιαγράφεται ούτε σβήνεται. Ακόμη και εμείς να μην υπάρχομε, η Αγία Σοφία θα είναι πάντα η Αγία Σοφία(Ayasofya) και το Αιγαίο θα είναι το Αιγαίο (Ege). Όπως η Σμύρνη θα είναι η Σμύρνη (Izmir), η Πόλη θα είναι η Πόλη (Istanbul), η Έφεσος θα είναι η Έφεσος (Efes), η Άγκυρα θα είναι η Άγκυρα (Ankara), η Τραπεζούντα θα είναι Τραπεζούντα (Trabzon) και πάει λέγοντας.
Εμείς ας γκρινιάξομε, όπως κάνομε πάντα. Σάμπως μπορούμε να κάνομε και τίποτα άλλο τέτοιοι πουείμαστε, μίζεροι, χωρίς οράματα και θέλω, εν πολλοίς καταναλωτές του εφήμερου.
Ευτυχώς, όμως, τα ονόματα αντέχουν από μόνα τους και δεν μάς έχουν ανάγκη.
Κάθε φορά που ζω τέτοιες καταστάσεις, αναρωτιέμαι τι μας έφτιαξε, το 1821 (η επανάσταση) ή το 1827 (το Ναβαρίνο); Πότε πρέπει να γιορτάσομε την επέτειο των διακοσίων χρόνων, που οδήγησε σ’ ένα κράτος, του οποίου «η Χάρτα κρύβει απάτη» κατά πως λέει και ο Σαββόπουλος και το οποίο κατανάλωσε την οικουμενικότητά μας και τους αδελφούς μας που ζούσαν έξω από αυτό, Μικρασιάτες, Πόντιους, Αιγυπτιώτες,Ρωμυλιώτες, Θρακιώτες της Ανατολικής Θράκης,Βορειοηπειρώτες, Κύπριους…, ως συναλλαγματικό απόθεμα για την συντήρησή του;
Μόνη μας ελπίδα η γλώσσα μας. Αυτή που μετέβαλε το υβρίδιο σε Ελληνικό κράτος και την Ελλαδίτική μας πανσπερμία σε Ελληνική κοινωνία. Αυτή θα μείνει, όσο κι αν την εκδικούμαστε και την κυνηγάμε και την θεωρούμε δύσκολη και βάσανο. Θα μείνει και μετά από εμάς για να μας… θυμίζει στον κόσμο. Ας μην λησμονούν και κάποιοι προοδευτικοί λόγιοι του καιρού μας το έργο του Νίκου Σβορώνου «Το Ελληνικό έθνος,γένεση και διαμόρφωση του νέου ελληνισμού». Ηδημοσίευσή του, μετά θάνατον νομίζω, πολύ ενόχλησε.
Αφυδατωθήκαμε από μόνοι μας. Δεν χρειάζονται οι Τούρκοι.
Οι Τούρκοι εξ άλλου φταίνε για όλα. Ήταν το βολικό μας άλλοθι για το ραχάτι, το ρουσφέτι, το μπαξίς, το χαβά, τα νταβαντούρια κ.ά. Εμείς τι είμαστε άλλωστε, ταπεινοί τους κληρονόμοι… Αυτός δεν είναι άραγε και επισήμως ο βασικός ισχυρισμός του Ελληνικού Δημοσίου στις διεκδικήσεις του, δηλαδή ότι είναι διάδοχο του Οθωμανικού Δημοσίου με την βούλα μάλιστα τωνΔιεθνών Συνθηκών και Πρωτοκόλλων;
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά κι ας αλλάξομε ρότα. Δεν είναι αργά, φτάνει να ξεβολευτούμε, να δουλέψομε, να οραματιστούμε, να αλλάξομε νοοτροπία και να πάψομε να μεμψιμοιρούμε. Αλλιώς δεν υπάρχει ελευθερία, ούτεΕλλάδα.
Να το έμβλημα των διακοσίων χρόνων. «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου, πάρεξ ἐλευθερία καί γλῶσσα;» όπως έγραφε ο Σολωμός, όχι το ψάρι, για όσους τον γνωρίζουν και τον μελετούν ακόμα.
Κλείνω με τα λόγια του Κωστή Παπαγιώργη από τοβιβλίο του Αλέξανδρος Αδαμαντίου Εμμανουήλ. Γράφει,μεταξύ άλλων, στο κεφάλαιο με τίτλο «Το διαγώνισμα»«…Εξάλλου είναι μάταιο να θρηνούμε για ένα ανολοκλήρωτο ΄21.Ό,τι κι αν διατείνονται οι διακεκριμένοι απολογητές της Ορθοδοξίας, η ιστορική συγκυρία δεν επέτρεπε άλλη προοπτική. Ετερόχθονες το ξεκίνησαν το ΄21, αυτόχθονες το συνέχισαν και άλλοι-ξένοι, δυστυχώς- το ολοκλήρωσαν. Ειδικά σήμερα, μια παμβαλκανική Ομοσπονδία που θα περιελάμβανε όλους τους λαούς της «ενδιάμεσης περιοχής» -της Ρωσίας και της Τουρκίας μη εξαιρουμένων-μοιάζει με παρανοϊκό όνειρο. Ξεριζωμένος, δίγνωμος και παραβλώψ ο νεοέλληνας θα αναγκασθεί να ζήσει σε μια χώρα που, είτε είναι «ιστορικό λάθος», είτε εθνική νεύρωση, θα δεχθεί ως συνθήκη της την απομόνωση και την περικύκλωση. Η τουρκοπατημένη ρωμιοσύνη στερήθηκε το ιστορικό μέλλον, η δυτική ρωμιοσύνη έπεσε στα χέρια των ελευθερωτών της…»
Αντώνιος Δ. Συρίγος, Δικηγόρος
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην αδελφή της Ερμούπολης Σύρουκατεχόμενη Μόρφου, στην Αντιγόνη, στην Μαρία, στον Πάμπο, στον Άντυ και σ’ όσους γνώρισα στις αντικατοχικές πορείες στην Κύπρο. Τέτοιες μέρες το 1974 (16-8) την πατήσανε οι Τούρκοι. Δεν ξεχνώ.
