Του Χρήστου Η. Χαλαζιά
Όταν συνεδριάζει η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν την είδηση ως μια απλή συνάντηση κάποιων ισχυρών οικονομικών παραγόντων και κάποιων πρώην πολιτικών ή και κάποιων εν δράση αλλά όχι τόσο σημαντικών .
Οι φήμες που την πλαισιώνουν αυτή τη λέσχη είναι τρομακτικές που η πλειοψηφία πιστεύει, ότι είναι η παρασκηνιακή ισχυρή ομάδα του κόσμου που τα σενάρια τους φέρνουν ως την αόρατη παγκόσμια κυβέρνηση και πολλοί μιλούν για την ευθύνη που έχει αυτή η λέσχη για το πραξικόπημα στην Κύπρο και την εισβολή τον Ιούλιο του 1974.
Είναι όμως έτσι; Ποια είναι η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και πόσο αδιάφορα μπορεί να σταθεί κανείς απέναντι της; Γιατί αυτή η άκρα μυστικότητα – καταστατική αρχή της Λέσχης! – στα όσα ανταλλάσσονται ως σκέψεις; Στους κόλπους της; Αν η ίδια Λέσχη προστατεύει ως κόρη οφθαλμού τις δραστηριότητες της – ό,τι βγαίνει από τα σπλάχνα της ως πληροφορία είναι απόλυτα ελεγχόμενο – δεν κατόρθωσε να το πετύχει πλήρως. Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά στοιχεία που ενδιαφέρουν και την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο είναι η αναφορά που κάνει ο Γκονζάλες Μάτα στο βιβλίο του « Οι Αληθινοί Αφέντες του Κόσμου».
Γράφει για την Κύπρο « Τρεις μόλις μήνες μετά την πορτογαλική «επανάσταση» στις 15 Ιούλη 1974, η Κύπρος γίνεται πεδίο μιας άλλης ξενικής επέμβασης.
Τα ξημερώματα εκείνης της μέρας, ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας διακόπτοντας το πρόγραμμά του, άρχισε να μεταδίδει στρατιωτικά εμβατήρια, στη συνέχεια τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Ο Πρόεδρος Μακάριος ανατράπηκε ( οι πρώτες πληροφορίες τον έφεραν νεκρό, αλλά στην πραγματικότητα είχε ζητήσει καταφύγιο στη βρετανική βάση στο νησί, από την οποία έφυγε για το εξωτερικό) Ο Νίκος Σαμψών ταγμένος υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα, τον αντικατέστησε ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στις 20 Ιούλη, αφού ζήτησε επίσημη επέμβαση της Μεγάλης Βρετανίας, η τουρκική κυβέρνηση αποφασίζει να πραγματοποιήσει απόβαση στο νησί, με τη δικαιολογία ότι «έπρεπε να προστατέψει τη σημαντική τουρκική κοινότητα της Κύπρου» (8%).
Τον Αύγουστο ο Σαμψών αντικαθίσταται στην Προεδρία της Δημοκρατίας από τον πρόεδρο της Βουλής Γλαύκο Κληρίδη και, τελικά, στις 7 Δεκέμβρη ο αρχιεπίσκοπος και πρόεδρος Μακάριος επανέρχεται θριαμβευτικά στο νησί για να αναλάβει και πάλι τα προεδρικά του καθήκοντα.
Άραγε, το πραξικόπημα στην Κύπρο ήταν, όπως υποστηρίχτηκε, ένα καθαρά τοπικό περιστατικό, δηλωτικό των δυο τάσεων που επικρατούσαν στους κόλπους της πολιτικής τάξης της Κύπρου, μια από τις οποίες ήταν κηρυγμένη υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα και η άλλη υπέρ της προσάρτησης στην Τουρκία; Με άλλα λόγια, επρόκειτο για αυθόρμητη εκδήλωση ή για ενέργεια που υποκινήθηκε από τρίτους;
Για να κατανοήσουμε – γράφει ο Μάτα στο βιβλίο του – πληρέστερα το πρόβλημα, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία της Κύπρου και στα συμφέροντα που συγκρούονταν εκεί το 1974. Πριν από έναν αιώνα το βρετανικό στέμμα είχε αποφασίσει, με τις ευλογίες του σουλτάνου, να καταλάβει το νησί, που βρισκόταν μέχρι τότε υπό οθωμανική κατοχή, σε αντάλλαγμα μιας Αγγλο-Τουρκικής αμυντικής συμμαχίας. Το 1914, όταν η οθωμανική αυτοκρατορία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας, η βρετανική κυβέρνηση κήρυξε άκυρη την Αγγλο-Τουρκική συμφωνία που είχε υπογραφεί στις 4 Ιούλη 1878 και, προσάρτησε την Κύπρο στο βρετανικό στέμμα. Ένα χρόνο αργότερα, σε αντάλλαγμα της συμμετοχής της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων, η Κύπρος «προσφέρθηκε» στην Ελλάδα, η οποία, ωστόσο, παρά τη σχετική επιθυμία της, κρίνει ότι η προσάρτηση αυτή είναι αδύνατο να γίνει εξαιτίας των ρωσικών πιέσεων. Στις 24 Ιούλη 1934, η Τουρκία αναγνωρίζει τη νομιμότητα της προσάρτησης της Κύπρου στην Αγγλία, που είχε συμβεί στις 5 Νοέμβρη του 1914.
Τον Μάρτη του 1925 η Κύπρος μεταφέρεται στο καθεστώς της αποικίας του βρετανικού στέμματος και η Αγγλία αντιμετωπίζει με σκληρές μεθόδους τον αγώνα του μητροπολίτη Κιτίου για την ένωση με την Ελλάδα.
Με τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου οι υποσχέσεις του Βρετανού πρωθυπουργού λησμονούνται και ξαναρχίζει ο αγώνας για την αυτοδιάθεση. Τον Απρίλη του 1955, ύστερα από μια σειρά εκλογών και διεθνών διαβουλεύσεων, ο νέος αρχιεπίσκοπος Μακάριος, μετά την ανεπιτυχή προσπάθεια επίλυσης του θέματος δια των ηνωμένων Εθνών, κρίνει «επιβεβλημένη την ανάγκη διεξαγωγής αγώνα για την ανεξαρτησία» τον αγώνα αυτό επωμίζεται η οργάνωση ΕΟΚΑ ( Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) υπό την ηγεσία του στρατηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή.
Μετά από τέσσερα χρόνια αγώνα και την εξορία του αρχιεπισκόπου Μακαρίου (στις Σεϋχέλλες) συνέρχονται (με πρωτοβουλία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής που ενοχλούνται από τη «σιωπηλή» συμμαχία Αγγλίας – Τουρκίας) στις 5 Φλεβάρη του 1959, στη Ζυρίχη, αντιπρόσωποι της Ελλάδας και της Τουρκίας, οι οποίοι θα υπογράψουν μια σειρά πρωτοκόλλων, που καθορίζουν τη δομή της υπό ίδρυση Δημοκρατίας της Κύπρου.
Στις 19 Φλεβάρη το Λονδίνο καλεί τους αντιπροσώπους των δύο κοινοτήτων – τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον Κιουτσούκ – να αποδεχτούν τις συμφωνίες που υπογράφτηκαν στη Ζυρίχη. Η ανεξαρτησία της Κύπρου κηρύσσεται στις 16 Αυγούστου 1960 και προβλέπει ότι ο πρόεδρος θα είναι Ελληνοκύπριος, ενώ ο αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 στην Ελλάδα και η συμμετοχή του Μακαρίου στη (συμβολική) αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών προκαλεί την οργή τους. Οι συνταγματάρχες ενίσχυσαν στρατιωτικά και οικονομικά τον στρατηγό Γρίβα, που στοχεύει να φτάσει στην εξουσία τα στελέχη της οργάνωσης ΕΟΚΑ.
Στις αρχές του 1974, οι ΗΠΑ, που ανησυχούν για την κατάσταση στην περιοχή τη στιγμή που είναι πιθανό το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ, θέτουν σε εφαρμογή ένα σχέδιο που αποβλέπει στην πλήρη ειρήνευση της Κύπρου, σχέδιο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανθρωπιστικό και αξιέπαινο, αν δεν έκρυβε, στην πραγματικότητα, προθέσεις πολύ λιγότερο θεμιτές…. ( βλέπε και το βιβλίο του Κώστα Αθανασιάδη Άγνωστες πτυχές της Κυπριακής προδοσίας Νέα Υόρκη 1992)
Για τις ΗΠΑ η ύπαρξη ενός κράτους όπως η Κύπρος που έχει στρατηγική αξία αλλά δεν είναι «ευθυγραμμισμένη» παρουσίαζε περισσότερα μειονεκτήματα παρά πλεονεκτήματα.
Ο Μακάριος, που μέχρι τότε είχε διατηρήσει φιλικές σχέσεις τόσο με τις αραβικές χώρες όσο και με το Ισραήλ, ήδη αναθεωρεί την πολιτική του και έχει επανειλημμένα υποστηρίξει φίλο αραβικές θέσεις. Πράγμα που αντιστρατεύεται στην επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών να μετατρέψουν την Κύπρο σε εφοδιαστική βάση σε περίπτωση μελλοντικής αερογέφυρας προς το Ισραήλ.
Η ανατροπή του Μακαρίου και η εγκαθίδρυση μιας «ενιαίας» εξουσίας στην Κύπρο θα επέτρεπε δίχως άλλο την ένταξη του νησιού στο ΝΑΤΟ.
Εδώ – συνεχίζει ο Μάτα – και μερικά χρόνια ο Μακάριος, στην επιθυμία του να δημιουργήσει ένα μικρό και αξιόμαχο στρατό, είχε αρχίσει να παραγγέλνει ελαφρά όπλα και θωρακισμένα σε διάφορες ανατολικές χώρες (όπως Βουλγαρία, Τσεχία κ.α). Τα όπλα αυτά προορίζονταν κατά τους Έλληνες συνταγματάρχες « για την εκμηδένιση στην ελληνική ζώνη της Κύπρου».
Οι επαφές του με τα κομμουνιστικά καθεστώτα, σε συνδυασμό με τη μεταβολή της στάσης του απέναντι στο Ισραήλ, προκάλεσαν την απόφαση των ΗΠΑ να παρέμβουν.
Η Κύπρος, που είχε την ίδια σημασία για την Τουρκία και τις ΗΠΑ, βρίσκεται μέσα στον κύριο αμυντικό άξονα της περιοχής νότια της Τουρκίας. Οποιαδήποτε μεταβολή στο νησί ( όπως προδίκαζαν οι επαφές μεταξύ Μακαρίου και ΕΣΣΔ ( Σοβιετικής Ένωσης) απειλούσε τον έλεγχο των οδών εφοδιασμού της Τουρκίας και εγκαταστάσεων βασικής σημασίας για την άμυνα της Τουρκίας και του ΝΑΤΟ ( για περισσότερα στο βιβλίο του Χ. Κίσινγκερ «Τα χρόνια στο Λευκό Οίκο»).
- Από την άλλη μεριά, οποιαδήποτε επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο, θα προκαλούσε, εξαιτίας της διπλωματικής υποστήριξης του Μακαρίου από τις ανατολικές χώρες, έντονες αντιδράσεις από την πλευρά τους, πράγμα που θα εξουδετέρωνε για χρόνια κάθε πιθανό φλερτ της Τουρκίας και της Σοβιετικής Ένωσης ( Ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Ετζεβίτ μέλος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και στενός συνεργάτης του Κίσινγκερ ο οποίος είχε δηλώσει ότι «εκτελεί εντολές και δεν θα αποχωρήσουν ποτέ τα στρατεύματά τους από την κατεχόμενη Κύπρο»).
Στη χειρότερη περίπτωση, ακόμα δηλαδή κι αν παρέμενε το τότε status quo ( δύο κοινότητες που συνυπήρχαν), η αντικατάσταση του Μακαρίου από πρόεδρο ταγμένου υπέρ της Ένωσης με την Ελλάδα θα έβαζε σε κίνδυνο τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ στο νησί.
Αυτές είναι οι γενικές γραμμές του σχεδίου που καταστρώθηκε από τους ηγέτες της CIA και της DIA, μετά από σχετικό αίτημα του Κίσινγκερ. Σχέδιο που, όπως είναι γνωστό, προκάλεσε περισσότερα προβλήματα παρά πλεονεκτήματα για τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Ανατράπηκε η φασιστική χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα
Η Ελλάδα αποχώρησε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ
Οι σχέσεις με την Τουρκία ψυχράθηκαν σε σημείο, που το 1976 να διεξάγονται μεταξύ της Τουρκικής και της Σοβιετικής κυβέρνησης συζητήσεις για τη «δημιουργία ενός συστήματος καλύτερης οικονομικής και τεχνολογικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών».
Οι Ελληνο-Αμερικανικές σχέσεις χειροτέρευσαν μετά την Κυπριακή κρίση. Μια από τις χώρες που ωφελήθηκε απ’ αυτό ήταν η Γαλλία, που ήδη πουλούσε στην Ελλάδα (1973) εμπορεύματα και πολεμικό υλικό αξίας μεγαλύτερης του ενός δισεκατομμυρίου γαλλικών φράγκων…
Τελικά το Συμβούλιο Ασφαλείας το οποίο – μετά από πρωτοβουλία της Γαλλίας υιοθέτησε ( 16 Αυγούστου 1974) μια απόφαση που καλούσε να αποχωρήσουν γρήγορα όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις, που η παρουσία τους δεν είναι σύμφωνη με τις διεθνείς συνθήκες, ήρθε σε αντίθεση με τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία αποφάσισε «να απομακρυνθούν από τη Δημοκρατία της Κύπρου όλες οι ξένες δυνάμεις, καθώς και όλα τα στοιχεία και, το κάθε μορφής ξένο στρατιωτικό προσωπικό, και να σταματήσει κάθε ξένη ανάμειξη στις υποθέσεις της Κύπρου. Όλες οι ξένες δυνάμεις: αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φύγουν και οι αμερικανικές και οι αγγλικές!».
Για πολλά χρόνια όσες αποφάσεις και αν έβγαλε ο ΟΗΕ καμιά δεν εφαρμόστηκε και απεναντίας η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε από τον αμερικανικό στρατό για την εισβολή το 1991 και το 2003 στο Ιράκ στο Αφγανιστάν και που αλλού χρειάσθηκε Μετά από τριάντα ένα χρόνια ακόμη η Κύπρος αν και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει λύσει βασικά προβλήματα με την ύπαρξή της και την ανεξαρτησία της. Παρ’ όλου που και στη συνάντηση των μελών της Λέσχης που έγινε το 1993 στην Αθήνα τέθηκε για τελευταία φορά το θέμα της Κύπρου, δεν πήραν καμία απόφαση γιατί τα συμφέροντα ήταν πολλαπλά και άφησαν το θέμα σε εκκρεμότητα… που είναι ακόμη και σήμερα.
