Του Χρήστου Η. Χαλαζιά
Είναι αναμφισβήτητο ότι περνούμε μια βαθιά ηθική οικονομική κρίση στη χώρα μας, μια κρίση που έχει προσβάλει τα πάντα, θεσμούς και ανθρώπους. Ωστόσο αυτό το είδος της ασθένειας της κοινωνίας μας δεν μας είναι συνειδητό. Ο καθένας μέσα στην κοινωνική ασθένεια μας νομίζει τον εαυτό του υγιή. Γι’ αυτήν την κατάστασή μας δεν ακούει κανένας τίποτε από τους πολιτικούς φορείς. Δεν ενδιαφέροντα καν για τη θεραπεία ούτε του εαυτού τους, ούτε των πολιτών, ούτε της πολιτείας και του δημοσίου βίου. Ωστόσο από όλα τα κόμματα, απ’ όλους τους φορείς της πολιτικής, που ανταγωνίζονται για τη κατάκτηση της ασθενικής εξουσίας, ακούει κανένας, από τον κάθε κομματικό ηγέτη, πως μόνο το δικό του κόμμα, όταν έρθει στην εξουσία θα θεραπεύσει το κακό, ενώ αν έρθει οποιαδήποτε άλλο θα επιδεινώσει την ασθένεια. Για την ιδία την ασθένεια κανένας δεν μιλά, παρά ασχολούνται μόνο με τα συμπτώματά της και μ’ αυτό επιφανειακά. Πώς να θεραπεύουν την κρίση, όταν οι ίδιοι την προκαλούν. Μιλούν για εξυγίανση, οι ίδιοι φορείς μικροβίων της ασθένειας, που λέγεται ηθική οικονομική κρίση. Πρώτα πρέπει να εξυγιάνουν τον εαυτό τους και την να απομακρυνθούν από την κληρονομιά τους. Να θεραπεύσουν το δικό τους ψυχικό κόσμο. Αλλιώς η ασθένεια θα ενδημεί και θα προχωρεί από το κακό στο χειρότερο . Μετέδωσαν τα μικρόβια τους παντού σε όλους τους θεσμούς. Στην παιδεία π.χ το βασικό μέσω για μια υγιή κοινωνία την αποκόπτουν από την ιστορική πολιτιστική τους ταυτότητα αφαιρώντας βασικά κείμενα της λογοτεχνίας και ιστορίας. Το ίδιο ισχύει για τον περιορισμό της ανεξαρτησίας πολλών θεσμών.
Ακούει κανένας από όλους τους φορείς της πολιτικής – και τι δεν ακούσαμε τώρα τελευταία στους τρεις μήνες του κορωνοϊού – διαβεβαιώσεις θεραπείας του κακού που μας μαστίζει, χωρίς ωστόσο να μπαίνουν στην ουσία της κατάστασης, «διαβεβαιώσεις» κενές και περισσότερο παραπλανητικές. Ακούμε κάποιους γενναίους λόγους , σαν να μην υφίσταται καθόλου η θλιβερή κατάσταση, που μας μαστίζει και η οποία προχωρεί γοργά, ως την απειλή και της εθνικής ανεξαρτησίας μας ακόμη. Κάτι ακούμε μόνο για τις οικονομικές δυσκολίες που θα έρθουν το φθινόπωρο. Πέρα από τα ηχηρά και τα δημαγωγικά λόγια, πέρα από τον ψεύτικο εφησυχασμό με μαγικές λέξεις, που καλύπτουν το ψέμα και την απάτη, τίποτε το θετικό και καμιά φωνή, καμιά λέξη για την σοβαρότητα της κρίσης. Η κοινωνία μας και οι φορείς της πολιτικής και κοντά σ’ αυτή και οι πολίτες στην πλειοψηφία τους έχουν καταδικάσει αυτή την δημαγωγία των πολιτικών και ορισμένων μέσων ενημέρωσης. Ο κάθε πρωθυπουργός όταν μιλάει για την κρίση, μονοπωλεί για το κόμμα του, την θεραπεία, του κακού, φυσικά με λόγια απλώς.
Ωστόσο δεν μας λέει και με ποιο πρόγραμμα θα κάνουν την ανάκαμψη, αλλά κυρίως με ποιους υπεύθυνους θα το εφαρμόσουν. Κι’ όταν διακηρύσσουν με κενή φρασεολογία το πρόγραμμα τους, αυτό πέρα από τη δημαγωγική δομή του, δεν έχει κανένα θετικό στοιχείο. Έτσι βρίσκεται τελείως έξω από τα όρια της νεοελληνικής πραγματικότητας. Πως μπορεί να κτυπηθεί αυτή η ηθική οικονομική κρίση, χωρίς ένα πρόγραμμα ανάπτυξης και μάλιστα με αυστηρό έλεγχό; Οι φορείς της εξουσίας από κοινού και εμφαντικά τονίζουν ότι θα λάβουν μέτρα καταστολής της ανεργίας, των περικοπών σε μισθούς συντάξεις του περιορισμού του κοινωνικού κράτους και της λιτότητας. Τελικά αυτά τα λόγια είναι όπως και τα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής, και του περιορισμού των προμηθειών των τραπεζών, γιατί εκ των προτέρων εξαιρούν κάποιους φίλους. Κι’ όχι μόνο αυτό, αλλά κοιτάζουν με τη σωρεία χαρακτηριστικών χαριστικών τροπολογιών, που φόρτωσαν το γνωστό νόμο. Κι όλα αυτά κάτω από το λεγόμενο «πολιτικό κόστος». Αυτό που σημαίνει ότι θέλουν το ατομικό κομματικό συμφέρον, πάνω από το συνολικό καλό, πάνω από το εθνικό καλό και συμφέρον. Δυστυχώς οι δείλαιοι αρκετές φορές έθεσαν το κόμμα πάνω από την πατρίδα. Κάτι που γίνεται και τώρα. Κάτω από τη δεινή ηθική οικονομική κρίση που μας παραδέρνει, ως τη στιγμή που θα απογυμνωθούμε παραγωγικά και θα καταρρεύσουμε ως χώρα – κράτος και λαός.
