Ούτε επιστρεπτέα, ούτε προκαταβολή

Πολλοί αρέσκονται να περιγράφουν τη σύγκριση μεταξύ της κυβερνητικής πολιτικής για επιστρεπτέα προκαταβολή και του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για «μη επιστρεπτέα προκαταβολή» ως μία προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης να πλειοδοτήσει. Όμως ανεξαρτήτως των προθέσεων που μπορεί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ή να θέλει κάποιος να τού καταλογίσει, οι δύο προτάσεις έχουν μία διαφορά φιλοσοφίας που δεν επιτρέπει καν την μεταξύ τους σύγκριση: ο λόγος για αυτό το περίφημο «μη», που αναδεικνύει πόσο αλυσιτελές είναι το πρόγραμμα της κυβέρνησης. 

Το Μαξίμου και τα συναρμόδια υπουργεία επιμένουν ότι η «επιστρεπτέα προκαταβολή» είναι ένα εργαλείο για την παροχή της απαραίτητης ρευστότητας στις επιχειρήσεις -και δη τις μικρομεσαίες- προκειμένου να βρουν το απαραίτητο κεφάλαιο κίνησης, που στην περίπτωσή μας είναι κεφάλαιο «επανεκκίνησης». Ακριβώς, όμως, επειδή μιλάμε για «επανεκκίνηση» έπειτα από μία καραντίνα που κόστισε πολύ σε πολλές επιχειρήσεις, η επιστρεπτέα προκαταβολή είναι σταγόνα στον ωκεανό, ακριβώς λόγω του χαρακτήρα της: επειδή, δηλαδή, πρόκειται για δάνειο και όχι για ενίσχυση. Αυτό αφορά τουλάχιστον όσους μικρομεσαίους επιχειρηματίες φοβούνται ότι μπορεί να μην καταφέρουν να κρατηθούν όρθιοι μετά την πανδημία. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, που αυτές τις ημέρες παλεύουν για να ανοίξουν ξανά τα μαγαζιά τους και να προσελκύσουν τους πελάτες τους, αυτονοήτως αποφεύγουν -όπως δείχνουν και τα νούμερα- την «επιστρεπτέα προκαταβολή» όπως ο διάβολος το λιβάνι, για έναν πολύ απλό λόγο: διότι αν κάποιος δεν είναι βέβαιος ότι θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια του, τότε προφανώς δεν θα πάρει ένα δάνειο για να συνεχίσει να το χρωστά μετά την οικονομική του καταστροφή. Μπορεί να βάλει όσα χρήματα έχει ώστε να καταφέρει να επανεκκινήσει την επιχείρησή του, μπορεί να μην καλέσει το προσωπικό του να εργαστεί, μπορεί να δανειστεί από φίλους και γνωστούς. Όμως, δε θα επιχειρήσει να μπλέξει με την Εφορία, παρά θα αφήσει την «επιστρεπτέα προκαταβολή» να παραμένει ένα κενό γράμμα της κυβερνητικής πολιτικής και τους συναρμόδιους υπουργούς να πανηγυρίζουν άνευ αντικρύσματος για το πόσο δήθεν βοηθούν τη μεσαία τάξη.