Δυστυχως, η εμμονή των δανειστών, στη λογική των περικοπών, καθιστά μάταιη οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης του Ασφαλιστικού συστήματος, έτσι ώστε το τελευταίο να καταστεί βιώσιμο, σε μακροπρόθεσμη βάση.
Εχει καταστεί προφανές, ότι το μόνο που ενδιαφέρει τους δανειστές είναι η ικανοποίηση ενός δημοσιονομικού στόχου, που στην πράξη αποδεικνύεται ανέφικτος. Απόδειξη, ότι η κυβέρνηση καλείται να προχωρήσει σε μια συνολική εξοικονόμηση (περίπου 2,5 δις) που καλύπτει κενά και προηγούμενων, αντίστοιχων προγραμμάτων. Ας μη γελιόμαστε, δε. Όπως και άλλοτε έχουμε αναφέρει, στο βάθος αυτής της εμμονής, καθίσταται ευδιάκριτη η, ιδεολογικού χαρακτήρα, πρόθεση, για υποκατάσταση του δημόσιου, στηριγμένου στην αλληλεγγύη των γενεών, συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, αρχικά μεν, από ένα μικτό σύστημα, με την εισαγωγή στοιχείων ιδιωτικής ασφάλισης (μέσω της περίφημης «νοητής κεφαλαιοποίησης»), εν τέλει δε την πλήρη επικράτηση της τελευταίας. Είναι αυτό που ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε, πριν 25 χρόνια, «το όραμα της INTERAMERICAN»…. Ετσι εξηγείται η κάθετη άρνηση των δανειστών, στις απολύτως λογικές κυβερνητικές προτάσεις, όπως αυτή για μια μικρή αύξηση των εργοδοτικών εισφορών. Όπως, επίσης, ότι δεν τους έχει, διόλου, απασχολήσει, το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι οι προηγούμενες μνημονιακές παρεμβάσεις, παρά τη δραστική συρρίκνωση του συνόλου των συντάξεων, μετά από 11 περικοπές (!), το Ασφαλιστικό σύστημα, όχι μόνο δεν κατέστη βιώσιμο, αλλά και έχει φτάσει στα πρόθυρα κατάρρευσης, όταν, στην προ κρίσης περίοδο, οι σχετικές αναλογιστικές μελέτες, έδειχναν, τουλάχιστον, μια αντοχή, σε βάθος δεκαετίας. Δεν αμφισβητεί, ασφαλώς, κανείς, ότι το Σύστημα περιείχε πολλές ανορθολογικές όψεις και εσωτερικές ανισότητες, καθιστώντας απολύτως αναγκαίες, επί μέρους παρεμβάσεις, σε παραμέτρους, όπως οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις ή ο κατακερματισμός των φορέων κοινωνικής ασφάλισης. Άλλο όμως αυτό και άλλο οι αλλεπάλληλες, βάναυσες περικοπές που, από ένα σημείο και πέρα, έχουν κριθεί και Αντισυνταγματικές (από το Συμβούλιο Επικρατείας), ή αμφισβήτηση θεμελιωμένων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων ή η εφαρμογή νέων κανόνων, επί παραδείγματι στα όρια συνταξιοδότησης, χωρίς τις ελάχιστες μεταβατικές περιόδους. Κάτι που έγινε σεβαστό, ακόμη και στη Χιλή του Πινοσέτ, που χρησίμευσε ως «πειραματόζωο», για την εισαγωγή της ιδιωτικής ασφάλισης, μέσω της κεφαλαιοποίησης.
Οφείλουν, επίσης, οι δανειστές να αντιληφθούν, ότι κανένα ασφαλιστικό σύστημα δε μπορεί να καταστεί βιώσιμο, χωρίς πόρους. Σε μια χώρα δε, με διαρκώς μειούμενο ΑΕΠ, με 30% ανεργία, άλλη τόση «μαύρη εργασία» και με κυρίαρχες τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, από πού θα βρεθούν οι πόροι, αν δεν αλλάξει ριζικά η ασκούμενη πολιτική;
