Γενικότερα η σχέση του ΠΑΣΟΚ με τις διαδοχικές εκφράσεις της ανανεωτικής αριστεράς, από το ΚΚΕ εσωτερικού ως την ΕΑΡ, τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζονταν από μια έντονα κυκλοθυμική διάθεση.
Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο έντονα ριζοσπαστικός λόγος του ΠΑΣΟΚ, με την ενσωμάτωση και καινούριων ρευμάτων ή μορφών πολιτικής και γεωπολιτικής έκφρασης, όπως τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα ή το Κίνημα των Αδεσμεύτων, που αμφισβητούσε την ψυχροπολεμική διαίρεση του κόσμου, ξεπερνούσαν κατά πολύ τον ιδεολογικό ορίζοντα του τότε ΚΚΕ εσωτερικού. Το τελευταίο, υπό την ηγεσία του Μπάμπη Δρακόπουλου και πρωταγωνιστικό ρόλο του Λεωνίδα Κύρκου, είχε υιοθετήσει μια προσεκτική πολιτική, που έφτανε ως τη συνεργασία με τη συντηρητική παράταξη.
Παρά ταύτα, μεταξύ των δύο κομμάτων διαμορφώθηκαν πεδία προωθημένης συνεργασίας, κυρίως στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Εκεί, σε πολλές περιπτώσεις, υπήρχε κοινή κάθοδος με ενιαία ψηφοδέλτια από τον πρώτο γύρο. Όταν το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία, δεν υπήρξε πρόταση συμμετοχής στην κυβέρνηση προς τον Λεωνίδα Κύρκο, που είχε αναλάβει τα ηνία του χώρου, αλλά η συνεργασία συνεχίστηκε και επεκτάθηκε. Η μεγάλη τομή, με ευρύτερη πολιτική σημασία, έγινε στο πεδίο των συνδικάτων, όπου, στο πλαίσιο του γενικότερου εκδημοκρατισμού, στη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος, θεσμοθετήθηκαν τα διακομματικά προεδρεία, αρχής γενομένης από την τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, τη ΓΣΕΕ. Συμμετείχαν δηλαδή, στα όργανα διοίκησης της Συνομοσπονδίας, εκπρόσωποι όλων των, κομματικών, παρατάξεων, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, αλλά και της ΝΔ. Μέσα απ` αυτή τη διαδικασία, αναδείχθηκαν σημαντικές προσωπικότητες, που υπηρέτησαν αργότερα και στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπως ο αείμνηστος Γιάννης Μανώλης από τη ΝΔ και ο Δημήτρης (Μήτσος) Κωστόπουλος, που ήταν τότε στο ΚΚΕ.
Αργότερα, μετά την άδοξη κατάληξη του δεύτερου εγχειρήματος ενοποίησης των δυνάμεων της αριστεράς και την «εσωστρέφεια» του ΚΚΕ, που τον οδήγησε και στην αποχώρηση από τα όργανα διοίκησης της ΓΣΕΕ, αυτή η συνύπαρξη των κομμάτων, άρχισε να υποχωρεί. Εόχε ήδη αρχίσει, άλλωστε, η πορεία εκφυλισμού και απαξίωσης, του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος.
Πάντως, για να επανέλθουμε στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς, αξίζει να σημειώσουμε ότι το τότε ΚΚΕ εσωτερικού, δεν ακολούθησε αρχικά το ΚΚΕ, στην πορεία διάρρηξης του αντιδεξιού μετώπου. Στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών του 1986, επί παραδείγματι, το ΚΚΕ εσωτερικού συνέχισε την παράδοση στήριξης των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ και στις τρεις μεγάλες πόλεις. Όμως, πολύ γρήγορα τα πράγματα άλλαξαν. Η κυβερνητική φθορά του ΠΑΣΟΚ, αλλά ας μη γελιόμαστε, κυρίως ο φόβος μιας μακρόχρονης ηγεμονίας του, που απειλούσε να τους συνθλίψει, ήταν ο κινητήριος μοχλός για τις σεισμικές εξελίξεις που ακολούθησαν.
