Αν κάποιος θέλει να είναι ρεαλιστής αναφορικά με το προσφυγικό, τότε θα πρέπει να αποδεχθεί ότι, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, οι όποιες συζητήσεις για τη αντικατάσταση του «Δουβλίνου 3» στην Ευρώπη δε θα καταλήξουν σε ένα σύστημα που θα ανακουφίζει την Ελλάδα ούτε σε μία νέα μεταναστευτική πολιτική που θα αναγκάζει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης που τούς αναλογεί.
Με άλλα λόγια, είναι προφανές ότι και τα επόμενα χρόνια, θα «βράζουμε στο ζουμί μας» για το προσφυγικό. Η κυβέρνηση είναι ήδη αντιμέτωπη με μία μείζονα κρίση και η κατάσταση στα νησιά είναι τόσο επιβαρυμένη, που πλέον κάθε ειλικρινής προσπάθεια αποκλίμακωσης της κρίσης είναι υπονομευμένη. Βλέπετε, οι πρόσφυγες και μετανάστες που άφησε η κυβέρνηση να συγκεντρωθούν στα νησιά, υπό απάνθρωπες συνθήκες, είναι πλέον τόσο πολλοί, που τα χρονικά περιθώρια για διεκπεραίωση των αιτήσεων ασύλου, για κατασκευή νέων κέντρων, για «άνοιγμα» νέων θέσεων στην ενδοχώρα και για επιστροφές στην Τουρκία είναι εξαιρετικά στενά. Έως ασφυκτικά.
Ως εκ τούτου, μία πραγματικά προοδευτική πολιτική θα ήταν να αρχίσει να συζητείται στο δημόσιο διάλογο η προοπτική να πάρει η Ελλάδα τη μεγάλη απόφαση και να εξετάσει τρόπους πραγματικής ένταξης των προσφύγων στην ελληνική κοινωνία. Το έλεγαν εδώ και χρόνια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, το επανέλαβε και προχθές ο επικεφαλής του ΜέΡΑ25: οι πρόσφυγες θα μπορούσαν να είναι μία λύση για τα ερημωμένα μας χωριά, αλλά και για το δημογραφικό πρόβλημα που συνεχώς παροξύνεται.
Αν κάτσουμε και βάλουμε κάτω τα νούμερα, θα δούμε ότι το σενάριο της ένταξης των προσφύγων στην ελληνική κοινωνία δεν είναι απλώς εφικτό, αλλά πανεύκολο: είναι σχεδόν άτοπο να συζητάμε πραγματικά αν μία χώρα σχεδόν 11 εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να απορροφήσει 50.000 πρόσφυγες.
Πολλώ δε μάλλον όταν τα δείγματα από όσα προσφυγόπουλα πάνε ήδη σχολείο είναι παραπάνω από θετικά.
Πολλώ δε μάλλον όταν όσοι πρόσφυγες διαμένουν σε ξενοδοχεία ή νοικιάζουν σπίτια μέσω του ευρωπαϊκού προγράμματος «Εστία», έχουν ήδη αρχίσει να ενσωματώνονται στις τοπικές κοινωνίες.
Πολλώ δε μάλλον όταν από την έρευνα του προγράμματος Bridge για το προφίλ των πτυχιούχων προσφύγων προκύπτει ότι το 65% εξ αυτών κατέχουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο!
Πολλώ δε μάλλον όταν η κατασκευή κλειστών κέντρων είναι απάνθρωπη, απαιτεί πολλά χρήματα και ακόμη περισσότερο χρόνο και ουδόλως λύνει το πρόβλημα των νησιών του βορειοανατολικού Αιγαίου.
