Toυ Χρυσόστομου Κατακουζηνού
«Εγώ θέλω Αμυγδαλέζα, να μην βγαίνει ούτε κουνούπι… ποτέ. Κλειστά κέντρα 24 ώρες το 24ωρο. Αν είναι να καταστραφεί η Ελλάδα δεν θέλω ούτε ένα ευρώ από τους Ευρωπαίους. Εγώ τα θέλω κλειστά. Στην Μόρια περνάνε καλύτερα από την Τουρκία φαίνεται». Αυτή είναι η λύση στο προσφυγικό πρόβλημα που αποφάσισε να προτείνει, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης.
Ο σημερινός υπουργός ανάπτυξης γνωρίζει και ο ίδιος πως με αυτή τη προσέγγιση βρίσκεται «δεξιότερα» του πλαισίου που έχει θέσει η ΝΔ για την επίλυση του προσφυγικού και της πρότασης Μηταράκη. Όμως, για ακόμα μια φορά, το γεγονός αυτό τον αφήνει παγερά αδιάφορο… καθώς ο ίδιος προτάσσει την πολιτική του επιβίωση πάνω από την φυσιογνωμία του κόμματος και τα όρια των δημοκρατικών θεσμών που ορίζουν το τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε σε αυτή τη χώρα.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, δεν είναι ούτε αφελής ούτε απρόσεκτος. Αντίθετα, είναι μια χαρισματική φυσιογνωμία, με πολιτικές ικανότητες, μοναδικό ένστικτο –πολιτικής-επιβίωσης, και διορατικότητα. Όταν χρειάστηκε απέταξε το αντισημιτικό του παρελθόν και στήριξε τα Ισραηλινά σχέδια για την Παλαιστίνη, το 2012 ζήτησε άφεση αμαρτιών για τον εξάψαλμο στην ΝΔ και προσχώρησε σε αυτήν και τέλος το 2016 δεν δίστασε να προσεγγίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ξεχνώντας πως κατά τον ίδιο ο σημερινός πρωθυπουργός «ήταν ένας άεργος γόνος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη».
Σήμερα, ο Άδωνις ακολουθεί ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Αντιλαμβανόμενος πως η πολιτική της Ν.Δ έχει αποτύχει παντελώς στο προσφυγικό, ξεχνάει τις προεκλογικές του εξαγγελίες και στοχοποιεί την προσφυγική κοινότητα ως ένα ζήτημα ασφαλείας που θα επιλυθεί με κλειστά κέντρα που όπως χαρακτηριστικά ανέφερε «δεν θα περνάει κουνούπι». Τι μας είπε δηλαδή… πως οικογένειες, παιδιά, γυναίκες και νέοι άνθρωποι θα φυλακισθούν… γιατί έκαναν το λάθος να έρθουν στην Ελλάδα. Ο Άδωνις προτάσσει τη θέση αυτή για ένα και μόνο λόγο… γιατί αυτή τον καθιστά εκφραστή της ακροδεξιάς γραμμής της Ν.Δ και απόλυτα συνεπή στο δικό του ακροδεξιό εκλογικό ακροατήριο.
Ευτυχώς όμως, για την χώρα μας, τους κατοίκους της αλλά και για τους πρόσφυγες και μετανάστες, ο Άδωνις Γεωργιάδης ζει σε λάθος εποχή. Ευτυχώς, για τον ανθρώπινο πολιτισμό, η εποχή των Εβραϊκών γκέτο πέθανε πριν 75 χρόνια στο Βερολίνο, το Σύνταγμα ορίζει τα όρια της εκτελεστικής εξουσίας και ο μεταπολεμικός κόσμος οικοδομήθηκε πάνω σε πανανθρώπινες αξίες για να προστατεύσουν τους λαούς αυτού του κόσμου από τους λαϊκιστές και επικίνδυνους οι λαϊκιστές που είναι έτοιμοι να θυσιάζουν ανθρώπινες ψυχές για χάρη των πολιτικών τους σκοπιμοτήτων.
Αν κάποιοι ψάχνουν να βρουν τι θα μπορούσε να διαφοροποιεί τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» όπως συνηθίζουν να αναφέρουν αυτοί που θέλουν να διαχωρίσουν τους λαούς, είναι αυτό: ο σεβασμός των πανανθρώπινων αξιών, των διεθνών συνθηκών που ορίζουν το πλαίσιο κανόνων, και τέλος η αποδοχή της διαφορετικότητας μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας και προέλευσης. Κοινώς, η αποδοχή της διαφορετικότητας και η επιθυμία για ομαλή συμβίωση και ειρήνη.
Ακόμα και αν αυτές οι αξίες υποχωρούν ραγδαία εξαιτίας των ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων που κατακλύζουν την Ευρώπη, διαρκώς και ακόμα και σήμερα θέτουν διαρκώς όρια στις παραβατικές συμπεριφορές των ισχυρών απέναντι στους πιο απροστάτευτους και αδύναμους ανθρώπους του κόσμου αυτού: τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Μην θυσιάσουμε λοιπόν σαν λαός αυτές τις αξίες για χάρη του Άδωνι και του κάθε Άδωνι. Μην γίνουμε συμμέτοχοι σε ένα έγκλημα, για το οποίο θα είμαστε υπόλογοι στην πορεία του χρόνου. Να ζητήσουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για Έλληνες και ξένους. Δεν είναι ουτοπία να το ζήσουμε αυτό. Η μόνη ουτοπία είναι να νομίζεις πως στήνοντας ανθρώπινες φυλακές ψυχών σε πέντε νησιά του Αιγαίου, θα ανακόψεις τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές ανθρώπων κυνηγημένων και πεινασμένων.
