Αναφερθήκαμε στο χθεσινό μας φύλλο, στο φαινόμενο της «πατροκτονίας», με εστίαση στη γενιά των Παπανδρέου και τα διαμετρικά αντίθετα χαρακτηριστικά, του Ανδρέα και του Γιώργου Παπανδρέου.
Η περίπτωση των επιγόνων του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διαφέρει καθώς ο γενάρχης της συντηρητικής παράταξης, δεν άφησε απευθείας απογόνους, ενώ ο μοναδικός εκ των αδελφών του, ο Αχιλλέας που ήταν και ο μικρότερος, που ενεπλάκη στην ενεργό πολιτική, παρέμεινε στη σκιά του αδελφού του.
Μοιραία, επομένως, η «σκυτάλη» πέρασε στους ανιψιούς, εκ των οποίων μόνο, μέχρι στιγμής, ο Κώστας Αλέκου Καραμανλής, εξελίχθηκε μέχρι την ηγεσία της ΝΔ και την πρωθυπουργία. Στο, περίπου βιογραφικό, βιβλίο του, ο Μανόλης Κοττάκης αποκαλύπτει πως ο, απόμαχος, πια, Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε προβλέψει με ακρίβεια αυτή την εξέλιξη.
Από τους υπόλοιπους ανιψιούς, ο Μιχάλης Λιάπης αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, ενώ ο νεότερος Κώστας Καραμανλής, του Αχιλλέα, νυν υπουργός Υποδομών, βρίσκεται ακόμη στο πεδίο της δοκιμασίας, έχοντας πάντως δώσει κάποια θετικά δείγματα γραφής.
Αν όμως η «πατροκτονία» αποτελεί έναν «ασφαλή» τρόπο για τους κατιόντες, προκειμένου να χειραφετηθούν, προπάντων όμως να ξεπεράσουν την προσωπική τους ανασφάλεια, όπως καταδείχθηκε, για τους αυτοδημιούργητους πολιτικούς, που δε «γεννήθηκαν πορφυρογέννητοι», η καταξίωση έρχεται μέσα από την υπέρβαση των κομματικών χώρων, εντός των οποίων αναδείχθηκαν.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν ο πρώτος διδάξας, σ` αυτό το επίπεδο. Οντας αυτοδημιούργητος, με ταπεινή μάλιστα καταγωγή, όταν έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, το 1955, μετά το θάνατο του στρατάρχη Παπάγου, από τον τότε βασιλιά Παύλο, δεν αρκέστηκε στη στήριξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του «Ελληνικού Συναγερμού», του κόμματος που ίδρυσε ο στρατάρχης, αλλά προχώρησε, σε εντυπωσιακά ταχύ χρόνο, στη δημιουργία δικού του κόμματος, απολύτως προσωποπαγούς, της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενωσης (ΕΡΕ). Αμέσως μετά προχώρησε σε πρόωρες εκλογές, ώστε να έχει απολύτως καθαρό τοπίο μπροστά του.
Την ίδια «συνταγή» εφάρμοσε το 1974, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την πτώση της χούντας και ύστερααπό την 11χρονη αυτοεξορία στο Παρίσι. Ιδρυσε ένα νέο κόμμα, τη ΝΔ. Αν και το τελευταίο, στο σκληρό πυρήνα της ιδεολογίας του, όπως και στο πολιτικό του προσωπικό, ήταν απευθείας συνέχεια της ΕΡΕ, όμως η αλλαγή ονόματος σηματοδοτούσε-αυτό επιχειρήθηκε τουλάχιστον-μια τομή μέσα στη συνέχεια.
Επιχειρήθηκε, δηλαδή, να εμφανισθεί ως μια ανανεωτική εκδοχή του χώρου, μια ελληνική έκφραση της σύγχρονης ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς, απαλλαγή από τα ακραία «βαρίδια» του προδικτατορικού παρελθόντος. Κάτι που στην πορεία τέθηκε υπό αμφισβήτηση και, σε μεγάλο βαθμό, αναιρέθηκε.
Μια ανάλογη διαδρομή, ακολούθησε και ο μεγάλος του αντίπαλος, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ειδικά μετά το 1974, με τη δημιουργία του ΠΑΣΟΚ.
