Την ώρα που η προεδρολογία «δίνει και παίρνει» πλήττοντας ευθέως το κύρος του θεσμού, αλλά και προσβάλλοντας ακόμη και το πρόσωπο του Πρώτου Πολίτη της χώρας, Προκόπη Παυλόπουλου, όλοι συμφωνούν ότι το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να συνθέτει και να ενώνει. Αυτό, άλλωστε, είναι το προσδοκώμενο για τον αρχηγό του κράτους και τον θεματοφύλακα του πολιτεύματος, βάσει Συντάγματος και νόμων. Άλλωστε, ακόμη και κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να τηρεί ίσες αποστάσεις από τα κόμματα, προκειμένου να ενώνει, να μην δημιουργεί πάθη και να μπορεί να αίρεται πάνω από την συνήθη πολιτική αντιπαράθεση και πόλωση που καθημερινά ξεσπά στη χώρα μας εφ’ όλης της ύλης.
Τούτων δοθέντων, οι λόγοι που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να συνθέτει και να ενώνει είναι αυτονόητοι και δεν χρειάζονται περαιτέρω εξήγηση.
Ωστόσο, στην κρίσιμη συγκυρία που ζούμε, υπάρχει ένα ακόμη πρόσωπο που πρέπει να ενώνει, έστω κι αν «υπάγεται» στον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση: ο υπουργός Εξωτερικών. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βαδίζουν στην κόψη του ξυραφιού, ενώ η Ελλάδα καταγράφει τη μία διπλωματική αποτυχία μετά την άλλη -και αυτό περισσότερο αφορά κεντρικά το Μέγαρο Μαξίμου και λιγότερο τον επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, Νίκο Δένδια. Η χώρα μας ασθμαίνει ακολουθώντας τις εξελίξεις, η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι καθόλου παρεμβατική και η Ελλάδα έχει ανεπαισθήτως επιστρέψει στο δόγμα της «ακινησίας», που ακολουθούσε επί πολλά έτη με μόνο στόχο τη διατήρηση του status quo. Ωστόσο, η διαρκής κινητικότητα της Τουρκίας και η τάση του Ταγίπ Ερντογάν να ανακατεύει την τράπουλα σε όλα τα μέτωπα καθιστά την πολιτική της ακινησίας όχι απλώς ανεπίκαιρη ή πολυτέλεια, αλλά επικίνδυνη. Γιατί την ώρα που εμείς θα οχυρωνόμαστε πίσω από τα κεκτημένα μας και το status quo μας, η Τουρκία θα δημιουργεί τετελεσμένα και θα ασκεί ασφυκτική διπλωματική πίεση στην Ελλάδα.
Όλα αυτά, όσο κι αν ο υπουργός Εξωτερικών είναι πολιτικό στέλεχος πρώτης γραμμής, δημιουργούν την ανάγκη για ένα νέο δόγμα στην εξωτερική μας πολιτική. Ένα δόγμα που μπορεί να υπηρετηθεί μόνο από πρόσωπα «μπαρουτοκαπνισμένα» στο νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας, που στο παρελθόν έχουν δείξει τις ικανότητές τους στην εξωτερική πολιτική. Τέτοια πρόσωπα υπάρχουν και μπορεί να αποδειχθούν ακόμη και κοινής αποδοχής, αν ο πρωθυπουργός κάνει τον κόπο να ζητήσει τη γνώμη των πολιτικών αρχηγών για κάτι τέτοιο.
