Ο διάλογος ή «διάλογος» για το περίφημο «Σύμφωνο Συμβίωσης», επιβεβαίωσε την επικράτηση μιας λογικής, που κυριαρχεί σ’ ένα σημαντικό τμήμα της αποκαλούμενης «αριστερής διανόησης». Σύμφωνα με αυτή τη μερίδα αριστερών ή αριστεριζόντων ή, κατά Κώστα Λαλιώτη, «φωταδιστών», οτιδήποτε περιβάλλεται την ένδειξη του «προοδευτικού πρόσημου», είναι ανεπίδεκτο αμφισβήτησης ή, πολύ περισσότερο, απόρριψης. Βλέπετε, εκτός από το «εθνόμετρο», που επικαλέστηκε η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, υπάρχει και το «αριστερόμετρο». Αυτό επικαλέστηκαν, ορισμένοι, στο γενικότερο διάλογο για το περιώνυμο νομοσχέδιο. Παρενθετικά, θα μας επιτραπεί να πούμε ότι αποτελεί έκφραση «σουσουδισμού», το να εμφανίζεται μια παρόμοια νομοθετική πρωτοβουλία, ως, περίπου, ισοδύναμο, της «Παρισινής Κομμούνας», όταν έχουν ξεθεμελιωθεί κεκτημένα αιώνων, στο επίπεδο των συλλογικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, με ολέθριες συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων. Για ένα θέμα, μάλιστα, που θα ήταν δυνατό να αντιμετωπιστεί με κάποιες διαρρυθμίσεις στον Αστικό Κώδικα, διασφαλίζοντας πλήρως τα δικαιώματα της συγκεκριμένης κατηγορίας συμπολιτών μας. Τουλάχιστον, ας παραδειγματιστούν ορισμένοι αμετροεπείς βουλευτές της πλειοψηφίας, από τη μετριοπαθή και ενωτική τοποθέτηση του πρωθυπουργού. Γιατί, με τη φόρα που έχουν πάρει ορισμένοι, η κατηγορία του «ομοφοβικού», που απευθύνεται προς όποιον τολμά να προβάλλει έστω και ένσταση, καθίσταται συνώνυμη της παιδοφιλίας ή του εμπορίου λευκής σαρκός… Δυστυχώς, δεν πρόκειται για μεμονωμένο κρούσμα, που θα ήταν δυνατό να αποδοθεί στη φόρτιση του θέματος. Είναι ενδεικτικός ο θόρυβος για την άσκηση ποινικής δίωξης, εναντίον του γνωστού ιστορικού Χάϊντς Ρίχτερ, για το γνωστό βιβλίο του, που αφορά τη «Μάχη της Κρήτης». Συμμεριζόμαστε απολύτως την αντίδραση, που ποινικοποιεί την επιστημονική γνώμη, αν και θα είχαμε την περιέργεια να μάθουμε την άποψη , ιδιαίτερα από τους Κρητικής καταγωγής «δημοσιολογούντες», για τα όσα περιέχονται στο πόνημα του Γερμανού ιστορικού. Κυρίως, όμως, δε θυμόμαστε ανάλογες αντιδράσεις, όταν θεσπιζόταν ο «αντιρατσιστικός» νόμος, βάσει του οποίου διώκεται ο καθηγητής. Δεν έχουμε, επίσης, υπόψη, να έχουν αντιδράσει οι ίδιοι «ευαίσθητοι» συμπολίτες μας, όταν παρόμοιες διώξεις υφίσταντο ο ιστορικός Ντέϊβιντ Ιρβινγκ ή ο διάσημος, μαρξιστής φιλόσοφος-που δεν είναι πια στη ζωή-Ροζέ Γκαρωντύ, για ανάλογες «αιρετικές» απόψεις, σχετικά με το Ολοκαύτωμα. Αντιθέτως, από τους ίδιους χώρους, υπήρξε και, υπαινικτικά έστω, επιδοκιμασία των ανωτέρω διώξεων, που, στη μία περίπτωση, οδηγήθηκε στη φυλάκιση. Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι στη λογική κάποιων συμπατριωτών μας, η προστασία της ιστορικής μνήμης του Εβραϊκού λαού, είναι πιο ευαίσθητο ζήτημα, από την αμφισβήτηση της αυθεντικότητας και ηθικής ποιότητας, της αντίστασης των Κρητικών….
