Σε αντίθεση με την επικρατούσα, μέχρι σήμερα, εικόνα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν περιόριζε τις παρεμβάσεις του, μόνο στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.
Αλλωστε, από την πρώτη σχεδόν στιγμή, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, είχε καταστήσει σαφές ότι δε σκόπευε να θέσει υπό αμφισβήτηση, τους θεμελιώδεις προσανατολισμούς της εξωτερικής πολιτικής. Δηλαδή τη νωπή, ένταξη στην τότε ΕΟΚ και τη σχέση με το ΝΑΤΟ, που είχε πλήρως αποκατασταθεί, μετά την πρόσφατη-για την εποχή που μιλάμε-επανένταξη μας στο στρατιωτικό σκέλος στο ΝΑΤΟ. Είχε καταστεί σαφές άλλωστε από την προεκλογική περίοδο, πως ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ δεν επρόκειτο να υλοποιήσει τις διακηρύξεις περί αποδέσμευσης από τους δύο ευρωατλαντικούς οργανισμούς.
Κατά συνέπεια, μάλλον δεν είχε καμία δικαιολογητική βάση, η «ανησυχία» του Προέδρου της Δημοκρατίας, που είχε όντως συνδέσει την πολιτική του σταδιοδρομία με αυτές τις θεμελιώδεις-μέχρι και σήμερα-της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Όμως, όπως ο ίδιος συνομολογεί, στο αυτοβιογραφικό του έργο, η «ανησυχία» του και η έντονη παρεμβατική του διάθεση εκτάθηκαν στο σύνολο της κυβερνητικής ύλης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορμώμενος ίσως από την αίσθηση ισχύος που του έδιναν οι υπερεξουσίες που ουσιαστικά είχε ο ίδιος απονείμει στον εαυτό του, εννοούσε να έχει άποψη, ακόμη και για τη σύνθεση της κυβέρνησης. Όπως και για μια σειρά ζητημάτων εσωτερικής πολιτικής, αμφισβητώντας έμμεσα το δικαίωμα της εκλεγμένης κυβέρνησης, να κάνει τις δικές της επιλογές. Η παρεμβατική διάθεση του Προέδρου, εκτεινόταν σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων, από το συνδικαλιστικό κίνημα μέχρι τη λειτουργία της ΕΡΤ.
Όλα αυτά, το επαναλαμβάνουμε, προκύπτουν από τις αυτοβιογραφικές «εξομολογήσεις» του ίδιου. Από τις οποίες προκύπτει επίσης και η διαρκώς υφέρπουσα απειλή άσκησης των αυξημένων δυνατοτήτων που οι τότε ισχύουσες Συνταγματικές διατάξεις. Αυτό και ως απάντηση, στη μόνιμη επωδό των υποστηρικτών του, ότι δεν έκανε χρήση αυτών των υπεραρμοδιοτήτων. Η απειλή χρήσης, σ` αυτές τις περιπτώσεις, είναι πολύ πιο ισχυρό μέσο πίεσης, απ` αυτή καθαυτή τη χρήση, που μπορεί να «κάψει» τη σχετική δυνατότητα. Είναι ένα αξίωμα που απαντάται και στη δικαστηριακή πρακτική.
Οφείλουμε πάντως να πιστώσουμε και στον Καραμανλή, το γεγονός ότι όλα αυτά έμειναν μακριά από τη δημόσια σφαίρα, σε κάθε δε περίπτωση, διατηρήθηκαν σε ένα πεδίο ελεγχόμενης έντασης, ώστε να μη διαταραχθεί το κλίμα ηρεμίας και η αίσθηση άψογης λειτουργίας, στην κορυφή του πολιτεύματος.
Όταν μάλιστα η εκλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στην ηγεσία της ΝΔ, δημιούργησε τον κίνδυνο μιας εκτός ορίων, όξυνσης της πολιτικής αντιπαράθεσης, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, συνεπικουρούμενος από τον πρόεδρο της Βουλής Γιάννη Αλευρά, έδρασε «πυροσβεστικά».
