Στην Ελλάδα, επιχείρησαν και σε μεγάλο βαθμό κατάφεραν, τα «αφεντικά» της Ευρώπης, να παρακάμψουν τη λαϊκή βούληση, με τον ανοιχτό εκβιασμό, αξιοποιώντας το ασφυκτικό πλαίσιο, που οι ίδιοι είχαν επιβάλλει.
Στην Πορτογαλία, επιχείρησαν να παρακάμψουν τη διαμορφωθείσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χρησιμοποιώντας, ως εκτελεστικό όργανο, τον ανεκδιήγητο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που, από ρυθμιστής μεταβλήθηκε σε κομματάρχη.
Στην Γαλλία, πέτυχαν να μη μετατραπεί η εκλογική δυναμική της κ. Λεπέν, σε άσκηση περιφερειακής εξουσίας, ενεργοποιώντας τα «πανδημοκρατικό» μέτωπο. Τώρα, που και στην Ισπανία, προέκυψε μια σαφής πλειοψηφία, με βάση τις προεκλογικές διακηρύξεις, ενάντια στη λιτότητα, με καθοριστικό ρόλο των Podemos, τι θα σκαρφιστούν; Μήπως την επιβράδυνση, ώστε να παρέλθει το δίμηνο και να οδηγηθεί η χώρα του Θερβάντες, ξανά σε εκλογές, μπας και προκύψει η επιθυμητή «γερμανική» πλειοψηφία; Στην Πορτογαλία, πάντως, δεν τα κατάφεραν, αφού η αριστερή πλειοψηφία απέκτησε κυβερνητική έκφραση, ενώ οι μεθοδεύσεις τους, δε δείχνουν ικανές να ανακόψουν τη λαϊκή δυναμική, ούτε την ανάπτυξη φυγόκεντρων δυνάμεων, όπως φάνηκε και από τις αντιδράσεις, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, με αιχμή το προσφυγικό. Το πρόβλημα καθίσταται αξεπέραστο, για τους «άρχοντες» του Βερολίνου και των Βρυξελλών, καθώς, το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω περιπτώσεων, είναι η αποδόμηση του παραδοσιακού κομματικού συστήματος και η ανάδειξη νέων σχημάτων, δημιουργημάτων, κατ` ουσία, της κρίσης. Ακόμη και αν, αξιοποιώντας το θεσμικό οπλοστάσιο, που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, καταφέρουν να ελέγξουν ή να και να καθυποτάξουν τις «απείθαρχες» και «απρόβλεπτες» κυβερνήσεις, είναι νομοτελειακά βέβαιο πως, πολύ σύντομα, θα βρεθούν ξανά απέναντι στο ίδιο πρόβλημα, αφού οι πολίτες δεν καταψηφίζουν, αφηρημένα, κάποια κατεστημένα κόμματα, αλλά απορρίπτουν τις πολιτικές βάρβαρης, όσο και αδιέξοδης λιτότητας, που ρημάζουν τη ζωή τους. Οσο, οι «σοφές» ηγεσίες της Ευρώπης, προπάντων δε οι ιθύνοντες του Βερολίνου, «κλείνουν τα μάτια» μπροστά στην πραγματική αιτία, τόσο θα βρίσκονται μπροστά σε απρόβλεπτες καταστάσεις, που θα δυσκολεύονται να διαχειριστούν. Γιατί, πρόθυμους «γκαουλάϊτερ» μπορείς πάντα να βρεις, όπως και «ριψάσπιδες» ή «μεταλλαγμένους», πρόθυμους να περάσουν στην «αντίπερα όχθη», αλλά πώς να «αλλάξεις τους λαούς», για να θυμηθούμε τον Μπέρτολντ Μπρεχτ;
Οπότε, τι θα απομένει στους «κατασκευαστές» του «ζουρλομανδύα» των Μνημονίων, αλλά και του παρανοϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου, αφού δε μπορούν να ελέγξουν τη λαϊκή-εκλογική δυναμική; Είτε να ακούσουν, επιτέλους, τη φωνή των λαών, είτε να καταργήσουν και τα τυπικά στοιχεία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Θα φτάσουν ως εκεί;
