Το ΔιεθνΕς ΝομισματικΟ ΤαμεΙο (ΔΝΤ) έδωσε χθες στην δημοσιότητα ένα ερευνητικό δοκίμιο με τίτλο “Crisis Program Review”, στο οποίο περιγράφεται η παρεμβατική αποτελεσματικότητα του ΔΝΤ στις περιπτώσεις 27 χωρών κατά την περίοδο 2008-2015. Ανάμεσα στις 27 χώρες συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα. Η ερευνητική ομάδα που εκπόνησε τη συγκεκριμένη ερευνητική εργασία, σχολιάζει τα αποτελέσματα των 32 προγραμμάτων οικονομικής βοήθειας, που το ΔΝΤ παρέσχε στις 27 χώρες κατά την προαναφερομένη περίοδο. Το δοκίμιο παρουσιάζει σημαντικό ερευνητικό ενδιαφέρον και γι’ αυτό θα επικεντρωθούμε στην αυριανή μας επιφυλλίδα. Το σημείο όμως που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε ασχολίαστο, είναι ότι το ΔΝΤ ομολογεί ότι απέτυχε παταγωδώς στην περίπτωση της Ελλάδας. Η οικονομική βοήθεια που πρόσφερε στη χώρα μας ήταν η μεγαλύτερη από έτους ίδρυσής του και παρ’ όλα αυτά δεν πέτυχε το αποτέλεσμα στο οποίο προσδοκούσε.
Σε δύο βασικούς λόγους το ΔΝΤ αποδίδει την αποτυχία του στην περίπτωση της Ελλάδας. Ο πρώτος λόγος σχετίζεται με την αδυναμία προώθησης των μεταρρυθμιστικών πολιτικών στις αγορές εργασίας και προϊόντος της ελληνικής οικονομίας. Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την αποτυχία του πειράματος της “εσωτερικής υποτίμησης” (internal devaluation), καθότι το ψαλίδισμα των μισθών και άρα η ελάττωση του εργατικού κόστους δεν συνέβαλαν στην πτώση της “πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας” (real effective exchange rate).
Από τεχνοκρατικής άποψης η διαχρονική μείωση της “πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας” του νομίσματος μιας χώρας, συνεπάγεται ότι το επίπεδο ανταγωνιστικότητας του οικονομικού της συστήματος σημειώνει διαχρονική ανοδική πορεία. Το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι ο στόχος της “εσωτερικής υποτίμησης” απέτυχε, γιατί δεν προωθήθηκαν με συνέπεια οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές που προβλέπονταν στα πλαίσια των μνημονίων.
Ωστόσο, αλγεινή εντύπωση προκαλεί η διαπίστωση ότι το ΔΝΤ βγάζει απέξω την ουρά του και δεν αποδέχεται τις ευθύνες που του αναλογούν στην αδιαμφισβήτητη αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών, να ωθήσουν την ελληνική οικονομία σε αναπτυξιακή πορεία και να καταστήσουν το χρέος βιώσιμο. Επίσης, το ΔΝΤ παραβλέπει εντελώς τους λόγους, που τα δύο κουρέματα του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, δεν συνετέλεσαν στη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Όσοι έχουν αμερόληπτη και όχι επιλεκτική μνήμη, ενθυμούνται ότι το Φεβρουάριο και τον Δεκέμβριο του 2012 έγιναν τα δύο κουρέματα του δημοσίου χρέους της χώρας.
Το πρώτο κούρεμα συνέβαλε στη μείωση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης κατά 106 δις ευρώ (€) και το δεύτερο σε 26 δις €, συμβάλλοντας έτσι στη συνολική ελάττωση του δημοσίου χρέους κατά 138 δις €. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους (ΓΛΚ), το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης από 368 δις € τον Δεκέμβριο του 2011 μειώθηκε σε 305 δις € τον Δεκέμβριο του 2012. Και ο πιο απονήρευτος πολίτης θα ρωτούσε: Εφόσον τα δύο κουρέματα συνέβαλαν στη μείωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας κατά 138 δις €, γιατί το χρέος από τα 368 δις που ήταν τον Δεκέμβριο του 2011 δεν συρρικνώθηκε σε 238 δις € (368-138=230) τον Δεκέμβριο του 2012;
Λογικότατο ερώτημα που το ΔΝΤ θα όφειλε να απαντήσει, ενόψει μάλιστα του αναμενόμενου τρίτου κουρέματος που αρκετοί το τοποθετούν το καλοκαίρι του 2016.
