Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Σε κάθε κυβέρνηση υπάρχουν μερικά σημεία που αποτελούν καμπή και προδιαγράφουν τις πολιτικές εξελίξεις. Για παράδειγμα, αποδείχθηκε ότι ήταν μοιραία η αρχική απόφαση του Κώστα Καραμανλή να «καλύψει» τους «Βατοπεδινούς» και να υποτιμήσει την δυναμική του τότε εξελισσόμενου σκανδάλου. Όπως ήταν μοιραία και αποτέλεσε σίγουρα καμπή η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να προκηρύξει δημοψήφισμα –έστρεψε όλη την Ευρώπη εναντίον του και έδωσε το κατάλληλο πρόσχημα σε όσους, στο εσωτερικό του κόμματός του, προετοίμαζαν την αποστασία και την ανατροπή του.
Βεβαίως, τις περισσότερες φορές, αυτά τα σημεία-καμπή δεν εμφανίζονται στις πρώτες εβδομάδες της θητείας μίας κυβέρνησης, αλλά αρκετά αργότερα. Ωστόσο, η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να «πάει πάσο» στο θέμα της μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων μπορεί να αποδειχθεί απόφαση-καμπή και να προδιαγράψει εξελίξεις –έστω κι αν αυτό δεν συμβεί αύριο ή μεθαύριο το πρωί.
Ο πρωθυπουργός πήγε στο Βερολίνο και δεν είπε κουβέντα για τα πλεονάσματα. Αντιθέτως, φρόντισε να επαναλάβει την γερμανική «γραμμή», κάθε φορά που η προηγούμενη κυβέρνηση ζητούσε «πολιτική διαπραγμάτευση». «Αυτά συζητούνται στα Eurogroup και είναι θέματα των θεσμών, δεν είναι διμερή ζητήματα προς συζήτηση», έλεγε σε όλα τα χρόνια της κρίσης, αντιμετωπίζοντας τις ίδιες ερωτήσεις, ο εκπρόσωπος της καγκελαρίας, Στέφεν Ζάιμπερτ, η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ, αλλά και ο πανελληνίως «αγαπημένος», Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Αυτή τη φορά, λοιπόν, φρόντισε να το πει ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σκορπίζοντας χαμόγελα στο Βερολίνο. «Δε θα απασχολήσω την κυρία Μέρκελ με τα πλεονάσματα», είπε σε συνέντευξή του την ημέρα της επίσκεψής του.
Μόνο που αυτό που είπε μπορεί να αποβεί μοιραίο, καθώς ο πρωθυπουργός φαίνεται ότι πετά την μόνη ευκαιρία που είχε να δημιουργήσει δημοσιονομικό χώρο για να ξεδιπλώσει την πολιτική του.
Εχουμε και λέμε, λοιπόν: τώρα που η Γερμανία έχει μπει στην ύφεση και το ίδιο συμβαίνει με τις «ατμομηχανές» της παγκόσμιας οικονομίας, προφανώς και θα ήταν πιο εύκολο να πείσει η Ελλάδα για αναθεώρηση των στόχων. Εξάλλου, αν η κυβέρνηση είχε κάνει τον κόπο απλώς να συνεχίσει την περίφημη λύση του «καταπιστευματικού» λογαριασμού, θα είχε μειώσει μόνη της τους στόχους των πλεονασμάτων. Και ουδείς Γερμανός ή Ολλανδός θα είχε πρόβλημα να το δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους του, αφού η δημοσιονομική απόσταση από το 3,5% στο 2% του ΑΕΠ ήταν… κατατεθειμένη, ως «ζεστά χρήματα» στον εν λόγω λογαριασμό.
Δεύτερο σημείο: κάνουν λάθος στον ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορούν τον πρωθυπουργό για «κωλοτούμπα». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκανε καμία κυβίστηση, καθώς και προεκλογικά δεν έδειχνε να βιάζεται να θέσει το θέμα των πλεονασμάτων: αντιθέτως, ισχυριζόταν ότι θα μας… τρελάνει δύο χρόνια στις μεταρρυθμίσεις και, όταν η Ελλάδα «αποκτήσει αξιοπιστία», τότε θα έθετε το θέμα. Το ‘πε και το ‘κανε, λοιπόν. Και έτσι, καταδίκασε εαυτόν και την κυβέρνησή του στην διαχείριση της μιζέριας: ενώ, δηλαδή, η ελληνική οικονομία είχε αρχίσει να ανασαίνει και, με την λύση του καταπιστευματικού λογαριασμού που είχε επεξεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, απελευθερωνόταν δημοσιονομικός χώρος για να γίνει το άλμα προς τα εμπρός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφήνει το θέμα των πλεονασμάτων γι’ αργότερα, ισχυριζόμενος ότι θα καταφέρει να πετύχει 4% ανάπτυξη όταν θα πρέπει να «πιάνει» στόχο για… 3,5% πλεόνασμα.
Ο πρωθυπουργός, κοντολογίς, επέλεξε να διατηρήσει τον στενό δημοσιονομικό κορσέ των υψηλών πλεονασμάτων. Κάπως έτσι, αυτοβούλως έδεσε τα χέρια του σε ό,τι αφορά τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που θα μπορούσε να πάρει, αλλά και τους φόρους που έχει υποσχεθεί πως θα μειώσει. Όταν, λοιπόν, αυτός ο «κορσές» καταστεί κτήμα της κοινής γνώμης, τότε θα τελειώσει και η περίοδος χάριτος και η κοινωνία θα χρειαστεί κάποιον να την εμπνεύσει με ένα νέο όραμα. Κάποιον που να έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι δεν διστάζει να «απασχολεί» με ενοχλητικά θέματα την κυρία Μέρκελ.
