Οδεύοντας ανέμελοι (;) στην επόμενη κρίση…

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Eχουν περάσει μόλις 11 χρόνια και, θεωρητικά, το πάθημα θα πρέπει να μας έχει γίνει μάθημα: ήταν το 2008, όταν η Lehman Brothers κατέρρεε, η παγκόσμια οικονομία βυθιζόταν «ανεπαισθήτως», που θα ‘λεγε και ο ποιητής, σε ύφεση και κρίση, ενώ διάφορες τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και εταιρείες διαχείρισης ενυπόθηκων δανείων κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα είτε επιβαρύνοντας τους φορολογουμένους, είτε οδηγώντας στην εξαφάνιση τις οικονομίες και τους κόπους μιας ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους. Τότε, εδώ στην μικρή Ελλάδα, η κυβέρνηση Καραμανλή διαβεβαίωνε ότι η ελληνική οικονομία «είναι πλήρως θωρακισμένη». Η συνέχεια είναι γνωστή. Και ακόμη πονάει.

Τώρα, έλαχε πάλι στη ΝΔ να είναι στο τιμόνι της χώρας, όταν εκδηλώνονται νέοι κλυδωνισμοί στην παγκόσμια οικονομία. Όχι, δεν φαίνεται να «σκάει» κάποια μεγάλη επενδυτική τράπεζα στην «Μέκκα του καπιταλισμού» ή αλλού. Ωστόσο, τα σύννεφα έχουν ήδη αρχίσει να συγκεντρώνονται πάνω από την παγκόσμια οικονομία. Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται σε φάση πανηγυρισμών για την άρση των capital controls, στα διεθνή ΜΜΕ πληθαίνουν τα άρθρα, οι αναλύσεις, αλλά και οι απλές ειδήσεις, που δείχνουν ότι το επόμενο διάστημα θα είναι ζόρικο και δύσκολο, αφού μεγάλες οικονομίες, που είθισται να αποτελούν τις «ατμομηχανές» της παγκόσμιας ανάπτυξης, μπαίνουν αργά αλλά σταθερά -πάλι ανεπαισθήτως…- σε φάση ύφεσης. Συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ιταλία, ακόμη και στη Γερμανία, που είδε την οικονομία της να συρρικνώνεται κατά 0,3% στο δεύτερο τρίμηνο του έτους. Την ίδια στιγμή, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει να παίζει με τη φωτιά και να αποτελεί έναν διεθνή «ταραχοποιό», απειλώντας με κλιμάκωση του εμπορικού πολέμου και με την επιβολή νέων δασμών, που προκαλούν περισσότερες αναταράξεις και εντείνουν την αβεβαιότητα. Ήδη, όσοι ειδικοί βλέπουν μπροστά, μιλούν για μία παγκόσμια ύφεση που φαίνεται να βρίσκεται προ των πυλών. Άλλοι αναλυτές, πηγαίνουν ένα βήμα πιο μπροστά, περιγράφοντας ή διαβλέποντας την επόμενη παγκόσμια κρίση. Εξάλλου, ήταν κοινή διαπίστωση και πέρυσι και πρόπερσι ότι η επιστροφή της παγκόσμιας οικονομίας σε φάση ανάπτυξης ήταν αναιμική και εύθραυστη. Κάτι το οποίο φαίνεται να επιβεβαιώνουν τα νούμερα του σήμερα.

«Και τί μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί καλόπιστα ο αναγνώστης. Μας ενδιαφέρουν και, μάλιστα, πολύ, καθώς η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει πως όταν κρυολογεί η παγκόσμια και δη η ευρωπαϊκή οικονομία, τότε η Ελλάδα παθαίνει πνευμονία -το λιγότερο. Βεβαίως, αυτή τη φορά η χώρα μας δεν είναι τόσο εύθραυστη όσο στο παρελθόν. Η κυβέρνηση έχει την τύχη να έχει κληρονομήσει από τους προηγούμενους -ξέρετε, τους «Μαδουραίους»- ένα ταμείο-μαμούθ της τάξης των 35 δισεκατομμυρίων ευρώ, που αποτελεί μαξιλάρι ασφαλείας για σχεδόν δύο χρόνια, αλλά και καλυμμένες χρηματοδοτικές ανάγκες, όπως επίσης και εξυγιασμένα οικονομικά. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την υποχρέωση της κυβέρνησης να αφήσει στην άκρη τους πανηγυρισμούς για την άρση των capital controls -που είχαν προετοιμάσει στην εντέλεια και ως την τελευταία λεπτομέρεια οι «Μαδουραίοι»ς- και να λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα για την θωράκιση της ελληνικής οικονομίας. Εντάξει, μπορεί οι προετοιμασίες για την διαχείριση ή την απόκρουση μίας κρίσης να μην «πουλάνε» στις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις, ωστόσο αποτελούν μονόδρομο για να μην βρεθεί και πάλι η Ελλάδα σε αχαρτογράφητα ύδατα. Γιατί, αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι τέτοιο, τότε την κυβέρνηση δε θα την σώσουν ούτε οι πανηγυρισμοί για το έργο των προηγούμενων, ούτε δήθεν καταδρομικές επιχειρήσεις στα Εξάρχεια και άλλα ηχηρά παρόμοια.