Να γυρίσουμε προς τους αγρότες, αλλά πού είναι οι αγρότες;

Πρώτον, δεν μπορεί κανείς να γυρίσει σε κάποιους που δεν … υπάρχουν! Διότι, ας το παραδεχθούμε πια, υπάρχουν μόνον ελάχιστοι Έλληνες αγρότες, για να επιτευχθεί μια μόνιμη και δυναμική ανάπτυξη μία πραγματική- και όχι εικονική, με δανεικά- βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στη χώρα μας.
Δεύτερον, ο ελληνικός αγροτικός τομέας ουδέποτε υπήρξε, τουλάχιστον μετά το 1966, πυλώνας της οικονομίας, δηλαδή δεν αποτελούσε ποτέ σχεδόν ένα σημαντικό προσδιοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, διότι, απλούστατα, δεν τον άφησαν, όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις, να λαμβάνει τολμηρές επενδυτικές πρωτοβουλίες, να οργανώνει σωστά την παραγωγή και να ελέγχει συστηματικά το κόστος δραστηριότητάς του, με τρεις τρόπους: με το συνεχές χάιδεμα των αυτιών (διαγραφές και ρυθμίσεις χρεών, ρουσφετολογικοί διορισμοί κλπ) για ψηφοθηρικούς λόγους, με τη συνεχή αύξηση του κόστους παραγωγής αγροτικών προϊόντων και με ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις, που γίνονταν κυρίως… διαμερίσματα!
Όλα αυτά μού θύμισαν πώς άδειασε η επαρχία και γέμισε ο δημόσιος τομέας από κομματικούς υπαλλήλους αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Στις αρχές της μεταπολίτευσης, μετά το 1974, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της ελληνικής υπαίθρου ζητούσαν μιαν ευκαιρία για να φύγουν. Και την ευκαιρία αυτή ή την πρόκληση να φύγουν την έδιναν όλα τα κόμματα, κυρίως εξουσίας, τα οποία για να εξασφαλίζουν ψήφους διόριζαν αβέρτα αγρότες και κτηνοτρόφους στη Δημόσια Διοίκηση και σε όποια δημόσια επιχείρηση και δημόσιο οργανισμό ήθελαν, αφού ήταν «φέουδα» των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Τότε, όλα τα γραφεία υπουργών, υφυπουργών και βουλευτών κυρίως του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος στην Αθήνα ήταν πάντοτε γεμάτα από αγρότες και κτηνοτρόφους, οι οποίοι έρχονταν από τα χωριά τους για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι…