Περνώντας στην άλλη πλευρά του τραπεζιού

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Όταν ανακοινώθηκε η νέα κυβέρνηση και αποκαλύφθηκε η «στρατιά» εξωκοινοβουλευτικών υπουργών που προέρχονταν από την «αγορά» και μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, τότε τα βλέμματα όλων έπεσαν στην επαγγελματική δραστηριότητα ενός εκάστου των υπουργών. Αυτό δεν έγινε τυχαία: όποιος αναλαμβάνει πολιτική θέση σε μία κυβέρνηση, είναι προφανές ότι οφείλει, ως εκ της θέσεώς του, να υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον. Επιπροσθέτως, η ζωή έχει αποδείξει ότι πολλές φορές, το ευρύτερα εννοούμενο δημόσιο συμφέρον μπορεί να έρθει σε αντίθεση με τα συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών. Κατά συνέπεια, αν ένα κυβερνητικό στέλεχος πατά σε δύο βάρκες, τότε ελέγχεται για σύγκρουση συμφερόντων. Ή για το ότι αντί να ασκεί πολιτική, παίζει ρόλους σε ένα μικροπολιτικό θέατρο.

Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ και «ανθρώπου του Μητσοτάκη, Άκη Σκέρτσου. Ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος υφυπουργός καλείται να συντονίσει μία κυβέρνηση που έχει υποσχεθεί αύξηση του κατώτατου μισθού και που έχει επίσης διαβεβαιώσει ότι η εργατική νομοθεσία θα τηρείται. Ωστόσο, ως προχθές ήταν διευθυντής του ΣΕΒ, που προσέφυγε επί των ημερών του στο ΣτΕ κατά των τριετιών και των «ωριμάνσεων» των εργαζομένων και που αντιτίθεται στην αύξηση του κατώτατου μισθού. Παραλλήλως, δεν έχει περάσει πολύς καιρός από όταν δήλωνε, με την προηγούμενη ιδιότητά του, ότι ήταν «πετυχημένες μεταρρυθμίσεις» ο υποκατώτατος μισθός, οι μειώσεις μισθών, η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, που, κατά τον ίδιο, έπρεπε να… διατηρηθούν ως μέτρα απορρύθμισης «τουλάχιστον μέχρι το 2021». Το πώς μία κυβέρνηση θα κληθεί να συγκρουστεί με τον ΣΕΒ που αμφισβητεί κεκτημένα δικαιώματα εργαζομένων, ελέγχεται απολύτως, όταν ο «συντονιστής» αυτής της κυβέρνησης ήταν ως προχθές ο διευθυντής του ΣΕΒ.

Αντίστοιχη απολύτως είναι και η περίπτωση του υφυπουργού Περιβάλλοντος, αρμοδίου για την Χωροταξία, Δημήτρη Οικονόμου. Ως πριν μερικούς μήνες, ο κ. Οικονόμου εμφανιζόταν σε συσκέψεις και διαπραγματεύσεις μεταξύ της προηγούμενης κυβέρνησης και της Lamda Development του ομίλου Λάτση για το Ελληνικό, εκπροσωπώντας την συγκεκριμένη εταιρεία. Τώρα, λοιπόν, καλείται να εργαστεί για την υλοποίηση αυτής της επένδυσης, αλλά από την άλλη πλευρά: δηλαδή, εκείνος που ως χθες μετείχε στις σκληρές διαπραγματεύσεις από το στρατόπεδο του ομίλου Λάτση, καλείται τώρα να κάτσει στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Σε μία πλευρά κατά την οποία θα κληθεί να υπερασπίσει το δημόσιο συμφέρον και να μην ενδώσει σε σειρά πιέσεων που αφορούν στο περισσότερο μπετόν, στην τμηματική και κατά πώς βολεύει τον επενδυτή υλοποίηση του project, στην «προσπέραση» των αρχαιολογικών θεμάτων, στη μη υλοποίηση του μητροπολιτικού πάρκου.

Το χειρότερο όλων, όμως, δεν είναι η σύγκρουση συμφερόντων, ούτε καν ότι στελέχη που κάθονταν στη μία πλευρά του τραπεζιού περνούν με άνεση -και με «εντολή Μητσοτάκη», για να μην ξεχνιόμαστε…- στην άλλη πλευρά για να… συγκρουστούν με τους ως χθες εαυτούς τους. Το χειρότερο είναι που όλο αυτό θεωρείται μη άξιο σχολιασμού και «φυσιολογικό» από τα ΜΜΕ που ως χθες έψαχναν το βιογραφικό του Καρανίκα, τους συμμαθητές του Παππά και άλλα ηχηρά παρόμοια.