Απο τοτε που επιβλήθηκαν οι μνημονιακές πολιτικές στη χώρα μας, μια λέξη κυριαρχεί, στα χείλη των εγχώριων υποστηρικτών τους. Η λέξη «Μεταρρύθμιση». Τη χρησιμοποίησε κατά κόρον και ο κ. Σαμαράς, στην τελευταία, πολυσυζητημένη παρέμβασή του, ως το σημείο τομής ανάμεσα στην πολιτική που ακολούθησε η δική του κυβέρνηση, σε σχέση με αυτή που ακολουθεί η σημερινή.
Εκείνο που αποκρύπτει έντεχνα ο πρώην Πρωθυπουργός, είναι πως τη «μαγική» λέξη, χρησιμοποιούν κατά κόρο οι δανειστές, στην προσπάθειά τους να καταστήσουν κατανοητή, αν όχι και συμπαθή, την πολιτική που μας έχουν επιβάλλει. Υποτίθεται, μάλιστα, ότι η απροθυμία της ελληνικής πλευράς, να τις εφαρμόσει, με την απαιτούμενη πληρότητα και ζήλο, είναι η αιτία για τις καθυστερήσεις (αποφεύγουν για ευνόητους λόγους, να μιλήσουν για αποτυχία). Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική, καθώς εδώ έχουμε την απόλυτη εφαρμογή της αντιστροφής των εννοιών και της «διπλής γλώσσας», που είχε περιγράψει ο Τζορτζ Οργουελ στο κλασικό του έργο «1984». Με τον όρο, δηλαδή, μεταρρυθμίσεις, εννοούν την πλήρη απορρύθμιση και αποδιάρθρωση, σε όλα τα πεδία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Σε αντίθεση δε, με την προπαγάνδα και των εγχώριων «ταλιμπάν» των Μνημονίων, εφαρμόστηκαν πλήρως και με παραδειγματικό ζήλο, αν όχι όλες, αρκετές πάντως από τις προσδιοριζόμενες, στα σχετικά προγράμματα, ως «μεταρρυθμίσεις». Υπενθυμίζουμε ενδεικτικά, την «απελευθέρωση» στις χερσαίες εμπορευματικές μεταφορές, στη λειτουργία των φαρμακείων, αλλά και το κόστος των φαρμάκων, τη δραστική μείωση στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, ή, στη μερική έστω, εφαρμογή της περίφημης «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ. Τα αποτελέσματα είναι κάτι παραπάνω από ορατά, μόνο που κινούνται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, απ` αυτή που υπαινίχθηκε και ο πρώην πρωθυπουργός. Είχαμε, είτε την πλήρη απορρύθμιση, όπως στον τομέα του φαρμάκου και, γενικότερα, την υγεία, αλλά και σε πλήρη αποδιάρθρωση του δημοσίου, είτε, σε ότι αφορά τις περίφημες «απελευθερώσεις», με την εφαρμογή και της περίφημης «εργαλειοθήκης», ακόμη περιμένουμε την «εξυγίανση» στο πεδίο των οδικών μεταφορών ή στις μειώσεις τιμών, φερ` ειπείν στο γάλα.
Αντίθετα δε προς την ψευδεπίγραφη χρήση του όρου, για να συγκαλυφθεί η πραγματική φύση των μνημονιακών προγραμμάτων, έχουμε παραδείγματα πραγματικών Μεταρρυθμίσεων, με προοδευτικό πρόσημο και αποδεδειγμένο κοινωνικό όφελος, όπως, ενδεικτικά, το ΕΣΥ (με τα δεδομένα της εποχής) ή-στη δεκαετία του `90-η καθιέρωση του αντικειμενικού συστήματος προσλήψεων στο Δημόσιο μέσω του ΑΣΕΠ. Μόνο που τέτοιες, πραγματικές Μεταρρυθμίσεις, τις ξορκίζουν οι «ταλιμπάν» του Νεοφιλελευθερισμού.
