Οταν οι «συντηρητικοί» ψηφίζουν Τσίπρα…

Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, υπάρχει μία σοβαρή κατηγορία ψηφοφόρων που θέλει «σταθερότητα». Αυτοί οι ψηφοφόροι πολλαπλασιάζονται όταν η χώρα πάει καλά ή, τελοσπάντων, δεν πηγαίνει άσχημα. Οι δημοσκόποι τους εντάσσουν στην ομάδα που ονομάζουν «συντηρητική» ή «μικροαστική» ψήφο, υπό την έννοια ότι πρόκειται για εκλογείς που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, ούτε τους αρέσουν οι ανατροπές. Ψηφίζουν με βάση την σταθερότητα.

Ευλόγως, στη συγκεκριμένη κατηγορία ψηφοφόρων, η κυριαρχία ανήκε στη ΝΔ. Θες επειδή οι περίφημοι «νοικοκυραίοι» που θέλουν σταθερότητα ανήκουν στον συντηρητικό χώρο; Θες επειδή η Δεξιά στη χώρα μας ήταν συνυφασμένη με τη σταθερότητα; Όπως και να έχει, η ΝΔ είχε τα πρωτεία μεταξύ των συντηρητικών ψηφοφόρων που ήθελαν να… μην αλλάξει τίποτα.

Εξάλλου, είναι και αυτός ένας λόγος που ερμηνεύει την ανθεκτικότητα της Δεξιάς στην μεταπολιτευτική Ιστορία του τόπου μας, αλλά και στα «μνημονιακά» χρόνια. Ενώ, δηλαδή, η ΝΔ εφάρμοσε ένα σκληρό Μνημόνιο και χρεώθηκε ότι ενέπαιξε τους πολίτες επί Σαμαρά «Ζαππειομάχου», εντούτοις δεν πλήρωσε το κόστος που πλήρωσε το παλιό ΠΑΣΟΚ. Συν τοις άλλοις, ο χώρος της Δεξιάς ουδέποτε στην Ελλάδα είχε σοβαρό ιστορικό διασπάσεων. «Όποιος έφευγε από το μαντρί, τον έτρωγε ο λύκος», καταπώς το είχε πει ο Ευάγγελος Αβέρωφ.

Επιστροφή στο σήμερα: θεωρητικά, αυτούς τους ψηφοφόρους η σημερινή ΝΔ θα έπρεπε να τους είχε στο τσεπάκι της: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ έρχονται με τα ραμμένα κοστούμια τους, έχοντας αποδειχθεί και «Μακεδονομάχοι» και θρήσκοι και λαϊκιστές και με το δόγμα «νόμος και τάξη» και τα πάντα όλα.  Και έχουν απέναντί τους έναν αντίπαλο που υφίσταται την φθορά της εξουσίας, αλλά και το κόστος όσων υποσχέσεων δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει.

Ωστόσο, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά στην οικονομία –που αποτελεί παραδοσιακά το κύριο κριτήριο της ψήφου σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις συγκυρίες, τις χώρες και τις εποχές.

Αυτή τη φορά, ο ψηφοφόρος που θέλει σταθερότητα και «ξορκίζει» άλλες ανατροπές, έχει μπροστά του δύο βασικές πολιτικές προτάσεις:

– από τη μία την κυβέρνηση, που έχει βγάλει τη χώρα από την κρίση, έχει αρχίσει να ανακουφίζει σιγά σιγά την κοινωνία, προωθεί τα πρώτα μέτρα ελάφρυνσης και ξεδιπλώνει έναν οδικό χάρτη που οδηγεί στην αποκατάσταση των αδικιών και των τραυμάτων που άφησαν στο σώμα της κοινωνίας τρία Μνημόνια. Κι όλα αυτά, έχοντας αποδείξει την κοινωνική της ευαισθησία, έχοντας τα εργασιακά δικαιώματα στην προμετωπίδα της, έχοντας διευρύνει το κοινωνικό κράτος, τις δημόσιες παροχές, τις «κοινωνικές μεταβιβάσεις»,

– από την άλλη τη ΝΔ, που υπόσχεται «επαναδιαπραγμάτευση» των πλεονασμάτων έπειτα από δύο χρόνια «επιθετικών μεταρρυθμίσεων». Μεταρρυθμίσεις για τις οποίες ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέει λίγα, αλλά ενίοτε εννοεί πολύ περισσότερα: τη μια εκφράζεται απαξιωτικά για το δώρο Χριστουγέννων, την άλλη θεωρεί «φυσική κατάσταση» την ανισότητα, την παρά-άλλη καταλογίζει στους εργαζόμενους ως επιλογή την «μαύρη εργασία», ενώ στο ενδιάμεσο θεωρεί «λαϊκισμό» την 13^η σύνταξη και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Ολα τα παραπάνω, που κακώς έχουν αποτυπωθεί ως «φάλτσα» του αρχηγού της αξιωματικής  αντιπολίτευσης, διαμορφώνουν ένα ουδόλως σταθερό περιβάλλον. Και, συνεπώς, αυτή τη φορά, η «συντηρητική ψήφος» δεν είναι καθόλου δεδομένη και μπορεί να αποδειχθεί… «ψήφος ανατροπής», όσο κι αν οι φορείς της δε θα έχουν καμία τέτοια πρόθεση.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ