Εχει, σχεδΟν, αναχθεί σε «μόδα», ιδιαίτερα κατά τελευταία χρόνια, της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων, να «ενοχοποιείται» η Μεταπολίτευση, για όλα τα δεινά που μας βρήκαν.
Αλλά και πιο πριν, πόσες φορές είχαμε ακούσει για το «τέλος» της «τρισκατάρατης» Μεταπολίτευσης; Πολλοί «έκαναν καριέρα» ως «προφήτες» αυτού του πολυπόθητου «τέλους». Εσχάτως, μάλιστα, εμφανίστηκε (ή τον εμφάνισαν) και ο Τέως, ως επίδοξος «σωτήρας». Είναι έτσι, όμως; Είναι, άραγε, η Μεταπολίτευση, έτσι όπως προσδιορίστηκε και οικοδομήθηκε στη μακρά πορεία των 40 χρόνων, η αιτία των δεινών μας; Νομίζουμε ότι επιβάλλεται μια αποκατάσταση, προκειμένου να σταματήσει η σπέκουλα και η εμφάνιση «φαντασμάτων» ενός δύσοσμου παρελθόντος, με τη μεταμφίεση του Σωτήρα. Κατ` αρχήν, θα πρέπει να αποκατασταθεί η πραγματική σημασία των εννοιών προσδιορίζοντας τι εννοούμε ως Μεταπολίτευση. Σύμφωνα με τον γνωστό εκλογολόγο, αλλά και ιστορικό, Ηλία Νικολακόπουλο, ως Μεταπολίτευση ορίζεται, πολιτικά και χρονικά, η περίοδος από την πτώση της χούντας και το σχηματισμό της αποκληθείσας «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», τον Ιούλιο 1974, μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 1975, όταν ψηφίστηκε το Σύνταγμα της νέας Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά και ολοκληρώθηκε το βασικό μέρος της κάθαρσης, με τη δίκη και καταδίκη των πρωταίτιων του πραξικοπήματος. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, που φαίνεται να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή (σχετικά είναι τα όσα ειπώθηκαν σε σχετικό Επιστημονικό Συμπόσιο που οργάνωσε το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, το φθινόπωρο του 2014), ως Μεταπολίτευση ορίζεται η περίοδος μετάβασης από τη δικτατορία στην εμπέδωση του ομαλού δημοκρατικού βίου. Η αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής λειτουργίας και των κομμάτων, η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, η επίλυση του πολιτειακού, μαζί με το Σύνταγμα και την καταδίκη των πρωταιτίων, ήταν οι δράσεις με τις οποίες ολοκληρώθηκε, με ιστορικούς όρους, η Μεταπολίτευση. Μπορεί, επ` αυτών, ν` ασκηθεί κριτική για το βάθος και την ένταση των παρεμβάσεων, αλλά η πλήρης απόρριψη, μόνο από τα υπολείμματα της χούντας και της έκπτωτης δυναστείας, θα ήταν νοητή.
Αν δεχθούμε, επομένως, αυτή την, επιστημονική, άποψη, τα όσα ακολούθησαν αποτελούν «αλλουνού παπά ευαγγέλιο». Αλλά, ακόμη και αν προχωρήσουμε σε μια συνολική αποτίμηση των τελευταίων 40 χρόνων, θα διακρίναμε βεβαίως, λάθη και παραλείψεις, αλλά ποιος αμφισβητεί, επί παραδείγματι, την εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, την εξάλειψη των εμφυλιοπολεμικών καταλοίπων, αλλά και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του ’80; Ας σταματήσει, επομένως, η σπέκουλα.
