Της Ελένης Τσερεζόλε
Είναι να απορεί κανείς με τη στάση της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές. Επιμένει σε μια τακτική εσωστρέφειας, που υποτιμά τα κρίσιμα διακυβεύματα τα οποία αντιμετωπίζει για το ίδιο της το μέλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση – ένα μέλλον που απειλείται, αφενός από την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού λόγω των δημοσιονομικών περικοπών και αφετέρου από την άνοδο της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας με όχημα έναν ακραίο, λαϊκιστικό λόγο. Η άνοδος κινημάτων με αυτά τα χαρακτηριστικά σε όλη την Ευρώπη από το νότο (Ιταλία) ως τον Βορρά (Σουηδία), κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού φάσματος για την ανάγκη αντίδρασης. Σε όλες; Κανονικά, ναι. Στη χώρα μας όμως υπάρχει μία εξαίρεση. Η Νέα Δημοκρατία. Η οποία πέρα από το γεγονός ότι δια στόματος του προέδρου της καλεί τους πολίτες να ψηφίσουν με… εθνικά κριτήρια – «να μπει τέλος στην κυβέρνηση του Τσίπρα» -, δείχνει να αδιαφορεί πλήρως για τον κίνδυνο της ανόδου της ακροδεξιάς. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στο δημόσιο λόγο τους, τόσο οι υποψήφιοι όσο και οι βουλευτές και τα στελέχη της ΝΔ, επιχειρούν να υποβαθμίσουν, ολίγον συγκαταβατικά, το θέμα, εγκαλώντας όποιον το θέτει, είτε ότι «υπερβάλλει» είτε ότι «κάνει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ». Λες και η απειλή της ακροδεξιάς αποτελεί κάποια «κατασκευή» της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Λες και ο Σαλβίνι ή η Μαρίν Λεπέν ή ο Όρμπαν είναι αποκυήματα της φαντασίας του έλληνα πρωθυπουργού. Λες και δεν υπάρχει η ομάδα Βίζεγκραντ, λες και δεν υπάρχουν κάποιοι που υψώνουν φράκτες κατά των μεταναστών, θυμίζοντας τις πιο μαύρες ημέρες της Γηραιάς Ηπείρου και ξεχνώντας στην ουσία την ιστορία της…
Στο πλαίσιο αυτό, η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού για ένα ανοικτό σε πολλά ρεύματα και δυνάμεις ευρωψηφοδέλτιο, αποκτά μεγάλη σημασία, που υπερβαίνει κομματικά στεγανά. Σηματοδοτεί μια κομβική πολιτική επιλογή. Την επιλογή της Δημοκρατίας, της προόδου, της αντίστασης στο μέτωπο που διαμορφώνεται μεταξύ τμημάτων της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς σε βάρος των δημοκρατικών παραδόσεων της Ευρώπης, θέτοντας ως στόχους την προστασία του δικαιώματος στην εργασία, τη στήριξη του κοινωνικού κράτους, τη θωράκιση της δημοκρατίας, την ανάπτυξη μιας ανεξάρτητης, φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής και μιας μεταναστευτικής πολιτικής με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Βασικές ανθρωπιστικές αξίες δηλαδή. Αξίες που οφείλουν να σέβονται όλα τα κόμματα του δημοκρατικού φάσματος. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο, το πόσο η μικροκομματικές στοχεύσεις έχουν τυφλώσει την ηγεσία της ΝΔ. Ντροπή και κρίμα…
