Τί σημαίνει «προοδευτικό» σήμερα; Και πώς συγκεκριμένες απαντήσεις σε εξίσου συγκεκριμένα διλήμματα και ερωτήματα είτε επιβεβαιώνουν πως ένα κόμμα ανήκει στον προοδευτικό χώρο είτε το απομακρύνουν απ’ αυτόν;
Μπορεί τα ως άνω ερωτήματα να φαίνονται κάπως θεωρητικά, ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπήρξαν αρκετά τέτοια διλήμματα. Διλήμματα που λειτούργησαν σαν διαιρετικές τομές και το Κίνημα Αλλαγής βρέθηκε στη «λάθος πλευρά της Ιστορίας».
Εν αρχή ην η απλή αναλογική: το Κίνημα Αλλαγής, με την προηγούμενη μορφή του ως Δημοκρατική Συμπαράταξη, είχε επικυρώσει την απλή αναλογική ως επίσημη συνεδριακή θέση. Ωστόσο, στην Βουλή την καταψήφισε, με αποτέλεσμα η Κ.Ο. του ΚΙΝΑΛ να αποτελέσει τον «μοιραίο» παράγοντα εξαιτίας του οποίου η απλή αναλογική δε θα ισχύσει από τις αμέσως επόμενες εκλογές, αλλά από τις μεθεπόμενες -αφού δεν «έπιασε» τις 200 ψήφους.
Στη συνέχεια ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών: ένα διπλωματικό-κείμενο που είναι «καλλιτέχνημα» και για τις δύο πλευρές και βοηθά τις δύο χώρες να υπερβούν τις διαφορές τους, να αφήσουν πίσω τους την ιστορική εκκρεμότητα του Μακεδονικού, να εγκαινιάσουν μία νέα εποχή στα Βαλκάνια. Το Κίνημα Αλλαγής πάλι όχι είπε -κι αυτή τη φορά αναπαράγοντας τα φληναφήματα της ΝΔ περί «εθνότητας» και «γλώσσας», αλλά και ενδυόμενο στολή «μακεδονομάχων».
Και μετά, ήρθε η συνταγματική αναθεώρηση: και εκεί το Κίνημα Αλλαγής έδωσε όλες τις λαθεμένες απαντήσεις στις σωστές ερωτήσεις: δεν στήριξε την κατοχύρωση κοινωνικών δικαιωμάτων και κοινωνικών αγαθών, όπως η ενέργεια, το νερό κτλ.
Δεν στήριξε τις εργασιακές και συλλογικές ελευθερίες, ούτε πήρε θέση για την κατοχύρωση της απαγόρευσης διακρίσεων λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού -ούτε καν στήριξε την κατοχύρωση του υποχρεωτικού πολιτικού όρκου.
Με άλλα λόγια, από όλα τα παραπάνω και από την στάση που κράτησε το Κίνημα Αλλαγής σε κάθε βαθιά πολιτικό δίλημμα που ετέθη από την ίδια τη ζωή, αποδείχθηκε ότι το κόμμα της Φώφης Γεννηματά έχει πάρει διαζύγιο ακόμη και με την έννοια του «προοδευτικού χώρου», καθώς απέρριψε ακόμη και στοιχειώδεις, αλλά και «ταυτοτικές» πρωτοβουλίες του προοδευτικού χώρου. Με άλλα λόγια, για το διαζύγιο με την πρόοδο και τον δημοκρατικό κόσμο δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ούτε θέλει ερώτημα. Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι μήπως αυτό το διαζύγιο συμβαδίζει με κάποιο «προξενιό» του Κινήματος Αλλαγής με τη ΝΔ, με τις θέσεις της οποίας διαρκώς ταυτίζεται. Ή, ακόμη, και με «προσύμφωνο» για κάποιον μελλοντικό γάμο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
