Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Οσα γίνονται στο πολιτικό σκηνικό και στη Βουλή από τότε που άρχισε να φαίνεται ότι τα ρήγματα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξαρτήτων Ελλήνων είχαν γίνει αγεφύρωτα, έχουν προκαλέσει σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση. Η κυβέρνηση, ενίοτε και με πολύ βαριές εκφράσεις, κατηγορείται για «πρωτοφανείς» πρωτοβουλίες, ενώ εσχάτως ακούσαμε και την ελληνική Δεξιά να ανακαλύπτει τις «εκτροπές» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Πέρα και έξω από την πολιτική αντιπαράθεση, η αλήθεια είναι ότι ορισμένα απ’ όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα δεν έχουν ξαναγίνει. Και αυτή ακριβώς η παρατήρηση -ότι, δηλαδή, είναι «πρωτοφανή πράγματα»- συνιστά ταυτοχρόνως και απάντηση. Απάντηση στις κατηγορίες που εξαπολύονται περί «εκτροπής», «θεσμικής ανωμαλίας» κτλ.
Διερωτώνται πολλοί πώς βρήκε η κυβέρνηση 153 βουλευτές για τη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μόλις 145 και είχε μείνει στην κυβέρνηση χωρίς κυβερνητικό εταίρο. Η απάντηση είναι πως ποτέ άλλοτε δεν ήρθε η Βουλή αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να απορρίψει την λύση σε μία ιστορική εκκρεμότητα ενώ… η πλειοψηφία των βουλευτών της την έβλεπε θετικά -ακόμη και η μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ …
Διερωτώνται πολλοί πού ακούστηκε να δηλώνουν «προκαταβολικά» 6 βουλευτές που δεν ανήκουν στην συμπολίτευση ότι στα νομοσχέδια θα συντάσσονται μ’ αυτήν. Εκεί που ακούστηκε να έχει μία κυβέρνηση την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής στην σχετική ψηφοφορία, αλλά όχι την πλειοψηφία επί ενός εκάστου των νομοσχεδίων, είναι η απάντηση. Ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί ένα τέοιο φαινόμενο. Όμως, συνέβη και αυτό.
Διερωτώνται πολλοί για ποιον λόγο ανακινήθηκε στη Βουλή η συζήτηση για τη διατήρηση ορισμένων προνομίων στους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών ομάδων όταν αυτοί μένουν με λιγότερους από 5 βουλευτές. Μάλιστα, η αντιπολίτευση έσπευσε να διαγνώσει πίσω από την σχετική συζήτηση κάποιον φανταστικό «εκβιασμό» σε βάρος του πρωθυπουργού από τον πρώην κυβερνητικό του εταίρο. Η απάντηση στην συγκεκριμένη απορία είναι πολύ απλή: ανακινήθηκε η συζήτηση τώρα, διότι τώρα… προέκυψε το θέμα. Τώρα, δηλαδή, διαλύθηκε μία Κοινοβουλευτική Ομάδα και κινδυνεύουν με διάλυση άλλες δύο.
Διερωτώνται πολλοί πώς είναι δυνατόν ένας βουλευτής (Γιάννης Σαρίδης) που μετέχει σε Κ.Ο. κόμματος της αντιπολίτευσης ψηφίζει τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης και δεν διαγράφεται. Επίσης, απορούν πώς άλλοι βουλευτές δηλώνουν ότι συντάσσονται με την συμπολίτευση (Θανάσης Παπαχριστόπουλος, Κώστας Ζουράρις) αν και ανήκουν σε… Κοινοβουλευτική Ομάδα της αντιπολίτευσης. Η απάντηση μπορεί να αναζητηθεί παραπάνω: αν ο κ. Λεβέντης διαγράψει τον κ. Σαρίδη θα διαλυθεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ένωσης Κεντρώων. Το ίδιο θα γίνει αν ο Πάνος Καμμένος αποφασίσει να διαγράψει είτε τον κ. Παπαχριστόπουλο, είτε τον κ. Ζουράρι είτε και τους δύο. Είναι επίσης πρώτη φορά που βλέπουμε ένα τέτοιο φαινόμενο να εκτυλίσσεται.
Οι ως άνω απορίες έχουν βάση. Όντως, όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα στη Βουλή είναι ασυνήθιστα. Όλα τα προαναφερθέντα γίνονται για πρώτη φορά, γι’ αυτό και για πρώτη φορά συζητάμε γι’ αυτά ή χρειάστηκε να αναληφθούν πρωτοβουλίες για να αντιμετωπιστούν.
Τουλάχιστον, όταν -με το καλό- έρθει η απλή αναλογική, δε θα έχουμε απορίες, αφού η διαρκής κινητικότητα που βλέπουμε στη Βουλή είναι μάλλον «σκηνές από το μέλλον». Σκηνές από ένα μέλλον περισσότερο αναλογικό, όπου καθένας έχει την ευθύνη για τους βουλευτές που αναδεικνύει και με την διαρκή υπόμνηση -που πολλές φορές ορισμένοι θέλουν να ξεχνούν- ότι στις αντιπροσωπευτικές Δημοκρατίες, ο λαός εκλέγει Βουλή, όχι κυβέρνηση…
