Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Στην αρχή, ήταν ο περίφημος «κόφτης», το χάλκεον χέρι του φόβου που προέβαλλε η αξιωματική αντιπολίτευση για να καταδείξει την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής. Βρισκόμασταν ήδη στα μισά του τρίτου Μνημονίου, η ΝΔ ζητούσε ήδη… παγίως και διαχρονικώς εκλογές και προεξοφλούσε ότι η κυβέρνηση θα πέσει έξω από τους στόχους και θα έρθει ο «κόφτης» για να κόψει από μισθούς και συντάξεις όσα θα είχε αποτύχει να «πιάσει» ως στόχους η κυβέρνηση. Τελικώς, το Μνημόνιο έφυγε και πήρε μαζί του και τον «κόφτη», που δεν είδαμε ποτέ να εφαρμόζεται –ευτυχώς.
Μετά ήταν οι αξιολογήσεις που δεν έκλειναν. Και έκλεισαν. Μετά το χρέος που δε θα ρυθμιζόταν ποτέ. Και ρυθμίστηκε, με μία σαφή ρήτρα πως για 15 χρόνια η Ελλάδα αποτελεί ασφαλή επενδυτικό προορισμό και δε θα αισθάνεται βαρύ το χρέος στον προϋπολογισμό της –ο περίφημος «καθαρός διάδρομος», όπως αποκλήθηκε.
Τα επόμενα επεισόδια του αντιπολιτευτικού σίριαλ είχαν τα νομοθετημένα μέτρα για μείωση των συντάξεων και για το αφορολόγητο. Επί μήνες, ακόμη κι όταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας άφηναν ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο να μη μειωθούν τελικώς οι συντάξεις εφόσον επιτυγχάνονται οι στόχοι, η αξιωματική αντιπολίτευση επέμενε να προφητεύει ακριβώς αυτό. Εν τέλει, και εκεί η κυβέρνηση κατάφερε να τους διαψεύσει. Οι συντάξεις δεν μειώθηκαν –και, μάλιστα, για να αμβλύνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης τις αλγεινές εντυπώσεις που προκάλεσε η διάψευσή του από την ίδια την πραγματικότητα, έφτασε στο σημείο να μετατρέψει σε δικό του «επιχείρημα» την συνωμοσιολογική μπαρούφα που ακουγόταν στα καφενεία πως… δήθεν η κυβέρνηση «έδωσε» (sic) το Μακεδονικό για να πάρει τις συντάξεις!
Βεβαίως, ακόμη και μετά τις συγκεκριμένες ήττες, το «αφήγημα» της αντιπολίτευσης παρέμεινε κολλημένο στο ότι δεν υπάρχει… έξοδος από το Μνημόνιο. «Μα ξέρετε πολλές χώρες που είναι στην κανονικότητα να παραμένουν αποκλεισμένες από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές;», διερωτώντο «γαλάζια» στελέχη. Ε, από προχθές πάει κι αυτό. Η χώρα βγήκε στις αγορές –και, όπως λένε οι (καλοπροαίρετοι ή, έστω, οι… αντικειμενικοί) γνωρίζοντες, με ένα πολύ καλό επιτόκιο.
Το εντυπωσιακό είναι πως, παρά τις προαναφερθείσες ηχηρές διαψεύσεις, η αντιπολίτευση συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Βρίσκει μία μελλοντική δυσκολία –απ’ αυτές που η κυβέρνηση έχει πολλάκις αποδείξει πως, όταν έρχεται η ώρα τους, τις αντιμετωπίζει και τις ακυρώνει- και ποντάρει τα πολιτικά ρέστα της πάνω σ’ αυτή. Όταν, όμως, διαψεύδεται, δεν προβληματίζεται γιατί έγινε αυτό. Συνεχίζει, με παβλοφικό τρόπο, να ποντάρει στην επόμενη δυσκολία. Τώρα, για παράδειγμα, θέλοντας να ακυρώσει επικοινωνιακά και πολιτικά την αύξηση του κατώτατου μισθού, προβάλλει το θέμα της μείωσης του αφορολόγητου, παρότι γνωρίζει αφενός πως αν επιτευχθούν οι στόχοι, το μέτρο θα έχει την… μοίρα της περικοπής των συντάξεων, αφετέρου πως το αφορολόγητο θα είναι ένα από τα διακυβεύματα των εκλογών.
Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι περίεργο που την ημέρα που ανακοινώθηκε η ιστορική απόφαση για αύξηση του κατώτατου μισθού και κατάργηση του υποκατώτατου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε δήλωση για… την Βενεζουέλα. Όντως, εκεί δεν είναι στο χέρι του Τσίπρα να βελτιωθεί η κατάσταση. Μόνο που με τη Βενεζουέλα δεν κερδίζεις εκλογές.
