Πλήρωσε το κόστος

Οπως επισημάναμε στο χθεσινό μας φύλλο, για τον ΛΑΟΣ, η εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και η υπαγωγή της χώρας μας στη Μνημονιακή Επιτροπεία, έθεσε διλήμματα και σ’ αυτό το νεόκοπο κομματικό σχηματισμό, για τον οποίο μέχρι τότε «έπνεαν ούριοι άνεμοι».

Τα προμηνύματα για ότι θα ακολουθούσε, ήρθαν με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, καθώς εκδηλώθηκε διχογνωμία, για τη στάση του κόμματος. Επικράτησε βέβαια η «αντιμνημονιακή» γραμμή, καθώς η αντίστοιχη στάση και της ΝΔ, υπό το νέο αρχηγό της Αντώνη Σαμαρά, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για άλλη στάση. Οι αντίθετες γνώμες, όμως, προδιέθεταν για ότι θα ακολουθούσε. Οι δραματικές εξελίξεις του Οκτωβρίου 2011, με την εξαγγελία δημοψηφίσματος εκ μέρους του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, η εν συνεχεία ματαίωση του, ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του τελευταίου, από την ίδια την τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ο σχηματισμός κυβέρνησης  συνεργασίας υπό τον εξωκοινοβουλευτικό τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, δεν άσκησαν πίεση μόνο στη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, αλλά και στο κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Η πίεση και εκ των ένδον, έφερε τη μοιραία, για την τύχη του κόμματος,  απόφαση, για συμμετοχή στην κυβέρνηση και μάλιστα με τα κορυφαία κοινοβουλευτικά του στελέχη. Η απόφαση αυτή σηματοδοτούσε κατά τον πιο εμφαντικό τρόπο, τη φιλομνημονιακή στροφή του κόμματος, αποτελώντας συνάμα και τη «ληξιαρχική πράξη θανάτου» του, ως κοινοβουλευτικού οργανισμού. Οι «διπλές», κατά την πιο σωστή επιστημονική έκφραση, Μαΐου-Ιουνίου 2012, αποτέλεσαν επιβεβαίωση του προαναγγελθέντος κοινοβουλευτικού «θανάτου» του ΛΑΟΣ, που έκτοτε τέθηκε στο περιθώριο, παρά την ύπαρξη τηλεοπτικού σταθμού που τον εκφράζει και η βαθμιαία αποψίλωση του, ενώ κορυφαία στελέχη του, όπως οι Μάκης Βορίδης και Άδωνις Γεωργιάδης «μετανάστευσαν» στη ΝΔ. Όχι όμως και του χώρου που αντιπροσώπευε».  Το χειρότερο όλων όμως ήταν πως στη θέση του, μιας μάλλον ευπρεπούς, τουλάχιστον στο κοινοβουλευτικό επίπεδο, μας προέκυψε η βαρβαρότητα της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής», με τους άξεστους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους της.

Ενός κομματικού σχηματισμού που,  επί τρεις δεκαετίες περίπου, βρισκόταν στο περιθώριο, με εκλογική καταγραφή που δεν έφτανε καν τη μία ποσοστιαία μονάδα (χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στις αμέσως προηγούμενες εκλογές, του Οκτωβρίου 2009, το ποσοστό του ήταν γύρω στο 0,7%). Και ξάφνου, δυόμιση χρόνια μετά, το ποσοστό του εκτινάσσεται στο 7%, ακολουθώντας μια ανοδική πορεία έκτοτε, αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Δεν είχε αξιολογηθεί όσο έπρεπε, το «μήνυμα» που έστειλαν οι Αθηναίοι ψηφοφόροι, στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, το φθινόπωρο του 2010, όταν η νεοναζιστική οργάνωση εξασφάλισε, για πρώτη φορά, τη συμμετοχή της στο δημοτικό συμβούλιο της πρωτεύουσας, με τον ίδιο τον γενικό γραμματέα της οργάνωσης, Νίκο Μιχαλολιάκο. Τότε, οι δυνάμεις του δημοκρατικού ή συνταγματικού τόξου, όπως έχει, πλέον, επικρατήσει να λέγονται, δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία, αποδίδοντας το αποτέλεσμα σε τοπικές αιτίες, όπως το πολύ υψηλό ποσοστό της «Χρυσής Αυγής» σε περιοχές, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, που τότε είχαν κατά πολύ επιβαρυνθεί, από τις αυξημένες μεταναστευτικές ροές. Αυτή η εθελοτύφλωση οδήγησε στον εφησυχασμό, με αποτέλεσμα να μείνουν όλοι έκπληκτοι, από το αποτέλεσμα των «διπλών» εκλογών Μαΐου-Ιουνίου 2012.

Είναι αλήθεια, ότι, γενικότερα, σ’ εκείνο  τον εκλογικό «σεισμό», οι δημοσκοπικές καταγραφές δυσκολεύονταν να αποτυπώσουν τις «τεκτονικές» αλλαγές, μέχρι σχεδόν την τελευταία εβδομάδα.