Γράφει ο Γιώργος Μελιγγώνης
Η επιχειρηματολογία των στελεχών της αντιπολίτευσης περί «κυβέρνησης-κουρελούς» δεν στοχεύει μόνο στην υποβάθμιση της πολιτικής σημασίας της νωπής ψήφου εμπιστοσύνης που πήρε ο πρωθυπουργός στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα. Παραλλήλως, η αντιπολίτευση, αλλά και τα φίλα προσκείμενα σ’ αυτή ΜΜΕ επιχειρούν να απαξιώσουν και την πλειοψηφία που έχει συγκροτηθεί στη Βουλή και για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μάλιστα, πολλοί κάνουν λόγο για «συγκυριακή πλειοψηφία», «πλειοψηφία με πολιτικά ρετάλια» και άλλα ηχηρά παρόμοια, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως το Μακεδονικό δεν μπορεί να λυθεί με τέτοιου τύπου πλειοψηφία.
Το κατά πόσον η Δημοκρατία εν γένει και η Βουλή ειδικότερα λειτουργούν με την αρχή της πλειοψηφίας είναι μία άλλη, μεγάλη συζήτηση. Και, όσοι παραδεχόμαστε ότι αυτή είναι η καλύτερη συνταγή για την λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν έχουμε κανέναν λόγο να μπούμε σε αυτή την συζήτηση.
Ωστόσο, έχει ένα ενδιαφέρον να σταθούμε στα επιχειρήματα περί «συγκυριακής πλειοψηφίας», που κρύβουν την πραγματική κατηγορία ορισμένων κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών: ότι, δηλαδή, δε θα έχει πραγματική νομιμοποίηση ακόμη κι αν κυρωθεί με 152 ή 153 ψήφους.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για νομιμοποίηση:
Είναι ή δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα με την σταθερότερη θέση υπέρ της επίλυσης του Μακεδονικού με σύνθετη ονομασία; Είναι.
Είναι ή δεν είναι σταθερή άποψη της ΔΗΜΑΡ και όλου του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς η σύνθετη ονομασία; Επίσης είναι.
Έλεγε ή δεν έλεγε τα ίδια ο Σπύρος Δανέλλης ήδη από το 1992, όταν ο παροξυσμός των συλλαλητηρίων πότιζε με μίσος την ελληνική κοινωνία και άλλοι έφτιαχναν καριέρες ως «μακεδονομάχοι»; Τα έλεγε.
Τασσόταν ή δεν τασσόταν υπέρ της λύσης του Μακεδονικού ο Σταύρος Θεοδωράκης από την αρχή της ίδρυσης του Ποταμιού; Τασσόταν.
Είναι ή δεν είναι «καραμανλική» η Κατερίνα Παπακώστα;
Και, εν τέλει, βασίζεται ή δεν βασίζεται η Συμφωνία των Πρεσπών στην εθνική γραμμή που διαμορφώθηκε επί Καραμανλή το 2008, για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων και για όλες τις χρήσεις»; Όχι μόνο βασίζεται, αλλά η παρούσα Συμφωνία είναι καλύτερη και πληρέστερη απ’ όσα είχαν μπει στο τραπέζι της τότε διαπραγμάτευσης.
Κοντολογίς: η κατά πολλούς «συγκυριακή πλειοψηφία» διαθέτει ουσιαστική νομιμοποίηση να στηρίξει την επίλυση του Μακεδονικού. Αν, αντιθέτως, κάνουμε την αντίστοιχη συζήτηση για όσους ετοιμάζονται να πουν «όχι», τότε θα είχαμε να πούμε πολλά για το κατά πόσον το «όχι» που ετοιμάζονται να πουν ο Κώστας Καραμανλής, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο Γρηγόρης Ψαριανός, ο Γιώργος Αμυράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και πολλοί ακόμη «συνομιλεί» με όσα έλεγαν και έκαναν στο παρελθόν. Ή, αν απλώς, ψηφίζουν «όχι» γιατί το Μακεδονικό το λύνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
