Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: το Μακεδονικό είναι ένα κατεξοχήν «εθνικό θέμα», υπό την έννοια ότι έχει διαστάσεις που υπερβαίνουν την εσωτερική πολιτική σκηνή, αφορά στο διπλωματικό κεφάλαιο που έχει –ή δεν έχει- η χώρα, επηρεάζει τις σχέσεις της Ελλάδας με γείτονες, στρατηγικούς εταίρους αλλά και μεγάλους παίκτες παγκοσμίως (βλ. ΗΠΑ), ενώ αποτελεί επί 30 χρόνια μία σοβαρή εκκρεμότητα στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Με άλλα λόγια, το κατά πόσον το Μακεδονικό θα λυθεί, από ποιους και πότε είναι θέμα που άπτεται της Ιστορίας. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, όσοι στηρίζουν την επίλυση του Μακεδονικού με το διπλωματικό αριστούργημα της Συμφωνίας των Πρεσπών, παραδέχονται πως η κυβέρνηση Τσίπρα θα γράψει Ιστορία αν η Συμφωνία των Πρεσπών γίνει νόμος του κράτους και το Μακεδονικό λυθεί έπειτα από 30 χρόνια αχρείαστων συγκρούσεων με τους γείτονές μας.
Βεβαίως, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν είναι πλέον μέρος της κυβέρνησης και έτσι, η κυβέρνηση Τσίπρα θα γράψει μεν Ιστορία, αλλά δε θα την γράψει μόνη της. Βάσει όλων των σεναρίων και της κοινοβουλευτικής αριθμητικής, το Μακεδονικό θα λύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με την βοήθεια βοιυλευτών που προέρχονται από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, με τον Θανάση Θεοχαρόπουλο της ΔΗΜΑΡ, αλλά και με βουλευτές του Ποταμιού. Οι περισσότεροι εκ των προαναφερθέντων, εξάλλου, έχουν δηλώσει καθαρά και ξάστερα εδώ και πολύ καιρό ότι έχουν θετική διάθεση με τη Συμφωνία των Πρεσπών –και αυτό τώρα μένει να το μετουσιώσουν σε ψήφο στη Βουλή. Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος έχει ανοίξει εδώ και καιρό τα χαρτιά του, ενώ το ίδιο ισχύει για τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ, αλλά και για τον Σταύρο Θεοδωράκη, που πολλάκις έχει διαβεβαιώσει ότι «βάζει την πατρίδα πάνω από το κομματικό συμφέρον».
Αυτά ως προχθές, όμως. Γιατί από χθες, με αφορμή –ή πρόσχημα, όπως το βλέπει κανείς- την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης από τον Σπύρο Δανέλλη προς την κυβέρνηση, το Ποτάμι σκέφτεται να αλλάξει στάση. Επειδή, λέει, δημιουργείται ένα νέο πολιτικό περιβάλλον και επειδή… υπάρχει ενόχληση για την στάση Δανέλλη, δεν αποκλείεται η Σεβαστουπόλεως να απόσχει της ψηφοφορίας, να καταψηφίσει ή να δηλώσει «παρών».
Με άλλα λόγια, το Ποτάμι, που διαβεβαίωνε ότι έχει συναίσθηση του «εθνικού καθήκοντος», ετοιμάζεται να βάλει τη στάση του στο Μακεδονικό στην ίδια ζυγαριά με άλλες εσωτερικής καύσεως πολιτικές διαδικασίες και σκοπιμότητες. Προφανώς και αυτοί οι ισχυρισμοί δεν αντέχουν σε καμία κριτική, δεν συναντώνται καν με την πολιτική λογική –πολλώ δε μάλλον σε ένα «ταυτοτικό» θέμα, όπως το Μακεδονικό.
Βεβαίως, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η στάση του Σταύρου Θεοδωράκη είναι εξαιρετικά δύσκολη, αφού η απόφαση για το Μακεδονικό μπορεί να είναι και η τελευταία σοβαρή καμπή στην πορεία του συγκεκριμένου κόμματος.
Όμως, ακόμη κι έτσι να ‘ναι, κανείς σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα δε θα θυμάται το «νέο πολιτικό περιβάλλον» που δημιουργήθηκε χθες με την ψήφο εμπιστοσύνης. Όλοι θα θυμούνται τη Συμφωνία των Πρεσπών είτε ως το όχημα επίλυσης του Μακεδονικού, είτε ως άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα των χαμένων ευκαιριών. Ακόμη, δηλαδή, κι αν το Ποτάμι καλείται να πάρει την τελευταία του κρίσιμη απόφαση ως κόμμα, καλείται ταυτοχρόνως να επιλέξει αν θα γραφτεί στην Ιστορία ή στα μονόστηλά της.
