Μάλιστα, η προσέγγιση της KONTRA NEWS λέει ότι το αποφασιστικό βήμα θα γίνει – με στήριξη επιχειρηματικών και μηντιακών παραγόντων, οι οποίοι ούτως ή άλλως ζουζουνίζουν περί την τέως βασιλική οικογένεια – περί τον Νικόλαο, καθώς ο πρωτότοκος Παύλος θα παραμείνει “εκτός” μην και οι συστροφές της ιστορίας ανοίξουν κάποιο χώρο για “γνήσια” παλινόρθωση.
Κοιτάζοντας κανείς ψύχραιμα, αν μη ψυχρά, τα πράγματα – και φυλλομετρώντας/διαβάζοντας το ιδιότυπο είδος βιβλίου-λευκώματος-προφορικής μαρτυρίας, πράγμα που δεν είναι ακριβώς βέβαιο ότι έχουν κάνει πολλοί εξ όσων προσήλθαν σχολιαστικά, κριτικά, επικριτικά, περιγραφικά… – δεν αργεί να αντιληφθεί ότι το “Χωρίς τίτλο” είναι αρκετά παραπλανητικό. Τίτλο έχει το εγχείρημα, και ο τίτλος αυτός “Είμαι κι εγώ εδώ!”. Όμως υπάρχει και μια άλλη, δίδυμη λογική. Από την μια ο συγγραφέας/καταθέτων την μαρτυρία του αποτελεί ο ίδιος το θέμα – άρα, η όποια τιτλοφόρηση του βιβλίου παρέλκει! Από την άλλη προσέρχεται στην δημόσια σκηνή με αφήγηση παρελθόντος και μόνο (“την δική του κατάθεση”) χωρίς διεκδίκηση τίτλου βασιλικού, ο οποίος λειτουργούσε μέχρι σήμερα ως απαγορευτική διάσταση για δημόσια παρουσία του (ή για παρουσία της Δυναστείας: Παύλος, Νικόλαος…).
Έχει το ενδιαφέρον της και η “συγγραφική αρωγή” του Γιώργου Μαλούχου ο οποίος έχει δώσει στο παρελθόν μιαν ενδιαφέρουσα ανάλογη βιογραφική/συνεντευξιακή παρουσίαση του Αμερικής Ιακώβου. ύστερα μια πολύ βαρύτερη βιογράφηση του Μίκη Θεοδωράκη (που απετέλεσε και ραδιοφωνική εκπομπή-μαμούθ στον ΣΚΑΙ). αλλά και αρχειακή δουλειά για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (αυτή στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
Όμως η ουσία βρίσκεται αλλού – γιατί ουσία υπάρχει. Ανεξάρτητα από τα όποια σενάρια, ή τις όποιες προβολές, η πραγματικότητα της πολυδιάσπασης/ θρυμματισμού της Δεξιάς ψήφου στην Ελλάδα (ας αφήσουν λιγάκι την “Κεντροδεξιά” στην άκρια: το δύσμοιρο το Κέντρο μετά την κατάληξή του απο την δεξιά στροφή του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη, ήδη διεκδικείται από την Μνημονιακή εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ όσο κι αν ο τελευταίος δεν αντέχει να το δεχθεί!) δίνει την αίσθηση του ακαθοδήγητου. Όμως, παραδοσιακά – κι όταν μιλάς για Δεξιά, η παράδοση τον έχει τον ιδιαίτερο ρόλο της – στην κεφαλή της Δεξιάς έβρισκε κανείς τα Ανάκτορα. Αυτό παραμέρισε με την φιγούρα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είν’ αλήθεια: όμως, έτσι που το πήγαν στην Δεξιά το πράγμα μια με την μη-απόκρουση της Χρυσαυγής, μια με την ιστορία του Καρατζαφέρειου ΛΑΟΣ, μια με την επίμονη παρουσία των Καμμενικών ΑνΕλλήνων, κυρίως όμως τώρα με την εναπομένουσα ΝΔ όπου η διεκδίκηση ηγεσίας δείχνει έναν χώρου όπου “δεν ξέρουν καλά-καλά να δέσουν τα παπούτσια τους”, τα ανακτορικά αντανακλαστικά αναβιώνουν. Είναι και “οι ξένοι”, οπότε…
