Το Ασφαλιστικο είναι, εκ των πραγμάτων, πολύ σοβαρό, κοινωνικό θέμα, αφού αφορά τη δυνατότητα των «τιμημένων γηρατειών», σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, στο τέρμα της ζωής τους, σε ανταπόδοση της μακρόχρονης προσφοράς τους, στην παραγωγική διαδικασία.
Ετσι, όμως, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, το Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό ζήτημα δοκιμάζει, πέρα από τα όρια αντοχής της κοινωνίας, την αξιοπιστία, αν μη και ειλικρίνεια του πολιτικού μας συστήματος. Αλήθεια, δε συνιστά μέγιστη υποκρισία για τους πρώην κυβερνητικούς εταίρους, να υποκρίνονται ότι δίνουν αγώνα, για να μη μειωθούν οι συντάξεις, όταν, όχι μόνο είναι αυτοί που τις «πετσόκοψαν», με αλλεπάλληλες περικοπές, που έφτασαν έως και το 50%, αλλά και ήταν οι δικές τους, μνημονιακές, κυβερνήσεις, που, με νομοθετικές παρεμβάσεις κατέστρεψαν, στην ουσία, την ίδια την έννοια της δημόσιας, κοινωνικής ασφάλισης. Γιατί η τελευταία, προκειμένου να ανταποκριθεί στο συστατικό της στοιχείο, που είναι ο αναδιανεμητικός της χαρακτήρας, θα πρέπει να στηρίζεται (μιλώντας για τις κύριες συντάξεις) στην αρχή της τριμερούς χρηματοδότησης, δηλαδή της συμμετοχής του κράτους, που διασφαλίζει την αρχή της «εγγυημένης σύνταξης». Με την «απόσυρση» του κράτους, μέσω της «ρήτρας μηδενικού ελλείμματος», έχει, πλέον, καταργηθεί η έννοια της δημόσιας, κοινωνικής ασφάλισης και οδηγούμαστε, με νομοτελειακή ακρίβεια, προς μορφές ιδιωτικής ασφάλισης, με «γέφυρα» την περίφημη «κεφαλαιοποίηση» Δυστυχώς, αυτή η πραγματικότητα, τείνει να καταστεί αναντίστρεπτη, με την εμμονή, των δανειστών, σε μονομερείς παρεμβάσεις, που οδηγούν εκ των πραγμάτων, σε νέες περικοπές και, μάλιστα, οριζόντιου χαρακτήρα, όπως δείχνει και η προσεκτική ανάγνωση του προϋπολογισμού, για το 2016.
Δύο στοιχεία, νομίζουμε ότι ενισχύουν τις ανωτέρω εκτιμήσεις, δείχνοντας και τα στενά περιθώρια, στα οποία είναι υποχρεωμένη να κινηθεί η κυβέρνηση: Με την ανεργία κοντά στο 30% και τη «μαύρη εργασία» άλλη τόση, αλλά και την οικονομία σε ύφεση, από πού θα βρεθούν πόροι για την ενίσχυση του (ασφαλιστικού) συστήματος, μετά μάλιστα και την «εξαϋλωση» των αποθεματικών των ταμείων, λόγω του PSI; Αλλά και επί του πρακτέου: Με τους μισθούς να κινούνται, σε μέσους όρους, γύρω στα 700 ευρώ και το ποσοστό αναπλήρωσης, να πέφτει στο 60 ή και το 50%, είναι προφανές ότι φτάνουμε στο στόχο, για συντάξεις Βουλγαρίας. Αλλά, αντί ν` ασχοληθούν μ` αυτά τα κόμματα, προτάσσουν τη μικροπολιτική ή την… αλλαγή του εκλογικού νόμου. Γι` αυτό έχουν γίνει «περίγελως» του Λεβέντη.
