Τους δώσαμε δικαίωμα
Όσο και να μας ενοχλεί η θρασύτατη απειλή του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, ότι θ` αποτελέσει «αιτία πολέμου» (casus belli) η τυχόν επέκταση των χωρικών μας δυνάμεων (αιγιαλίτιδα ζώνη) στα 12 μίλια, παρ` ότι τέτοιο δικαίωμα ρητά προκύπτει από το Δίκαιο της Θάλασσας, ας έχουμε κατά νου, ότι μόνοι μας… έχουμε πυροβολήσει τα πόδια μας.
Παραθέσαμε, στο χθεσινό μας κείμενο, το πώς, μέσω του Πρωτοκόλλου της Βέρνης (1976) παραιτηθήκαμε οικειοθελώς του δικαιώματος διεξαγωγής ερευνών, στις περιοχές του Αιγαίου, που είχαν τεθεί υπό αμφισβήτηση, από την Τουρκία, υπό το πρόσχημα της ανάγκης οριοθέτησης της, ελληνικής, υφαλοκρηπίδας.
Η σχετική κριτική μάλιστα επεκτείνεται και προς τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, που ακολούθησαν, γιατί αποδέχθηκε και εφάρμοσε τη σχετική δέσμευση και μάλιστα ότι αυτό υπήρξε το αντίτιμο του τερματισμού της μεγάλης κρίσης του 1987, αναιρώντας σε κάποιο βαθμό και τα κέρδη, από τους, πανθομολογούμενα, επιτυχείς διπλωματικούς χειρισμούς, που προηγήθηκαν.
Τουλάχιστον, όμως, είχε επιτευχθεί η διαμόρφωση μιας θέσης, που αποτέλεσε κοινά αποδεκτή «εθνική γραμμή», για πολλά χρόνια. Ήταν μια θέση, στην οποία συμφώνησαν εντός της Βουλής, οι δύο μεγάλοι πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου.
Σύμφωνα μ` αυτή, η Ελλάδα απέρριψε όλες τις διεκδικήσεις, «αναθεωρητικού» χαρακτήρα, της Τουρκίας, αναγνωρίζοντας ως μόνη υπαρκτή διαφορά, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας κι αυτή ως αμιγώς τεχνικό πρόβλημα, που θα ήταν δυνατό να λυθεί στο μόνο αρμόδιο δικαιοδοτικό όργανο, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Καλούνταν, μάλιστα, η Τουρκία, που δεν είχε αποδεχθεί τη δικαιοδοσία του εν λόγω δικαστικού σχηματισμού, να το πράξει, ώστε να υπογραφεί το σχετικό συνυποσχετικό.
Αυτή η θέση, επέτρεψε, αν μη τι άλλο, στη χώρα μας, να διατηρήσει ακέραιη την «προσημείωση» της κυριαρχίας της, στο θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου και όχι μόνο.
Η θέση αυτή, επαναλαμβάνουμε, παρέμεινε σεβαστή απ` όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις, παρά κάποιες αμφιλεγόμενες κινήσεις «μυστικής διπλωματίας», επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ώσπου ήρθε η κυβέρνηση Κώστα Σημίτη, κατά παραλλαγή του γνωστού έργου του Γιάννη Ξανθούλη «Ώσπου ήρθαν οι μέλισσες».
Πρώτα είχαμε την κρίση των Ιμίων, με τους οικτρούς χειρισμούς, σε πολιτικοδιπλωματικό, αλλά και στρατιωτικό επίπεδο, που προετοίμασαν το έδαφος, για όσα ακολούθησαν, ανατρέποντας επί της ουσίας τη μέχρι τότε «εθνική γραμμή».
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
